“Το Βερολίνο πρέπει να “σφίξει τα δόντια” και να σώσει την Ιταλία”

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ε. ΘΩΜΑΣ

Την ώρα που ο κορωνοϊός αποδεκατίζει την Ιταλία, η Ευρωπαϊκή Ένωση σπαταλά χρόνο και εβδομάδες σε εσωτερικές διαφωνίες για το πώς θα παρασχεθεί βοήθεια στις χώρες μέλη και πως θα αντιμετωπιστεί η κρίση που είναι σε εξέλιξη, σε ιατρικό, κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.

Οι εν λόγω διαφωνίες και παραφωνίες έθεσαν τους Γερμανούς και τους Ολλανδούς απέναντι στους Γάλλους και τους Ιταλούς, με κύριο αντικείμενο της διαφωνίας τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ενισχυθούν οι οικονομίες των χωρών που πλήττονται από την πανδημία.

Η κρίση που οξύνεται άνοιξε και πάλι μια παλαιά πληγή στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το βαθύ χάσμα μεταξύ βορρά και νότου.

Όπως σημειώνουν η Αλεσάντρα Μιγκλιάσιο και ο Τζον Ένγκερ στο Μπλούμπεργκ, για χρόνια κυριαρχεί ο φόβος ότι το τεράστιο χρέος της Ιταλίας θα εκδικηθεί και θα πλήξει, όχι μόνον την ιταλική οικονομία αλλά και άλλες χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δείχνουν ανέκαθεν δημοσιονομική υπευθυνότητα, καθώς θα πρέπει και αυτά να πληρώσουν το κόστος της χαλαρότητας της ιταλικής οικονομικής πολιτικής.

Καθώς όμως η Ευρώπη διαβουλεύεται επί της έκδοσης ευρωομολόγου καθώς και για τη διάθεση πιστωτικών γραμμών στήριξης για τις οικονομίες των χωρών μελών, η Ιταλία βαδίζει σε επικίνδυνα οικονομικά μονοπάτια. Ακόμη και την ώρα που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι τα κρούσματα κορωνοϊού στην Ευρώπη τίθενται σταδιακά υπό έλεγχο, η Ρώμη συζητά την παράταση της κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επιβάλλει το πάγωμα της οικονομικής δραστηριότητας.

Όπως επισημαίνει στο Μπλούμπεργκ ο Τζον Φολέιν, το κοινωνικό κόστος της υγειονομικής κρίσης αυξάνεται, καθώς στον υπό οικονομική ύφεση ιταλικό νότο η Αστυνομία πραγματοποιεί περιπολίες στους δρόμους, σε περιοχές όπως η πρωτεύουσα Παλέρμο της Σικελίας, όπου συμμορίες χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για να συντονίσουν ληστείες και λεηλασίες σε εμπορικά κέντρα και καταστήματα.

Το να ανήκεις σε μία πολιτική και οικονομική ένωση σημαίνει ότι είσαι τόσο δυνατός όσο τα ασθενέστερα μέλη της ένωσης αυτής, εκτός αν έχεις στη διάθεση σου νομικές και πολιτικές εξαιρέσεις όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι που σημαίνει ότι οι Βρυξέλλες, το Άμστερνταμ, το Βερολίνο, πρέπει να σφίξουν τα δόντια και να συμφωνήσουν σε μια συναινετική συμφωνία, πριν καταρρεύσει η Ιταλία, αλλά και να διαψεύσουν αυτούς που επικρίνουν το Βερολίνο και το κατηγορούν ότι συνεχίζει να διαδραματίζει τον «παραδοσιακό καταστροφικό του ρόλο» στην Ευρώπη.