“Το μέλλον της δυτικής αμυντικής βιομηχανικής σκέψης”
Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΧΩΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ*
Το οπλικό σκηνικό από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα πάλλετο μεταξύ του δίπολου της ποσοτικής και της ποιοτικής ισχύος. Από την τρομακτική ποιοτικά σύσταση του στρατού των σπαρτιατών μέχρι την απύθμενη εξελικτικά πορεία της αμερικανικής-δυτικής οπλικής νοοτροπίας και βιομηχανίας βλέπουμε πως η έμφαση στην ποιότητα με ένα ικανοποιητικό ποσοτικό κομμάτι υπερτερεί αδιαμφισβήτητα.
Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα η σημασία και η προσοχή έχει δοθεί στην εκάστοτε οπλική πλατφόρμα και στην ποσότητα πυρός που αυτή μπορεί να προσφέρει. Ένα καλά φυλασσόμενο από αεροπορικά πλήγματα αεροπλανοφόρο, ένα τεθωρακισμένο με διπλή ενίσχυση πυροπροστασίας και ένα F35 γεμάτο με ραντάρ κυβερνοπολέμου και ψευδοστόχων είναι αρκετά για να μας δείξουν πως η ουσία ενός οπλικού συστήματος έχει αρχίσει να χάνεται. Τεράστια άλματα τεχνολογικά παραγόμενα από τα σωστά χέρια και δοσμένα σε λάθος, πάνω σε ένα κενό που δημιούργησε η δυτική διπλωματία στην Μέση Ανατολή είναι ικανά εν έτη 2019 να ανατραπούν από μία τρύπα της δυτικής οπλικής βιομηχανίας, δηλαδή το ίδιο το βλήμα που παράγει το πλήγμα που άλλωστε αυτός είναι ο στόχος τόσο ψυχολογικά όσο και πρακτικά.
Το κενό αυτό αντελήφθη και έρχεται να καλύψει με τεράστια άλματα ο ανατολικός οπλικός άξονας με πρωτεργάτες την Κίνα την Ρωσία το Ιράν και την ουδετέρα από εποχής Β παγκοσμίου πολέμου Τουρκία. Μικρά, συμβατικά, φθηνά και ουσιώδη συστήματα που ακούν στο όνομα combat UAV κατασκευάζονται και δοκιμάζονται με ακραίους ρυθμούς από τον εν διαμόρφωση ανατολικό άξονα ανατρέποντας τελείως ένα παρατημένο από δυτική καινοτομία επιχειρησιακό σκηνικό, με αποκορύφωμα το συμβάν στην Σαουδική Αραβία όπου ένα combat UAV ήταν ικανό να προσπεράσει πλήρως την άμυνα ενός συστήματος patriot που τυγχάνει καλώς ή κακώς να «κοσμεί» τα σύνορα μας. Όσο η δύση είναι χαμένη σε αγορές ομολόγων, κόκκινα δάνεια και ψυχρές οικονομικές ασχολίες ένας ολόκληρος κόσμος δημιουργείται από τις στάχτες του στα ανατολικά της που δεν καταλαβαίνει και δεν κινείται από δημοκρατίες και οικονομίες κλίμακας.
Η τρομακτική παραγωγή των UAV οπλισμένων και μη είναι ήδη δεδομένη, οι επιχειρησιακές τους δυνατότητες δοκιμασμένες με τρομακτικά και ντροπιαστικά αποτελέσματα για τον δυτικό άξονα. Έναν άξονα χαμένο, που καλείται πλέον να σκεφτεί ακόμα και το ενδεχόμενο πως ίσως σύντομα είναι αυτός που θα ακολουθεί και δεν θα προπορεύεται στους τομείς των αμυντικών βιομηχανιών, έναν άξονα που ακόμα δεν έχει δοκιμάσει ένα ουσιαστικό αντίμετρο για αυτή την απειλή αλλά κυρίως έναν άξονα που αδρανεί απέναντι της. Πάραυτα τα τετελεσμένα αργούν να έρθουν, διπλωματικά και οικονομικά μέχρι νεοτέρας ο δυτικός άξον υπερέχει, ακόμα και στάσιμος…στάσιμος όμως σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο τοπίο. Ένα τοπίο το οποίο θα μετατραπεί παγίως σε περίπτωση δημιουργίας ενός ενιαίου, πιστοποιημένου και αναγνωρίσιμου ανατολικού αμυντικού συμμαχικού άξονα παρόμοιου με αυτού του ΝΑΤΟ. Η απόπειρα έγινε στην συνθήκη της Σανγκάης με μετέωρα αποτελέσματα που μένει να αποδειχθούν στην πράξη.
Μήπως το δόγμα της οπλικής ποιότητας της αμυντικής βιομηχανίας που από την αρχαία Σπάρτη μέχρι σήμερα κυριαρχεί και κυβερνά υπέρ πάντων στα πεδία των μαχών έχει ξεκινήσει να βρίσκει έναν εν δυνάμει αντάξιο αντίπαλο; Μήπως το αναδυόμενο περσικό δόγμα της εύκολα αναλώσιμης, ουσιαστικής και εύκολης στρατιωτικής αντικαταστάσεως έρχεται να δημιουργήσει νέα περιβάλλοντα άγνωστα για την Δύση; Όποια και αν είναι η εξέλιξη η πρωτοτυπία είναι αυτή που ξεχωρίζει στο πεδίο της μάχης, την γνώση τούτη και την εφαρμογή η δύση μονάχα την κατέχει, μένει μόνο να το αντιληφθεί.
*Φοιτητής Διεθνών και Ευρωπαικών Οικονομικών Σπουδών στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
