“Θα πέσουνε κάτι μηνύσεις…” – Με αφορμή τη σύγκρουση Βαξεβάνη-ΝΔ

Ο εκδότης της εφημερίδας Documento, κατέθεσε τη μήνυση εναντίον του στελέχους της ΝΔ, προφανώς “εν θερμώ”. Αλλά ξέρετε κάτι; Πολλοί δημοσιογράφοι νιώσαμε μια στιγμιαία έστω ικανοποίηση που κάποιος από εμάς έκανε μια μήνυση σ΄ έναν πολιτικό. Και μάλιστα της παρατάξεως -της ΝΔ- η οποία κατακτά κάθε χρόνο το ….πρωτάθλημα μηνύσεων κατά δημοσιογράφων! Στη ΝΔ έχουν μια περίεργη σχέση και άποψη περί δικαιοσύνης…

Ο νόμος περί συκοφαντικής δυσφήμισης είναι απλά απαράδεκτος! Μόνο που έπρεπε να κατατεθεί μήνυση κατά στελέχους ενός κόμματος, της ΝΔ στην προκειμένη περίπτωση, για να γίνει τόση φασαρία!

Ακριβώς επειδή είναι τόσο απαράδεκτος, είναι και εξαιρετικά βολικός για όλα τα κόμματα. Γι΄ αυτό και κανένα απ΄ όσα κυβέρνησε και κυβερνά δεν έκανε ποτέ τίποτα για να τον αλλάξει. Να τον αλλάξει σε κατεύθυνση με την οποία πράγματι θα προστατεύει την τιμή και την υπόληψη πολιτών. Όλων των πολιτών! Όχι μόνο των πολιτικών και των επιχειρηματιών που έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντέξουν μια δικαστική διαμάχη πολύχρονη και με οικονομικό κόστος που ΔΕΝ μπορεί ένας μέσος πολίτης να αντέξει…

Ο νόμος αξιοποιείται στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ως μέσο πίεσης εναντίον δημοσιογράφων. Ο τρόπος με τον οποίο εκδικάζονται οι υποθέσεις αυτές είναι πρόχειρος και γι΄ αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις οι αποφάσεις είναι εκτός πραγματικότητας! Ο νόμος έχει οδηγήσει σταδιακά στην “αυτολογοκρισία” των δημοσιογράφων, οι οποίοι ξέρουν πια πως και σωστά να ΄ναι όσα έχουν γράψει το πιθανότερο είναι να καταδικαστούν αν τους σύρουν στα δικαστήρια.

Τι κάνει ένας δημοσιογράφος που επικοινωνεί με κάποιο πολιτικό πρόσωπο για να διασταυρώσει μια πληροφορία εναντίον του και η απάντηση που παίρνει είναι “αν γράψεις θα σου κάνω αγωγή”; Η φυσιολογική απάντηση είναι πως γράφει… Αλλά πόσες αγωγές, δικαστήρια , χάσιμο χρόνου και έξοδα μπορεί να αντέξει ένας δημοσιογράφος; Και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει πλέον αν αποφασίσει να μην γράψει;

Οι δημοσιογράφοι και με δική μας ευθύνη απαξιωθήκαμε στην κοινή γνώμη. Η δημοσιογραφία “σελέμπριτι” που κυριάρχησε ειδικά από τη δεκαετία του 1990 και μετά μας απομόνωσε από την κοινωνία. Η δημοσιογραφία στη συνείδηση του κόσμου ταυτίστηκε με την εξουσία και τα παιχνίδια της. Το ελέγχουμε την εξουσία έγινε περίπου ανέκδοτο.

Όμως όλα αυτά αφορούν μια μειοψηφία που με ευθύνη της πλειοψηφίας των δημοσιογράφων προκάλεσε την απαξίωση και την πεποίθηση ότι όλοι μας μεταφέρουμε απλώς αυτά που μας λένε να πούμε και να γράψουμε. Καταντήσαμε “σάκος του μποξ” για κάθε πικραμένο, ειδικά μετά από την “άνθηση” των μέσων κοινωνικής δικτύωσης! Τα οποία ξεκίνησαν με την προοπτική της απόλυτα ελεύθερης ενημέρωσης και έχουν πληγεί από φασιστικές νοοτροπίες και λογικές. Τόσο πολύ που νομίζουμε ότι είναι θέμα χρόνου να νοσταλγήσουμε τις εφημερίδες.

Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν νόμοι, διαδικασίες, προβλέψεις για αδικήματα όπως αυτό της συκοφαντίας. Όμως σ΄ όλο το πλανήτη δεν καταφεύγουν αμέσως στη δικαιοσύνη με βαρύγδουπες ανακοινώσεις και σχόλια. Υπάρχουν οι διαψεύσεις, οι επανορθώσεις, η συνεννόηση τέλος πάντων. Αν τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν λειτουργήσει τότε προφανώς αναλαμβάνει η δικαιοσύνη η οποία όμως δικάζει όπως και όσο γρήγορα πρέπει.

Προφανώς και το στέλεχος της ΝΔ δεν κινδύνευσε να συλληφθεί! Τέτοιους κινδύνους αντιμετωπίζουν μόνο οι δημοσιογράφοι…