Και τι δεν ακούσαμε αυτές τις μέρες. Ο κ. Γεραπετρίτης μάς λέει ότι «η κόκκινη γραμμή είναι…στα έξι μίλια». Το Oruc Reis έφτασε στα εννιά.
Τον χειροκροτεί ο Σ. Βαλντέν. Ο οποίος μας τονίζει ότι αυτή είναι μια «σαφής τοποθέτηση της κυβέρνησης… και απαντά στην ανεύθυνη και δημαγωγική τοποθέτηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης». «Η στρατηγική των κυρώσεων, στην οποία επενδύει η κυβέρνηση -και ακόμη περισσότερο η αντιπολίτευση- βασίζεται σε αυταπάτες». «Να εγκαταλείψουμε την πολεμική αντιπαράθεση, τερματίζοντας τα στρατιωτικά μέτρα και τη ρητορική και τη δυναμική που οδηγεί σε αυτά», «να σταματήσουμε τις προσπάθειες «περικύκλωσης» της Τουρκίας», «να δείξουμε ευελιξία στο ζήτημα της ατζέντας του διαλόγου», «να τερματιστεί η πρακτική καθοδήγησης των ΜΜΕ σε εθνικιστική κατεύθυνση», «το δίλημμα διάλογος ή πόλεμος δεν μπορεί να παρακαμφθεί».
Διάφοροι «ομοϊδεάτες» τους: «Οι κυρώσεις θα εξαγριώσουν την Τουρκία».
Δεν θα με πείραζε καθόλου να διαβάζω απόψεις διαφορετικές από τις δικές μου αν δεν μου προξενούσαν την περιέργεια η επιλεκτική συγγένεια και η συμφωνία τέτοιων απόψεων με αντίστοιχες της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς. Θα έλεγα μάλιστα ότι από εκεί τις περίμενα και από τη δεξιά κατεύθυνση πρωτοεμφανίστηκαν με τη φιλολογία της «συνεκμετάλλευσης» (όλα στην αρχή εμφανίζονται σαν φιλολογία και μετά σαν πραγματική και φρικτή τραγωδία).
Και διαβάζοντας τα άρθρα αυτής της τάσης, η οποία πολύ πρόθυμα φιλοξενείται από τα ΜΜΕ, περίμενα να δω αυτό που όλοι ξέρουν, ότι προκαλεί έστω για λίγο η Τουρκία. Αλλά, αντίθετα, η κυρίαρχη άποψη στα άρθρα αυτά είναι ότι: η Ελλάδα, επηρεασμένη τάχα μου από το εθνικιστικό πνεύμα που καλλιεργήθηκε δεξιά και αριστερά, προσπαθεί να «εξαγριώσει» την Τουρκία και εμποδίζει τους Ελληνες να συνεχίσουν τον οδό της οικονομικής ανάπτυξης και προόδου, με μερικές παραχωρήσεις της κυριαρχίας τους…
Η νεοφιλελεύθερη αντίληψη που υποτάσσει τα κοινωνικά προβλήματα αλλά και τα εθνικά στην οικονομία, χτύπησε αρχικά την πόρτα της εθνικιστικής Δεξιάς και αφού την υπέταξε, ήρθε στην Αριστερά, από τη γνωστή πόρτα της «φιλοευρωπαϊκής» σοσιαλδημοκρατίας. Με άλλα λόγια, από το γνωστό «φιλοσημιτικό» μπλοκ. Και βέβαια, οι πονηροί ξέρουν να παίρνουν με το μέρος τους τους αφελείς. Ετσι, κάλεσαν σε συνεργασία τους πασιφιστές, ανθρώπους καλών προθέσεων, που απλά δεν θέλουν τον πόλεμο, όπως κανείς δεν τον θέλει αλλά ούτε και την υποταγή με άλλους τρόπους.
Προσωπικά, την πονηριά την εχθρεύομαι, την αφέλεια μπορώ να την ανεχτώ.
Γιατί είναι πονηριά να ταυτίζεις τον επιτιθέμενο, τον εισβολέα της Κύπρου, αυτόν που απειλεί τα νησιά και τη Θράκη, με τις δικές σου ενέργειες, που μπορεί να είναι σε μερικές περιπτώσεις και άστοχες. Αυτόν που εισβάλλει στο Ιράκ, στη Συρία, υποστηρίζει εμφανώς τον έναν εμπόλεμο στη Λιβύη και το Αζερμπαϊτζάν, έχει 50.000 στρατό στην Κύπρο, με εσένα που προσπαθείς απελπισμένα να κρατήσεις τα νησιά σου και τρως καθημερινά σφαλιάρες για να υποταχθείς από τις ΗΠΑ, την Ε.Ε., τη Γερμανία κά.
