"Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι..." - Η υποκρισία μας για την 19χρονη και το μωρό της

Γράφει ο

ΑΒΡΑΑΜ ΤΖΑΜΠΟΓΛΟΥ

Με αυτά τα λόγια ο Χριστός απευθύνθηκε στους Φαρισαίους κατηγορώντας τους

για τη σκόπιμη και a la carte θεώρηση και ερμηνεία των βαθύτερων νοημάτων

του Νόμου…

Αυτή ακριβώς η φράση μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας τα διάφορα δημοσιεύματα

για το τραγικό συμβάν με τη μητέρα ηλικίας 19 χρονών, η οποία άφησε το

νεογέννητο μωράκι της σε καρότσι σούπερ μάρκετ, στα 100 μέτρα από το σπίτι

της γιατί δε μπορούσε να το συντηρήσει, γιατί φοβήθηκε, γιατί γιατί

γιατί…

Ένα κοριτσάκι 19 χρονών το οποίο γίνεται αυτεπάγγελτα θήραμα στα διάφορα

λαϊκά δικαστήρια, με κατήγορους όλους εμάς τους “πολιτισμένους Ευρωπαίους

ανθρωπιστές”, ψηφοφόρους και μέλη κρατών πρόνοιας… Ένα παιδί 19 Μαΐων το

οποίο αναγκάστηκε να ζήσει τον υπέρτατο πόνο του ζωικού βασιλείου, αυτό

μιας μάνας η οποία αναγκάζεται να αποχωριστεί το μωρό της… Μια νέα

γυναίκα που για τους δικούς της λόγους δεν επιλέγει την άμβλωση ούτε

στηρίζεται σε κανένα για να φέρει μόνη στον κόσμο το μωρό της…

Ένα κορίτσι το οποίο δε γνωρίζουμε προσωπικά, αλλά μπορεί να είναι η

κολλητή μας, η αδερφή μας, μια συγγενής ή απλά η γειτόνισά μας…

Ξεκάθαρα κατακριτέα η ενέργειά της δεδομένου ότι ένα μωρό ανυπεράσπιστο

πρέπει να το προστατεύουμε με κάθε τρόπο και όχι να το εκθέτουμε σε

κινδύνους. Άρα εξ αρχής διαφωνούμε με την πράξη αυτή και την καταδικάζουμε

απερίφραστα!

Βλέποντας όμως το δάσος όταν μας το δείχνουν και όχι το κομψό μανικιούρ

στο δάχτυλο που προσπαθεί να μας το δείξει, αναρωτιέται κανείς (ή

τουλάχιστον θα έπρεπε να το κάνει) για το αν τελικά είναι αυτό το 19χρονο

κορίτσι που πρέπει να κατηγορήσουμε για το γεγονός αυτό…

Είναι άραγε ευθύνη ενός παιδιού στην ηλικία των 19 το γεγονός ότι

εγκατέλειψε το ίδιο της το παιδί; Μήπως πρέπει όλοι εμείς οι κριτές της να

θέσουμε λίγο το δάχτυλο στην πληγή και να αναρωτηθούμε επί της ουσίας και

όχι της ακροαματικότητας το γιατί έγινε αυτό;

Το κορίτσι αυτό πήγε σε ένα σχολείο που ελάχιστα έως καθόλου την

εκπαίδευσε για την έννοια της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και αντισύλληψης

και της μεταβίβασε τα πρότυπα της “Αγίας οικογένειας” των δύο

απορρίπτοντας ή και αποκρύπτοντας (κυρίως παλαιότερα) την ιδέα της

μονογονεικής οικογένειας σαν κάτι το σιωπηρώς μεμπτό. Είναι στην ηλικία

των 19, άρα μόλις έχει περάσει εφηβεία, άγχη του λυκείου και μια γέννα

άρα ελοχεύει στον ήδη βεβαρημένο ψυχισμό της και ο κίνδυνος της επιλόχειας

κατάθλιψης…

Ένα κορίτσι το οποίο δε γέννησε στον πλανήτη Άρη αλλά δίπλα μας, ανάμεσα

σε συγγενείς και φίλου και κυρίως (ελπίζουμε) υπό την επίβλεψη ενός

γιατρού.

