Τα ρωσικά όπλα των ΕΔ , οι πολιτικοί μας και η γνώση της ιστορίας

Από πρόσφατη συνέντευξη κορυφαίου πολιτικού μας φαίνεται η υποτίμηση των παλαιών οπλικών  συστημάτων, ο οποίος αναφέρθηκε επίσης με περιφρόνηση για τα όπλα ρωσικής κατασκευής. Διαπιστώνεται εύκολα ότι οι πολιτικοί μας δεν γνωρίζουν την ιστορία του τόπου και του έθνους μας και γι’ αυτό εύκολα ξεστομίζουν τις ανιστόρητες σκέψεις τους. 

Γράφει ο

Βασίλης Κουμπάκης 

Διπλωματούχος Μηχανολόγος Μηχανικός

Προς ενημέρωση του αναγνωστικού κοινό όπως και των πολιτικών μας παρουσιάζω μερικά ιστορικά στοιχεία που μπορεί και να τα γνώριζαν μερικοί αλλά φαίνεται ότι εύκολα ξεχνιούνται. 

Τα παλαιά οπλικά συστήματα δεν είναι σίγουρο ότι επειδή είναι παλαιά δεν είναι και καλά και μπορεί να είναι πολύ καλύτερα από πολλά σύγχρονα. Η Ελλάδα, χάρη σε ένα παλαιό οπλικό της σύστημα, το 1940 απέτρεψε την εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στα βουνά της Ηπείρου. Χρησιμοποιώντας επιδέξια τα 192 ορεινά πυροβόλα 3” του Δαγκλή γράφοντας τις χρυσές σελίδες του αλβανικού έπους και την πρώτη σθεναρή αντίσταση στον πανίσχυρο τότε Άξονα Ρώμη-Βερολίνο. Αυτά τα πυροβόλα μας έμειναν από την εκστρατεία της Μικράς Ασίας ενώ ήταν σχεδιασμένα το 1893 από τον τότε Ταγματάρχη Πυροβολικού Παναγιώτη Δαγκλή για τις ανάγκες του πυροβολικού μας. Τα σχέδια του δόθηκαν για παραγωγή στα εργοστάσια της Γαλλικής Schneider και το πυροβόλο αποδείχτηκε πολύ καλό, εύχρηστο, με ακρίβεια στις βολές του και χρησιμοποιήθηκε πολύ στους Βαλκανικούς πολέμους, στους Α’ και Β’ παγκόσμιους πολέμους. Ένα από τα πλεονεκτήματα του ήταν η πολύ εύκολη αποσυναρμολόγηση του σε τρία τεμάχια, το φόρτωμα του σε τρία μουλάρια και την αποστολή του στις πιο απροσπέλαστες βουνοκορφές από τις οποίες μπορούσαν οι καλά εκπαιδευμένοι πυροβολητές να βάλουν κατά τον εχθρό που δεν περίμενε μεγάλη δύναμη πυρός από εκεί, όπως στον Ιταλο-Ελληνικό πόλεμο. Τα πολύ πιο σύγχρονα Ιταλικά πυροβόλα δεν μπόρεσαν να αποδείξουν την ανωτερότητα τους, διότι απλός δεν ήταν ανώτερα. Το πυροβόλο του Δαγκλή για την εποχή του έκανε θρίαμβο πωλήσεων, το αγόρασαν από Αμερική και από Ρωσία στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και μπορεί να το δει κανείς σε πολεμικό μουσείο της Ρωσίας, εκτιμώντας το όπλο που τους έδωσε νίκες, (στο πολεμικό μουσείο της Θεσσαλονίκης δεν το έχουμε). Χάρη σε ένα οπλικό σύστημα σχεδιασμένο τον 19^ο αιώνα, την μαχητικότητα, αποφασιστικότητα και την καλή γνώση χρήσης του όπλου από τους χειριστές του, η επίθεση της Ιταλίας με την υποστήριξη και Αλβανικών τμημάτων δεν έσπασε την ελληνική άμυνα το 1940. Ακόμα και η Γερμανο-Αυστριακή επίθεση με τους Βουλγάρους υποστηριχτές τους δεν θα περνούσε χωρίς την προδοσία του Τσολάκογλου. Αυτό το παλαιό όπλο συνέβαλε στην ντροπιαστική στατιστική για τον Γερμανο-Ιταλικό Άξονα σύμφωνα με την οποία για να μπουν στην Ελλάδα οι στρατοί της Ιταλίας, Αλβανίας, Γερμανίας-Αυστρίας και Βουλγαρία κάνανε 216 ημέρες πόλεμο, ενώ για να πέσουν στα χέρια των Γερμανών οι Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Δανία, Νορβηγία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Ολλανδία και Γαλλία χρειάστηκαν 167 ημέρες πόλεμο.   

