Πηγαίνοντας πίσω στο 1995 ,η Τουρκική Εθνοσυνέλευση αντιδρώντας της νόμιμης θέσης της Ελλάδος ,όπου με την κύρωση της Σύμβασης για το δίκαιο της θάλασσας ( Ν.2321/1995) δήλωσε ρητά ότι επιφυλάσσεται να ασκήσει σε οποιοδήποτε χρόνο το δικαίωμα να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ναυτικά μίλια .Αντ’ αυτού η Τουρκική Εθνοσυνέλευση εξουσιοδότησε με ψήφισμα ( 8/6/1995) την τουρκική κυβέρνηση εν λευκό και στο διηνεκές ,να κηρύξει πολεμο ( Casus Belli ) στην Ελλάδα ,σε περίπτωση που αυτή επεκτείνει τα χωρικά της υδατα στα 12 ναυτικά μίλια.
Γράφει ο
Λουκάς Κάτσικας
Υποναύαρχος ε.α
Σχεδόν δέκα χρόνια μετά και αφου είχε προηγηθεί η κρίση στα Ίμια το 1996 ,η Τουρκία προχώρησε ένα βήμα μπροστά, όπου το 2006 γεννήθηκε το όραμα της ” γαλάζιας πατρίδας”,πριν αυτό καταγραφεί στους ανεπίσημους χάρτες το 2011.
Σήμερα ,η τουρκική λογική της ” γαλάζιας πατρίδας” ,είναι η διακυριγμένη θέση του προέδρου Ερντογάν , να επεκτείνει τα όρια των τουρκικών διεκδικήσεων πέρα από κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας στο Αιγαίο και στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Εξάλλου αυτό απικονίζει και ο κορνιζαρισμένος χάρτης του Ερντογάν στο γραφείο του που φέρει την επιγραφή ” η Τουρκία της γαλάζιας πατρίδας με τα 462.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Αν εξαιρέσουμε τις όποιες διπλωματικές αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν από την Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια ,ουδεμία άλλη σοβαρή αντίδραση ή ενέργεια στη κατεύθυνση αποδυνάμωσης ή αντιμετώπισης του τουρκικού εκβιασμού του “Casus Belli” δεν έχει υπάρξει, πέραν των πρόσφατων στρατιωτικών εξοπλισμών της Ελλάδας ,που έχουν τη δυνατότητα να τερματίσουν τα επεκτατικά σχέδια
και τους εκβιασμούς της Άγκυρας. Οι αμυντικοί εξποπλισμοί έρχονται αρκετά καθυστερημένα ,όμως και τώρα είναι εδώ, και θα επιβεβαιώσουν για άλλη μία φορά τον κανόνα ότι χωρίς ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις η διπλωματία είναι σοβαρά ασθενής.
Οφείλουμε λοιπόν να αντιληφθούμε ότι αυτή είναι η πάγια διαχρονική πολιτική τακτική της Τουρκίας και δεν πρόκειται να μεταβληθεί,ακόμη και αν αλλάξει το τουρκικό καθεστώς. Δηλαδή,ακόμη και αν τον Ερντογάν διαδεχθούν οι Κεμαλιστές .Αντιθέτως με τους Κεμαλιστές ίσως η πλάστιγγα γείρει υπέρ τους, ως προς την πολιτική διεθνή σκηνή.Ενδεχομένως θα δούμε μία πολιτική στροφή των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέρ των τουρκικών συμφερόντων και ενδεχομένως δεχθούμε μία πίεση υποχωρητικότητας σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε την στάση του δυτικού παράγοντα όταν είχαμε την εισβολή στην Κύπρο.Η γεωστρατηγική θέση της Τουρκίας και η καθοριστική θέση της στο ΝΑΤΟ είναι πολύτιμα εργαλεία για τη Δύση,ιδιαίτερα τώρα λόγω του Ουκρανικού θέματος που βρίσκεται σε εξέλιξη .
Παραμένει εντούτοις ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ το ερώτημα : Ως πότε η πατρίδα μας θα είναι ” αιχμάλωτη “στο Τουρκικό Casus Belli ;Είναι ένα θέμα που παραμένει ανοιχτό,και επιβάλλεται η Ελλάδα να βρει την κατάλληλη χρονική στιγμή με ψυχραιμία ,σύνεση και αποφασιστικότητα να το αντιμετωπίσει με επιτυχία με την μεγαλύτερη κοινοβουλευτική συναίνεση.
Εντός των προσεχών εβδομάδων του Ιανουαρίου αναμένεται η άφιξη των πρώτων έξι αεροσκαφών Rafale στην Ελλάδα,που αποτελούν ότι πιο σύγχρονο διαθέτει το Γαλλικό οπλοστάσιο. Τα αεροσκάφη αυτά είναι πολύ προηγμένων δυνατοτήτων ,που εκτός από το ρόλο της αεροπορικής υπεροχής ,είναι και τα πλέον κατάλληλα για αξιοποίηση στον αεροναυτικό πόλεμο, λόγω των πολύ συγκεκριμένων επιχειρησιακών δυνατοτήτων ως φορείς οπλικών συστημάτων υπό διαμόρφωση anti ship .Είναι κάτι που αποδεικνύεται άλλωστε και από το γεγονός ότι οι Γάλλοι τα έχουν αναπτύξει με συγκεκριμένο τρόπο ,ώστε να επιχειρούν από το πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο Charles De Gaulle.
