“Ρίχνοντας νερό στο αυλάκι της Τουρκίας”- Γράφει ο πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ Δ.Παξινός

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΞΙΝΟΣ
ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ Δ.Σ.Α.

Εγκληματικά λάθη από το απώτερο παρελθόν χαρακτηρίζουν την πολιτική της Ελλάδας στα εσωτερικά και εξωτερικά θέματα. Από τον αφελληνισμό Πομάκων και Τσιγγάνων, ξεκινώντας που τους σπρώξαμε στην αγκαλιά της Τουρκίας. Αφελώς σκεπτόμενοι ή μη σκεπτόμενοι, πράγμα που είναι σύνηθες ή και συνειδητά για να μην χάσουμε προσωπικές ψήφους στις εκλογές. Πάντοτε σχεδόν το κριτήριο είναι ωφελιμιστικό. Πώς να ξαναβγούμε στις εκλογές και έναντι αυτού όλα τα άλλα έπονται.

Τι κι αν υπήρχαν πάντα οι φωνές της αλήθειας, που ως αγνές δεν είχαν πέραση στους ηγήτορες, τοπικούς και εθνικούς, σε ένα σύμπλεγμα αλληλοεξυπηρέτησης και αλληλοεξάρτησης. Και το κίνητρο ασφαλώς το οικονομικό παίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Πώς να εξυπηρετηθούν οι ντόπιοι κομματάρχες σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Πνίγονται οι φωνές διαμαρτυρίας και δεν έχουν φωνή που να προβάλλεται. Διαμαρτύρονται μέχρι και οι Πομάκοι και οι Τσιγγάνοι. Πού μας οδηγείτε;

Και τους οδηγήσαμε στην άλλη πλευρά αργά αλλά σταθερά, υποδόρια λες και εξυπηρετούσαμε τουρκικά συμφέροντα. Απλώς συνέπιπταν με τα ατομικά μας και μεις τα μεταβαπτίζαμε στα εθνικά και έτσι αισθανόμασταν ότι κάναμε το χρέος μας.

Η δήθεν αγανάκτησή μας ρίχνει νερό στο μύλο των Τούρκων για ακόμη μια φορά και εκμεταλλευόμενοι τις περιστάσεις, καταφέρνουν και βγαίνουν και από πάνω. Η τύχη μας έχει εναποτεθεί, από χρόνια, σε ανθρώπους επικίνδυνους που εξακολουθούν να είναι κυρίαρχοι στην αρνητική εξέλιξη των πραγμάτων.

Πόσοι αγώνες και αγωνία από πραγματικούς πατριώτες που προσπάθησαν και προσπαθούν να προβάλουν την πραγματική εικόνα των πραγμάτων. Όταν ακόμη και σήμερα απομονώνονται οι φωνές αυτές, όταν δεν ενισχύονται αυτοί που είναι και αισθάνονται Έλληνες, Πομάκοι και Τσιγγάνοι ενώ από την άλλη κατασπαταλούνται εκατομμύρια για δήθεν εθνικούς σκοπούς, τι άλλο να πει κανείς και ποιον να πρωτοοικτίρει και να αναθεματίσει για αυτή την συνεχή ταπείνωση.

Μυστικά κονδύλια που διατίθενται για κάθε τι άλλο παρά για ενίσχυση όσων φωνών κραυγάζουν απελπισμένα. Περισσότερα έχει δώσει ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών παρά οι παρατρεχάμενοι αρμόδιοι του υπουργείου Εξωτερικών και ουσιαστικά αναρμόδιοι για τόσο σοβαρά θέματα που έχουν να κάνουν με το μέλλον του τόπου. Ιδιαίτερα για την Θράκη. Και όταν χρειαστεί αυτοί οι ίδιοι, που απότοκο της συμπεριφοράς τους είναι η αποξένωση αυτών των ανθρώπων, παριστάνουν τους Ελληναράδες που κάνοντας την παράστασή τους, και προχωρούν θριαμβευτικά, ενώ έχουν καταστρέψει μια σωστή σχέση με τους κατοίκους της περιοχής.

Θυμάμαι το 1981 αρκετοί απ’ αυτούς που συνάντησα, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, δεν ήθελαν να έχουν σχέση με την Τουρκία. Δεν τους ένωνε κάτι αληθινό εκτός της θρησκείας.

Τους αποστερήσαμε όμως από βασικά δικαιώματα και τους στρέψαμε στην άλλη πλευρά, που έδιναν τα πάντα για να τους δέσουν μαζί τους. Και τα κατάφεραν και έγιναν φανατικοί με τη σύμπραξη του προξενείου και από την αντίστοιχη αδιαφορία κάποιων που θεωρούσαν και τους θωρούσαν πάντα μέσα από την οικονομική πλευρά. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν πρέπει να απορούμε, δήθεν, πώς τα καταφέρνουν οι Τούρκοι και ελέγχουν με την δική μας πολυπραγμοσύνη δηλαδή μια τυχοδιωκτική πολιτική όλο και πιο πολύ μία ευαίσθητη περιοχή.

Αυτοί έχουν ενιαία εξωτερική πολιτική και δεν περιπλανώνται όπως οι δικοί μας σε αδιέξοδα μονοπάτια που γίνονται λαβύρινθοι. Έχουν στόχους που είχαν και οι παλαιοί και θα έχουν και οι επόμενοι. Δεν αποκλίνουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μας σώζουν ούτε οι προφητείες, αφού εμείς είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε τα εθνικά μας θέματα με σύνεση, συνέπεια και προοπτική.