Η ιστορία διδάσκει ότι δεν πρέπει να υποτιμά κανείς τα παλαιά οπλικά συστήματα, δεν έχει σημασία η παλαιότητα αλλά η αποτελεσματικότητα τους και τα χέρια στα οποία βρίσκονται. Καλύτερα οι πολιτικοί μας να ρωτούν τους χρήστες των όπλων, την στρατιωτική ηγεσία που γνωρίζει  καλά τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των όπλων που χειρίζεται ο στρατός μας.

Ατυχής ήταν και η περιφρόνηση για τα όπλα ρωσικής κατασκευής στην συνέντευξη του πολιτικού μας, διότι μπορεί η διαφημιστική εκστρατεία για την ανωτερότητα των ΝΑΤΟϊκών οπλικών συστημάτων να είναι πολύ πετυχημένη όμως η πραγματική δοκιμή των όπλων γίνεται στο πεδίο των μαχών. Εκεί αποδεικνύεται το οπλικό σύστημα Όπλο με Χειριστή, εάν είναι αποτελεσματικό για την αποστολή που του ανέθεσαν. 

Τα χαρακτηριστικά των γερμανικών αρμάτων μάχης στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο φαινόταν πολύ καλά στα χαρτιά μέχρι να συναντήσουν το σοβιετικό άρμα μάχης Т-34 απέναντι τους. Τότε οι μύθοι της υψηλής γερμανικής τεχνολογίας κατέρρευσαν και μετά κατέρρευσε και το Βερολίνο με τη ναζιστική του ιδεολογία. Η υπεροψία των γερμανών για τα όπλα που είχαν έπεσε από τα σύννεφα συναντώντας και το νέο οπλικό σύστημα των Σοβιετικών ή Ρώσων (θέμα ιδεολογικής προτίμησης) που ήταν οι πύραυλοι Katiousa. Οι πύραυλοι, ως οπλικό σύστημα, χρησιμοποιήθηκαν στο πεδίο των μαχών για πρώτη φορά από τον Κόκκινο Στρατό από τις πρώτες ημέρες του Β’ παγκοσμίου πολέμου, αρχικά σε μικρές ποσότητες λόγω περιορισμένης παραγωγής και αργότερα ευρέως λόγω επάρκειας πολεμοφοδίων.  