Μία επιλογή των αεροσκαφών Rafale σε κύρια αποστολη anti ship σε ένα ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο θα δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα στον τουρκικό πολεμικό στόλο και θα ήταν εξόχως καταστροφικό για τα πλοία του.Αυτό από μόνο το γεγονός ( εφόσον συνέβαινε ) θα έθετε τέλος στο τουρκικό” Casus Belli ” και στα απατηλά σχέδια της ” γαλάζιας πατρίδας “
Μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα υπήρξε από τους πρωτοπόρους στη χρήση του αεροπορικού όπλου σε ναυτικές επιχειρήσεις. Αρκεί να θυμηθούμε το πρώτο ελληνικό πολεμικό αεροσκάφος που συμμετείχε σε ναυτικές επιχειρήσεις. Ήταν στις 24 Ιανουαρίου του 1913,όταν ένα Ελληνικό υδροπλάνο Maurice Farman Γαλλικής κατασκευής με πλήρωμα τον Υπολοχαγό Μιχαήλ Μουτούση και τον Σημαιοφόρο Αριστείδη Μωραϊτίνη πέταξε από τον Μούδρο ( χωριό της Λήμνου ) στα στενά των Δαρδανελίων σε αναγνωριστική πτήση για τον εντοπισμό τουρκικών πλοίων ,όπου αφού τα εντόπισε στη συνέχεια τα βομβάρδισε αποτελεσματικά. Αυτό το ιστορικό επίτευγμα ήταν λίαν πρωτοποριακό για την εποχή του,αφού είχε αξιόλογα επιχειρησιακά αποτελέσματα.
Την δυνατότητα προσβολής και βύθισης πολεμικών πλοίων από αεροσκάφη σε anti ship ρόλο την είχε άλλωστε η Ελλάδα και με τα αεροσκάφη Mirage 2000-5 ως δευτερεύουσα αποστολή .
Αυτή η επιχειρησιακή ανάπτυξη αεροσκαφών με τα κατάλληλα όπλα αποκλειστικά για την υποστήριξη ναυτικών επιχειρήσεων έχει υιοθετηθεί από πολλά ναυτικά της Δύσης, και αρχίζει από πολύ παλιά με πλείστα παραδείγματα πολεμικών αποστολών που καθιερώθηκαν συστηματικά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο,και διαχρονικά αποδείχθηκαν πολύ σημαντικές και καθοριστικές αποστολές ,αν αναλογιστούμε τον πόλεμο στα νησιά Falkland.
Μία ομάδα αεροσκαφών Rafale σε ρόλο anti ship με συγκεκριμένες αποστολές στοχοποίησης από τον καιρό της ειρήνης αποτελεί πολλαπλασιαστή ισχύος ,αφού μπορεί να καταστρέψει τα πολεμικά πλοία του αντιπάλου σε μικρό χρονικό διάστημα και μαζί τα όνειρα της ” γαλάζιας πατρίδας “..
Η δυνατότητα αυτή εφόσον θεσμοθετηθεί στο ελληνικό οπλοστάσιο και κάτω από τον επιχειρησιακό έλεγχο του Α/ ΓΕΕΘΑ ,θα δημιουργούσε σοβαρό προβληματισμό στην γείτονα ,ώστε να υποχρεωθεί να σταματήσει να επικαλείται το “Casus Belli” και το τροπάριο της” γαλάζιας πατρίδας”.
Οι πρόσφατες προμήθειες την φρεγατών Belharra και των αεροσκαφών Rafale από την Γαλλία δεν αποτελούν απλά μια σημαντική προσθήκη ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων , αφού φέρνουν πλέον την ψηφιακή εποχή στις ελληνικές αεροναυτικές επιχειρήσεις. Είναι πλέον η ώρα των μεγάλων αποφάσεων του ΓΕΕΘΑ ,για υπερβάσεις στον τρόπο αντίδρασης και αντιμετώπισης της απειλής .
Η νέα δομή δυνάμεων που αρχίζει και παίρνει μορφή πλέον ,ευνοεί τα σύγχρονα δόγματα πολέμου,αναθεωρώντας τις σημερινές τακτικές αντιμετώπισης της απειλής,αξιοποιώντας τις νέες δυνατότητες που παρέχουν τα νέα οπλικά συστήματα των Ενόπλων Δυνάμεων .
Αν δε όλα αυτά τα οπλικά συστήματα υποστηριχτούν κατάλληλα από μία σύγχρονη αμυντική βιομηχανία ( ΕΑΒ – Ναυπηγεία – ΕΑΣ ) , που προς το παρόν δεν την βλέπουμε λόγω των κυβερνητικών αγκυλώσεων ,τότε η χώρα θα έχει την δυνατότητα να ανταποκριθεί αποτελεσματικά σε οποιαδήποτε απειλή .
Η όποια αναβλητικότητα αποφάσεων υπήρχε στο παρελθλόν λόγω της δεκαετούς οικονομικής κρίσης που επηρέασε σε μεγάλο βαθμο τους εξοπλισμούς των ΕΔ έχει απομακρυνθει και πλησιάζει η ώρα για όλο το πολιτικό σύστημα να αναλογιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα το χρόνο που θα επιλέξει για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια,εφαρμόζοντας πλήρως την συμβατική της υποχρέωση που απορρέει από το δίκαιο της θάλασσας.
