Στο ίδιο έργο θεατές;
Ούτε ένας χρόνος δεν πέρασε από τον Ιανουάριο του 2022 όπου όλος ο πλανήτης παρακολουθούσε τα στρατεύματα του Πούτιν να συγκεντρώνονται στα ουκρανικά σύνορα μέρα με τη μέρα. Τότε που οι μυστικές υπηρεσίες τις Δύσης μίλαγαν ξεκάθαρα για έναν επικείμενο πόλεμο, ενώ την ίδια στιγμή ο πρόεδρος Πούτιν μας διαβεβαίωνε πως οι δηλώσεις των δυτικών, δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα προϊόν αντιρωσικής προπαγάνδας και πως κανένας πόλεμος δεν πρόκειται να ξεκινήσει. Σήμερα αν και τα δεδομένα όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά είναι τελείως διαφορετικά σε πολλαπλά επίπεδα, βρισκόμαστε ξανά απέναντι από ένα χάος ειδήσεων, δηλώσεων, πληροφοριών, πράγμα που μας κάνει να απορούμε. Είμαστε άραγε στο ίδιο έργο θεατές;
Υπάρχουν ρεαλιστικές πιθανότητες να ξεκινήσει ένας πόλεμος στην Ευρώπη το 2022; την απάντηση σε αυτό το ερώτημα μάλλον τη λάβαμε με τον πλέον βίαιο και απότομο τρόπο, όταν τα ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Ουκρανία. Εκείνο το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου καταλάβαμε, ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι πως τελικά δεν είναι αδύνατο να ξεσπάσει πόλεμος στη ήπειρό μας, πως ακόμα και στη σύγχρονη ιστορία μερικές φορές η διπλωματία αποτυγχάνει και επικρατεί ο παραλογισμός και ο πόλεμος.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια κατάσταση αρκετά επικίνδυνη. Οι εξελίξεις και οι βαρύγδουπες δηλώσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Τελικά που το πάει η Τουρκία; Πόσο καιρό μπορεί να μπλοφάρει μια χώρα της οποίας όλοι σχεδόν οι πολιτικοί αρχηγοί υιοθετούν αναθεωρητικές ιδεολογίες; Γίνεται τελικά να αποτραπεί ένα πολεμικό επεισόδιο ή μια σύγκρουση είναι πλέον αναπόφευκτη;
Καμία απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με σιγουριά. Όσο όμως και να θέλουμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο δυστυχώς κάθε μέρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με όλο και χειρότερες εξελίξεις. Χειρότερες δηλώσεις, πιο επικίνδυνες πολιτικές αποφάσεις, κανένα ίχνος διπλωματίας από την απέναντι πλευρά. Τελικά ίσως πράγματι η Τουρκία να έχει λάβει την απόφασή της και να είναι πλέον θέμα χρόνου μέχρι να κληθούμε να κάνουμε το αυτονόητο και να υπερασπιστούμε τα εθνικά μας συμφέροντα. Ίσως όμως και να υπάρχει ακόμα έστω μια μικρή ευκαιρία, ένα μικρό παράθυρο αισιοδοξίας για να επικρατήσει ο πολιτισμός και όχι η βία, η ειρήνη και όχι ο πόλεμος.