Πιθανών να μην είναι γνωστό στους πολιτικούς μας όπως και στο ευρύ κοινό στην Ελλάδα ότι το άρμα μάχης Т-34 όφειλε τα ανώτερα χαρακτηριστικά του σε σύγκριση με αυτά των γερμανικών αλλά και των υπόλοιπων αρμάτων της εποχής χάρη στον κινητήρα του Β-2. Έναν V12-κύλινδρο υπερτροφοδοτούμενο αλουμινένιο ντιζελοκινητήρα των 500 ίππων, με τέσσερεις βαλβίδες ανά κύλινδρο, με ανεξάρτητους εκκεντροφόρους επικεφαλής κινούμενοι με άξονα. Τεχνολογικές λύσεις που δεν διαθέτουν ακόμα πολλοί σύγχρονοι κινητήρες. Ο κινητήρας ήταν σχεδίαση το 1934 από τον Κωνσταντίνο Τσελπάν, έναν μηχανικό ελληνικής καταγωγής από το χωριό Κρεμενέβκα, μεταξύ της Μαριούπολης και το Ντονέσκ, ως επικεφαλής του σχεδιαστικού γραφείου εργοστασίου κατασκευής μηχανών στο Χάρκοβο. Για την εξαιρετική σχεδίαση του πρωτοποριακού για την εποχή κινητήρα ο Κωνσταντίνος Τσελπάν βραβεύτηκε με το βραβείο Λένιν, ανώτερη τιμή για τους πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης. Το άρμα μάχης Т-34 με τον κινητήρα Β-2 και τη δεξαμενή πετρελαίου 560 λίτρων εξασφάλιζε αυτό να κινείται με ταχύτητα έως 55 km/h σε δρόμο και 40 km/h εκτός δρόμου έχοντας αυτονομία έως 465 km. Για σύγκριση τα γερμανικά άρματα μάχης Panzer IV με τον V12-κύλινδρο βενζινοκινητήρα Maybach 300 ίππων εξασφάλιζε ταχύτητα στο άρμα έως 40 km/h σε δρόμο και 20 km/h εκτός δρόμου ενώ η 670 λιτρών δεξαμενή του αυτονομία από 130 έως 200 km. Η μεγάλη επιφανειακή πίεση στο έδαφος που εξασκούσαν οι ερπύστριες τους όμως στα λασπώδη εδάφη μείωνε την επιχειρησιακή ταχύτητα τους κάτω των 20 km/h κάνοντας τα πολύ καλό, σχεδόν σταθερό στόχο. Το Т-34  είχε κιβώτιο 4 ταχυτήτων διότι δεν χρειαζόταν περισσότερες ενώ το Panzer IV διέθετε 8 σχέσεις στο κιβώτιο ταχυτήτων διότι δεν μπορούσε χωρίς αυτές, αυξάνοντας σημαντικά το βάρος του που ούτος άλλος ήταν πολύ μεγάλο.  Η ‘’ανώτερη’’ γερμανική τεχνολογία χρειαζόταν μεγάλες ποσότητες καυσίμων που δεν μπορούσε να εξασφαλίσει από τη Ρουμανία και στράφηκε προς την Λιβύη, περνώντας από την χώρα μας, αφήνοντας στο πέρασμα της 90 μαρτυρικές πόλεις και χωριά και χιλιάδες νεκρούς, αποδεικνύοντας μόνο την κατωτερότητά της. 

Ο παλαιός αυτός σχεδίασης κινητήρας του Κωνσταντίνου Τσελπάν με βελτιώσεις, παραλλαγές και διάφορες εκδόσεις μεγαλύτερης ισχύος κινούσε τα άρματα μάχης της Σοβιετικής Ένωσης για όλο το υπόλοιπο του 20^ο αιώνα και όπως φαίνεται από τις υψηλές ταχύτητες τους, με μεγάλη επιτυχία. Μόνο το τελευταίο άρμα μάχης του Ρώσικου στρατού το Т-14 έχει διαφορετικό, καινούργιας σχεδίασης κινητήρα. 

Οι πύραυλοι ως τεχνολογία είναι κινέζικης έμπνευσης, που τους χρησιμοποιούσαν για διασκέδαση. Ως οπλικό σύστημα οι πύραυλοι χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά από τον Κόκκινο Στρατό στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο υπερασπίζοντας την πατρίδα του.

Η διαφορά του πυροβόλου με τον πύραυλο είναι πολύ μεγάλη διότι ένα βλήμα από πυροβόλο εκτοξεύεται με ταχύτητα περίπου 800 m/s , στη διάρκεια της πτύσεις του η ταχύτητα μειώνεται έως και τα 100 m/s ανάλογα με τη διαδρομή ως τον στόχο. Ένας πύραυλος, όπως ο Katiousa, ξεκινά την πορεία του με μικρή ταχύτητα περίπου στα 25 m/s και στη διάρκεια της πτύσεις του, περίπου 8 km, αυξάνει την ταχύτητα του ως και τα 400 m/s (υπερηχητική). Η καταστροφή που προκαλεί το βλήμα και ο πύραυλος είναι συνάρτηση της κινητικής ενέργειας που φέρουν και επειδή η κινητική ενέργεια εξαρτάται από το τετράγωνο της ταχύτητας σημαίνει ότι ο πύραυλος με την 4 φορές μεγαλύτερη ταχύτητα που θα προσκρούει στον στόχο θα έχει 16 φορές μεγαλύτερη καταστροφική ικανότητα από το βλήμα που έχει την ταχύτητα 100 m/s στον στόχο.  

