“Πως με έσωσαν οι Έλληνες”! Γάλλος ορειβάτης περιγράφει την περιπέτειά του στον Όλυμπο

“ Όλα ξεκίνησαν με το άκουσμα ενός τρομακτικού ήχου. Ένιωσα να πέφτω στο υγρό χιόνι και αισθάνθηκα το σώμα μου να στριφογυρίζει. Αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Προσπάθησα να κουνήσω το δεξί πέδιλο του σκι, αλλά ένας τρομερός πόνος στο γόνατό μου δεν μου το επίτρεψε. Αναρωτήθηκα τι μπορεί να έγινε…”

Ο Γάλλος ορειβάτης Bαλεντίν Παχόν έσπασε το δεξί του γόνατο την ώρα κατέβαινε, τον Μάρτιο, από το καταφύγιο “ Χρήστος Κάκαλος”, στο οροπέδιο των Μουσών, στον Όλυμπο. Την πολύωρη περιπέτεια της διάσωσης του, όπως την αφηγήθηκε ο ίδιος, έκανε γνωστή η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης.

“ Όταν συνέβη το ατύχημα, κατεβαίναμε από το καταφύγιο «Χρήστος Κάκαλος», στο οροπέδιο των Μουσών, έχοντας περάσει τέσσερις μέρες εκεί. Με τον πρωινό αέρα, το χιόνι είχε παγώσει και τα πέδιλα του σκι γρατζουνίζονταν πάνω του. Ενώ κατεβαίναμε, όμως, ξαφνικά βρήκαμε μαλακό χιόνι, πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Η πρώτη μου σκέψη όταν αντιλήφθηκα ότι δεν μπορούσα να γυρίσω το πέδιλο ήταν ότι έσπασα το δεξί μου γόνατο”, αναφέρει ο Βαλεντίν.

Συνέχισε να κάνει σκι ακουμπώντας στο αριστερό του πόδι για περίπου 100 μέτρα, μέχρι που τον σταμάτησε ένας βράχος. Οι φίλοι του τον βοήθησαν να βγάλει τα πέδιλα του σκι και προσπάθησε να περπατήσει αλλά σε κάθε βήμα το δεξί του πόδι δεν τον κρατούσε, ενώ ο πόνος ήταν απίστευτος. Έτσι λοιπόν, αποφάσισε να σταματήσει στο σημείο που ήταν και να καλέσει για βοήθεια. “ Βρισκόμασταν σε υψόμετρο περίπου 2.200μ, 1.200μ πάνω από το μονοπάτι για τα Πριόνια. Στα τηλέφωνά μας δεν είχαμε σήμα, οπότε ο φίλος μου, Ρενό, επέστρεψε στο καταφύγιο του Κάκαλου για να καλέσει βοήθεια από τον ασύρματο και η φίλη μου, Προυν έμεινε μαζί μου”

Μερικές ώρες αργότερα, είδαμε κάποιες μαύρες κουκίδες να κινούνται πάνω στο χιόνι, κάτω από το σημείο που βρίσκονταν. Ήταν οι διασώστες! Η ανάβαση ήταν μεγάλη γι’ αυτούς, οπότε προσέγγισαν τον Βαλεντίν περίπου στις 6 το απόγευμα. Η πρώτη ομάδα που έφτασε στο σημείο αποτελούνταν από έξι εθελοντές της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, οι οποίοι, ήταν στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας για μια εκπαίδευση. Αμέσως του έδωσαν ζεστά ρούχα, γιατί κρύωνε και το κρύο θα γινόταν πιο έντονο μόλις έπεφτε ο ήλιος.

Τον έβαλαν να ξαπλώσει σε ένα τεχνικό διασωστικό φορείο και χρησιμοποίησαν ασφάλειες στους βράχους για να μπορέσουν να τον κατεβάσουν στην απότομη πλαγιά.

Αργότερα, όταν πια είχε νυχτώσει, τους συνάντησε μια δεύτερη ομάδα από εθελοντές της ΕΟΔ. Ο ένας από αυτούς ήταν ο υπεύθυνος του καταφυγίου της Πετρόστρουγκας, ο οποίος είχε φέρει μαζί του ένα πιο σταθερό φορείο για να είναι πιο άνετα και πιο ζεστά. Η κατάβαση μόνο εύκολη δεν ήταν και γι’ αυτό κράτησε αρκετές ώρες…

“ Το φορείο γλιστρούσε και οι διασώστες βούλιαζαν μέσα στο υγρό χιόνι. Όση ώρα κατεβαίναμε μου μιλούσαν, για να μην χάσω τις αισθήσεις μου και με ρωτούσαν συνεχώς αν πεινούσα ή διψούσα. Θυμάμαι ότι σε κάποιο σημείο της διαδρομής χρειάστηκε να περάσουμε μια ορθοπλαγιά ύψους περίπου 5 μέτρων, οπότε η ομάδα χρησιμοποίησε σκοινί για να δέσει το φορείο. Φοβήθηκα αρκετά και το βλέμμα μου έψαχνε συνέχεια να βρει το φως των φακών κεφαλής των διασωστών που ήταν κάτω μου. Τελικά, στις 11 το βράδυ φτάσαμε σε ένα σημείο, όπου σταματήσαμε, φάγαμε και ήπιαμε νερό. Στην συνέχεια, ανέλαβε η ομάδα των πυροσβεστών να με μεταφέρει στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας ακολουθώντας μια διαδρομή σε ένα στενό μονοπάτι μέσα στο δάσος, η οποία κράτησε πέντε ολόκληρες ώρες”, θυμάται ο Βαλεντίν.

Στο καταφύγιο Πετρόστρουγκας έφτασαν στις 4 το βράδυ. “ Επιτέλους, μπορώ να ζεσταθώ μπροστά στο τζάκι, να βγάλω τα παγωμένα ρούχα μου και να κοιμηθώ για τέσσερις ώρες. Το επόμενο πρωί, με ήλιο και ζέστη, οι πυροσβέστες με κατέβασαν με το φορείο μέχρι την θέση Γκορτσιά, όπου με περίμενε ασθενοφόρο για να με μεταφέρει στο Κέντρο Υγείας Λιτοχώρου”.

“ Αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα μου φαίνεται ακόμα απίστευτο. Πολλές εικόνες, βέβαια, έχουν σβηστεί από την μνήμη μου, εξαιτίας της μεγάλης διάρκειας που είχε η επιχείρηση, αλλά και λόγω του έντονου κρύου και της κούρασης που ένιωθα. Ενώ περίμενα τους διασώστες, δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι η βοήθεια ήταν τόσο κοντά μου, αλλά κι ότι η επιχείρηση για την διάσωσή μου θα ήταν τόσο δύσκολη. Ακόμα αναρωτιέμαι πως τα κατάφεραν να με κατεβάσουν από το βουνό χωρίς να πάθω το παραμικρό.Ήταν μια μεγάλη επιχείρηση, με μια ομάδα διασωστών πολύ δυνατή, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ευχάριστη”, καταλήγει ο Βαλεντίν.