“Όχι η Ρωσία δεν άρχισε στρατιωτική επέμβαση στην Βενεζουέλα”

Andrew Korybko, Ζero Hedge, Oriental Review

[Το κατωτέρω άρθρο του δημοσιογράφου και πολιτικού αναλυτή του ρωσικού πρακτορείου Σπούτνικ, σπουδαστή Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας, ανατρέπει την εκδοχή περί ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στην Βενεζουέλα σε στήριξη της απειλούμενης νόμιμης κυβέρνησης, αλλά επιπλέον επισημαίνει το φαινόμενο της ηθελημένης σύγκλισης στην ίδια ερμηνεία ενός γεγονότος από διαμετρικά αντίθετα στρατόπεδα πληροφόρησης, για την επίτευξη αντίθετων στόχων– σε τρόπο που να περιάγουν τον αναγνώστη/τηλεθεατή σε πλήρη σύγχυση.]

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

Tα συστημικά ΜΜΕ πέσανε σε ταραχή με την εμφάνιση πληροφοριών το Σαββατοκύριακο ότι η Ρωσία έστειλε στρατιωτική βοήθεια στην Βενεζουέλα, με δύο αεροπλάνα γεμάτα με απροσδιόριστα είδη συνοδευόμενα από περίπου 100 στρατιώτες.

Ο Πρόεδρος της Εθνικής Συνταγματικής Συνέλευσης επιβεβαίωσε αργότερα την άφιξη αλλά αρνήθηκε να περιγράψει  τον ακριβή προορισμό της, πράγμα που οδήγησε τους παρατηρητές  στην υπερβολική εικοτολογία ότι η Ρωσία μπορεί να βρίσκεται στην εισαγωγική φάση μιας συριακού τύπου επέμβασης σε υποστήριξη της  δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Νικόλα Μαδούρο απέναντι στην διογκούμενη ξενοκίνητη απειλή τρομοκρατών αλλαγής καθεστώτος.

Αυτή ωστόσο η ερμηνεία του γεγονότος προτρέχει της πραγματικότητας, καθώς μια διπλωματική πηγή στο Καράκας δήλωσε στο (ρωσικό πρακτορείο) Σπούτνικ ότι η επίσκεψη είχε προσχεδιαστεί και δεν συνδέεται κατά οποιοδήποτε τρόπο με την απειλή μιας ξένης στρατιωτικής εισβολής στην χώρα.

Αυτό δεν απέτρεψε πάντως τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας Τζων Μπόλτον να σπεύσει να επωφεληθεί της εικοτολογίας των συστημικών  αλλά και των εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης, για να διατυπώσει την σύγχρονη έκδοση του «Δόγματος Μονρόε» του «Φρουρίου Αμερική», διακηρύσσοντας στο Τουίτερ ότι «Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ανεχθούν εχθρικές ξένες δυνάμεις να αναμιγνύονται με τους κοινούς στόχους του Δυτικού Ημισφαιρίου για  την δημοκρατία, την  ασφάλεια και το κράτος δικαίου.» Προ εβδομάδος  ο Μπόλτον εμαίνετο εναντίον της Ρωσίας για τις  ενεργειακές και μεταλλευτικές συμφωνίες της με την Βενεζουέλα, επειδή  αυτές βοηθούν την κυβέρνηση Μαδούρο να  επιβιώνει στην επιχείρηση οικονομικού στραγγαλισμού. Είναι ίδιο του χαρακτήρα του ανθρώπου να επιδίδεται σε εμπόριο φόβου περί «ξένων συνωμοσιών»  στο Ημισφαίριο, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή από τις συνωμοσίες της  δικής του χώρας.

Τώρα για την πραγματικότητα του τι πιθανώς συμβαίνει, αποτελεί κοινοτοπία για στρατιωτικούς εκπαιδευτές να συνοδεύουν αποστολές οπλικών συστημάτων στο εξωτερικό, προκειμένου να εκπαιδεύσουν τις ένοπλες δυνάμεις της εισάγουσας χώρας στην σωστή χρήση του νέου εξοπλισμού. Επομένως η αναφερθείσα παρουσία ρωσικού στρατιωτικού προσωπικού στην Βενεζουέλα  δεν σημαίνει ότι η χώρα προετοιμάζεται για μια συμβατική στρατιωτική επέμβαση εκεί, όπως υποπτεύονται μερικοί. Στην πραγματικότητα η Ρωσία κατ΄αρχήν στερείται της προϋπόθεσης ασφαλούς πρόσβασης στην Βενεζουέλα, που θα καθιστούσε ρεαλιστικό τέτοιο σενάριο, αλλά επιπλέον η παρουσία ενστόλων ανδρών της επί τόπου, στην άλλη άκρη του κόσμου δεν θα απέτρεπε μιαν αμερικανική  συμβατική επίθεση σε μια Νότιο-αμερικανική χώρα, αφού αυτό δεν εμπόδισε τους Αμερικανούς να βομβαρδίζουν κανονικά την Συρία, όπου υπάρχει πολύ περισσότερος ρωσικός στρατός, εξοπλισμός και ακόμη επίσημες βάσεις.

Άνδρες της ρωσικής αεροπορίας μπροστά σε υπερηχητικό βομβαρδιστικό αεροπλάνο, μετά την προσγείωση στο διεθνές αεροδρόμιο Maiquetia, βορείως του Καράκας, στις 10/12/2018

Τα συστημικά ΜΜΕ θέλουν να προβάλλουν την εικόνα ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης για λόγους κερδοσκοπίας φόβου  περί τις γενικές προθέσεις της Ρωσίας και να δικαιολογήσουν μιαν πιο δραστική αμερικανική επέμβαση στην Βενεζουέλα, ενώ  τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης περιέργως υπαινίσσονται την ίδια ακριβώς ερμηνεία, αλλά με την ακριβώς αντίθετη επιδίωξη, να εμφανίσουν αυτά τα συμβάντα ως υποτιθέμενη «απόδειξη» ότι η Ρωσία έσωσε την Βενεζουέλα και ανάγκασε τις ΗΠΑ να υποχωρήσουν.

Αυτό το αντικείμενο μελέτης έχει το πρόσθετο ενδιαφέρον ότι αποδεικνύει ότι  αντίθετες δυνάμεις πληροφόρησης μπορούν κάποτε να συμπίπτουν στην στόχευση δημιουργίας εικονικής «επαλήθευσης επιθυμιών» για εντελώς διαφορετικούς λόγους, με τελικό αποτέλεσμα το συνολικό πληροφοριακό περιβάλλον να γίνεται θολό και ο μέσος καταναλωτής ενημέρωσης να περιέρχεται σε πλήρη σύγχυση, επειδή λανθασμένα συνάγει ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος  πυρήνας αλήθειας σε ότι λέγεται, αφού τόσο το συστημικά όσο και τα εναλλακτικά ΜΜΕ  λένε τα ίδια.