Το 2020 η Ρώσικη βιομηχανία οπλικών συστημάτων ανακοίνωσε ότι πύραυλος τους κινείται πια με την ταχύτητα των 24000 km/h ή ~ 6660 m/s, ταχύτητα που δεν έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα από κανέναν άλλον. Αυτό σημαίνει ότι σε σχέση με τους αρχικούς πύραυλους Katiousa, που κέρδισαν τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, η καταστροφική ισχύ του νέου πύραυλου είναι ~ 280 φορές μεγαλύτερη, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ισχύ της εκρηκτικής ύλης που φέρει. 

Δεν υποτιμάς κάποιων που σχεδιάζει, παράγει και κατέχει τέτοια οπλικά συστήματα. Επιτρέπεται  να μην τον αγαπάς όμως δεν επιτρέπεται να τον υποτιμάς, Δεν είναι λογικό να υποτιμά κάποιος το Ρωσικό αντιαρματικό σύστημα KORNET που διαθέτει ο Ελληνικός Στρατός για το οποίο οι ίδιοι στρατιωτικοί που το χειρίζονται το θεωρούν το κορυφαίο τους αντιαρματικό όπλο που έχουν στα χέρια τους. Αυτό φοβούνται και οι γείτονες μας εξ ανατολάς. Ακούγεται η πρόθεση να σταλεί αυτό το σύστημα ως βοήθεια στην Ουκρανία, αλλά αυτό γίνεται για να φανεί κάποιος ως το καλό παιδί του ΝΑΤΟ ή προς διευκόλυνση των γειτόνων ; 

Αντί να υποτιμάμε τα οπλικά συστήματα που προφανώς δεν γνωρίζουμε, καλύτερα είναι να τιμήσουμε τους 198 Ρώσους ναυτικούς που σκοτώθηκαν στην ναυμαχία του Ναβαρίνου για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Τα οστά Ρώσων, Γάλλων και Αγγλων ναυτικών που συμμετείχανε με τα 8 Ρωσικά, 7 Γαλλικά και 12 Αγγλικά πλοία στην σημαντικότατη για τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους ναυμαχία του Ναβαρίνου την 20^η Οκτωβρίου του 1827 είναι ευκαιρία κάθε 20η Οκτωβρίου που θυμούμαστε την ναυμαχία αυτή, να τιμηθούν από κυβερνητική αντιπροσωπία ανάβοντας από ένα κεράκι στο Ρωσικό ορθόδοξο εκκλησάκι με τα οστά των Ρώσων ναυτικών όπως και στο γαλλικό και αγγλικό εκκλησάκι με τα οστά των γάλλων και άγγλων ναυτικών που βρίσκονται στο νησάκι του κόλπου Ναβαρίνου, εδώ σε ελληνικό έδαφος. 

Είναι ευκολότερο από το να πάει κάποιος στην Αγία Πετρούπολη να τιμήσει το πρωτόκολλο της Πετρούπολης που υπογράψανε Ρωσία και Μεγάλη Βρετανία την 4η Απριλίου του 1826 με το οποίο αναγνωρίστηκε το δικαίωμα του Ελληνικού λαού να έχει το δικό του κράτος, κάτι αντίθετο στα συμφωνηθέντα της Ιερής Συμμαχίας στην οποία είχε πρωτοστατήσει η Ρωσία. 

Είναι ευκολότερο από το να πάει κάποιος στην Αδριανούπολη να τιμήσει το πρωτόκολλο της Αδριανούπολης που υπέγραψε ο Ρώσος κόμης Αλεξέϊ Ορλόφ την 14^η Σεπτεμβρίου του 1829 με τον τούρκο διοικητή των ηττημένων οθωμανικών δυνάμεων και δόθηκε η αυτονομία του Ελληνικού κράτους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.