Μέσα σε μια κοινωνία πρόνοιας και ανθρωπισμού όπου μια νέα κοπέλα που

φέρνει μόνη παιδί στον κόσμο είναι η “εύκολη”, είναι αυτή που “με παιδί

στα 19 τί περιμένεις; προκοπή;”, είναι η “Εξώλης και προώλης” και πολλά

άλλα που φοβούμενοι τον καθωσπρεπισμό της εποχής δεν καταγράφουμε… Το δε

παιδί που γεννιέται έτσι; “μπάσταρδο” “νόθο”, “εκτός γάμου”, “αγνώστου

πατρός” και η ελληνική γλώσσα και γραμματεία δεν εξαντλούνται ούτε σε αυτή

την περίπτωση…

Μια μάνα 19 χρονών η οποί αντιμετωπίζεται σαν μίασμα από μια κοινωνία που

κάθε άλλο παρά σκύβει πάνω της, μια μάνα που όλοι τη λιθοβολούν αλλά

κανείς δεν αναρωτιέται γιατί έκανε αυτό που έκανε, ένα παιδί που επιλέγει

να αποχωριστεί το ίδιο της το παιδί γιατί φοβάται ότι δε μπορεί να το

αναθρέψει και ελπίζει ότι έτσι θα το σώσει.

Είναι έτοιμη η ελληνική οικογένεια να στηρίξει το κορίτσι της όταν είτε

από επιλογή είτε από λάθος μείνει έγκυος σε τέτοια ηλικία; είμαστε όλοι

σαν κοινωνία έτοιμοι να βοηθήσουμε να μεγαλώσει και να ανατραφεί ένα

τέτοιο παιδί όταν τα φώτα της Επιδαυριας τραγωδίας της εγκατάλειψης

σβήσουν; ή με την πρώτη ευκαιρία “η Ελενίτσα (εντελώς δανεικό και τυχαίο

το όνομα) γέννησε το νόθο του χ αγνώστου”;

Όταν η οικογένεια, η κοινωνία και το σχολείο λοιπόν δε λειτουργούν σε

διαδικασία πρόληψης και εκπαίδευσης των ανθρώπων για τέτοιες καταστάσεις,

όταν το κράτος πρόνοιας δεν υπάρχει και οι πολίτες δεν υποστηρίζονται ούτε

στα στοιχειώδη όπως η γέννα και η ανάθρεψη νέων πολιτών για τον τόπο, όταν

τα νέα παιδιά δε βρίσκουν στήριγμα να μιλήσουν, να ζητήσουν βοήθεια και να

ξέρουν ότι κάποιος θα ακούσει, τότε δυστυχώς ο τόπος παρασιτεί… Δεν

υπάρχει μέλλον για τόπο που δε σέβεται τα παιδιά του.

Επί του προκειμένου ξεκάθαρα το μωράκι αυτό είχε το δικαίωμα να γεννηθεί

και να μεγαλώσει με φροντίδα και αξιοπρέπεια. Επ ουδενί δεν έπρεπε να

βρεθεί καν σε αυτή τη διαδικασία. Αλλά από τη άλλη και αυτή η μάνα των 19

χρόνων είχε το δικαίωμα να το γεννήσει και να το μεγαλώσει, με βοήθεια από

την κοινωνία και την οικογένεια, με στήριξη από το κράτος, χωρίς ταμπέλες

και στεγανά άλλων αιώνων και εποχών και κυρίως; με λίγη αγάπη και για την

ίδια… Είναι ένα παιδί οριακά ενήλικο , φοβισμένο και πληγωμένο και η

ίδια… Τραγικό αυτό που έκανε και καταδικαστέο, αλλά ποιος κρατούσε το

μωρό της όταν η ίδια διέσχιζε το Γολγοθά των 100 μέτρων της προκειμένου να

το εγκαταλείψει; οι μύες και τα οστά των χεριών της; ή μήπως τα χέρια όλων

μας;

Η απάντηση ανήκει στον καθένα ξεχωριστά και λίγη σημασία έχει για το

γεγονός αυτό… η διάγνωση αν δε φέρει θεραπεία δεν έχει νόημα και

ουσία…

Ας αφυπνιστούμε σαν κοινωνία και πριν γίνουμε όλοι άτυποι

εισαγγελείς ξανά στο μέλλον ας θυμηθούμε και πάλι να είμαστε πρώτα

άνθρωποι και να βλέπουμε και ακούμε γύρω μας…

Τα γεμάτα με παιδιά ιδρύματα τα οποία δε μπορούν να υιοθετηθούν από

οικογένειες και γονείς (οι οποίοι πονάνε για να τους παρέχουν αγάπη και

στοργή) γιατί απλά ο νόμος περί υιοθεσίας είναι τραγικά αυστηρός και

άκαμπτος, δεν είναι η λύση αλλά μέρος του προβλήματος…

Στο κάτω κάτω και χρησιμοποιώντας πάλι το λόγο του Κυρίου απευθυνόμενου

προς τους επικριτές της μοιχαλίδας: “Ο ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω

λίθον”…

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Ακολουθήστε το Militaire.gr στο Google News για όλες τις ειδήσεις.

Βίντεο, νέα, συνεντεύξεις και άλλα πολλά στο κανάλι μας.

Αναζήτηση

“Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι…” – Η υποκρισία μας για την 19χρονη και το μωρό της

Σχετικά άρθρα

Δείτε επίσης