Είναι πονηριά όταν ξέρεις ότι οι ευρωπαϊκές οικονομικές ολιγαρχίες, που εκπροσωπούν τα ενεργειακά, τα όπλα, τις βιομηχανίες, θέλουν να κάνουν τον καλό στην Τουρκία γιατί εκεί έχουν τα συμφέροντά τους, τις βιομηχανίες τους και στην πολυπληθή αγορά της προσβλέπουν, μια και έχουν στερέψει οι δικές τους αγορές και προσπαθούν να αποστερήσουν από τη χώρα σου τις ελάχιστες βιομηχανίες που έχουν μείνει (περίπτωση ΠΙΤΣΟΣ) και εσύ προτάσσεις το «ευρωπαϊκό ιδεώδες», όχι φυσικά σαν επιδίωξη αλλά σαν πεδίο συμβιβασμού και παράδοσης.
Σημείωση: είναι διαφορετικό να υποτάσσεσαι από ανάγκη και άλλο να υποτάσσεσαι από πεποίθηση.
Είναι πονηριά όταν ξέρεις ότι η κυβέρνηση επιθυμεί να συμβιβαστεί γιατί προτάσσει στις προτεραιότητές της το επιχειρηματικό κλίμα, την οικονομική ανάπτυξη, τη «συνεκμετάλλευση» των ενεργειακών πόρων και εσύ δεν τολμάς να πεις ότι συμφωνείς μαζί της.
Είναι πονηριά όταν ξέρεις αλλά δεν αναδεικνύεις ότι αυτός ο συμβιβασμός σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων θα προκαλέσει μελλοντικές κρίσεις, μια και θα στηριχτεί σε εύθραυστες λύσεις και όχι στα συμφέροντα των γειτονικών λαών και στα αποδεκτά από τις διεθνείς συνθήκες σύνορα.
Και επειδή κάποιοι αναφέρθηκαν στον πόλεμο και στην ειρήνη. Οι σοσιαλιστές καταδίκαζαν πάντα τους πολέμους ανάμεσα στους λαούς σαν κάτι το βάρβαρο και απάνθρωπο. Διαφέρουμε όμως από τους πασιφιστές και τους αναρχικούς γιατί αποδεχόμαστε την ανάγκη να μελετιέται ιστορικά ο κάθε πόλεμος. Υπάρχουν «δίκαιοι» και «αμυντικοί» πόλεμοι. Είναι δικαιολογημένη, προοδευτική και δίκαιη η ιδέα της υπεράσπισης της πατρίδας όταν απειλείται. Οπως είναι δίκαιοι οι απελευθερωτικοί πόλεμοι ή η αντίσταση στις δικτατορίες.
Eίναι αλήθεια ότι έχει επηρεαστεί μέρος των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων, που έχουν μείνει στο «Μακεδονικό» και δεν αντιδρούν στην πραγματική τουρκική απειλή.
Και μένει ένα μεγάλο μέρος του εργαζόμενου κόσμου, που πρωτοστάτησαν πάντα στους αγώνες του έθνους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, που στις εθνικές προδοσίες και τις πράξεις υποτέλειας και εθνικής καταισχύνης της κυρίαρχης οικονομικής ελίτ έχουν να αντιπαρατάξουν τις μεγαλύτερες θυσίες για την προκοπή του τόπου και τη γενική πρόοδο, αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να διακηρύξουν με περηφάνια την αγάπη προς την πατρίδα τους, την οποία εκδήλωσαν και εκδηλώνουν πάντα με έργα. Εχουν τις ρίζες τους στις καλύτερες παραδόσεις του ’21 και των αγώνων για τη δημοκρατία. Τράφηκαν με τα κηρύγματα του Ρήγα για τη συναδέλφωση των λαών και στέκουν οι νόμιμοι κληρονόμοι του εθνικού πολιτισμού.
Αυτοί δεν παπαγαλίζουν το ψευτοδίλημμα «διάλογος ή πόλεμος», αλλά ξέρουν ότι μπορείς να αποφύγεις τον πόλεμο αν δεν λυγίσεις πρόωρα, αν διαπραγματευτείς μόνο σε ό,τι δεν θα σε καθυποτάξει (υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ) και αν απορρίψεις χωρίς πολλά πολλά την περικύκλωση των νησιών με τουρκική ΑΟΖ ή με τεχνικές λύσεις που θα οδηγούν στην αδρανοποίησή σου.
Σε αυτόν τον κόσμο στηριζόμαστε για να αποφύγουμε τον πόλεμο αλλά και την ατιμωτική υποταγή στον ιμπεριαλιστή γείτονα.
*Υποστράτηγος ε.α., πρώην αν. υπουργός Προστασίας του Πολίτη
Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών
