“Να εκμεταλλευθούμε τον …κηδεμόνα Τραμπ, αλλά…”

Του Κώστα Μαρδά

Διαψεύδοντας για άλλη μια φορά εκείνους τους…θεσμικούς αναλυτές, που αποφαίνονταν, επί ένα τηλεοπτικό έτος, ότι οι Αμερικανοί έχουν… αποχωρήσει από την περιοχή, ο Τραμπ μίλησε!

Και μίλησε δια του υπουργού Εξωτερικών Πομπέο, ο οποίος από τη Λευκωσία ζήτησε την παύση της στρατικοποίησης μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας.

Με άμεση ανταπόκριση του Ερντογάν : Την απόσυρση του Ορούτς Ρέις, αφού επί 33 ημέρες, παραβίαζε την, εν δυνάμει, ελληνική υφαλοκρηπίδα στο Καστελόριζο, με την ανοχή των ΗΠΑ.

Ναι, οι Αμερικάνοι στρατιώτες αποχωρούν από Αφγανιστάν, Συρία, Ιράκ, με εντολή Τραμπ, (που δεν είναι φιλοπόλεμος όπως οι Δημοκρατικοί ), αλλά από την Ελλάδα όχι μόνο δεν αποχωρούν, αλλά απέκτησαν τρεις νέες Βάσεις επί ΣΥΡΙΖΑ , προωθώντας την περικύκλωση της Ρωσίας.

ΟΚ. Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ που το 1949 μας έσωσαν από τον Σταλινισμό, αλλά με τη Συμφωνία του 1953 μετέτρεψαν την χώρα μας σε μια απέραντη Βάση, βομβαρδίζοντας, την τελευταία εικοσαετία, τους απάνθρωπους, πράγματι, Ισλαμιστές, από το Αφγανιστάν έως τη Λιβύη, στην στρατηγική τους να επιβάλλουν τη Δυτική Δημοκρατία – στην οποία πιστεύουμε- αλλά προκαλώντας αμάχους νεκρούς και πρόσφυγες .

Σώζοντάς μας από τον κομμουνιστικό κίνδυνο, έγιναν οι ίδιοι ο… αμερικανικός κίνδυνος σε όλο τον Κόσμο!

Τουλάχιστον, με δεδομένο τον ελληνικό αφοπλισμό επί τριών μνημονίων και με έλλειψη συμμάχων επί του πεδίου, ας εκμεταλλευθούμε το άρθρο της Συμφωνίας που προβλέπει την παρέμβαση των ΗΠΑ προς αποτροπή πολέμου στο Αιγαίο μεταξύ δύο χωρών του ΝΑΤΟ. Αυτό, δηλαδή, που έπραξε ο Υπουργός Εξωτερικών , από τη Λευκωσία.

Και, προκειμένου να εμποδίσουμε έναν Αττίλα στα νησιά μας και στην Ανατολική Μεσόγειο, ας μετατρέψουμε την κηδεμονία υπέρ ημών, θέτοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες προ των ευθυνών τους ως …κηδεμόνες…

Αφού, έτσι κι αλλιώς τους έχουμε με νόμο …προστάτιδα δύναμη από το Δόγμα Τρούμαν…

Προωθώντας, όμως, σιγά σιγά, μέσα στα πλαίσια της Δύσης, την απεξάρτησή μας από τους ετεροβαρείς αμερικανικούς εξοπλισμούς και τα πολύτιμα ανταλλακτικά τους…

Έχοντας, βέβαια, τον ρεαλισμό, να παραδεχθούμε οτι ο Ερντογάν, πέτυχε να αποσπάσει από τον Πρωθυπουργό τη διαβεβαίωση οτι θα καθίσουμε στο διάλογο… Στο διάλογο με θέμα μόνο ΑΟΖ- υφαλοκρηπίδα… Κάτι που, εκτιμώ, οτι δεν μπορεί να τηρηθεί για πολύ από τον Πρωθυπουργό, γιατί ο Ερντογάν θα ξαναστείλει το πλοίο, θέτοντας εκ νέου το δίλημμα:

Διάλογος για όλα (ή τα περισσότερα) αλλιώς, Ορούτς και στο βάθος πολεμικό επεισόδιο…

Μιλάμε για κατάσταση …μπρός γκρεμός – και πίσω ρέμα…

Άλλωστε, το διάλογο για όλα τα θέματα – διεκδικήσεις της Τουρκίας, αναγκάστηκαν να αποδεχθούν όλοι σχεδόν οι Έλληνες Πρωθυπουργοί των κρίσεων, εκβιαζόμενοι εντέχνως από την Ουάσινγκτον και τώρα από την Γερμανική Ευρώπη…

Εννοείται, πως το ότι συζητάμε , δεν σημαίνει και αποδοχή των διεκδικήσεων…

Αλλά: Ο χρόνος, κάποτε , τελειώνει …

Και η Τουρκία θα επανέλθει πάλι με το ίδιο δίλημμα…

Και τότε, τι κάνουμε;

Θα προσφύγουμε πάλι στον μεγάλο κηδεμόνα; (Για Ε.Ε. και Γαλλία , δεν συζητώ… ).

Μα, σε αυτή την περίπτωση, το θέμα είναι όχι αν θα παρέμβει, αλλά ΠΟΤΕ θα παρέμβει… Να ξεχωρίσει, για πολλοστή φορά, από το 1955, τα δύο άτακτα τέκνα της ΝΑΤΟϊκής Αδελφότητας…

Πριν ή μετά τα… αίματα;

Τότε είναι που θα συνειδητοποιήσουμε, το αρνητικό κόστος της κηδεμονίας και του δεκαετούς αφοπλισμού… «Αφοπλισμού», που δέχθηκαν αυτοί που χρεοκόπησαν – ατιμωρητί – την υπό αμερικανική κηδεμονία χώρα μας…

Και αυτοί που καμώθηκαν, πως πάνε να την σώσουν από τα ταπεινωτικά μνημόνια «αφοπλισμού»…

Τα οποία εφήρμοσαν …καμαρώνοντας !

Μεγαλώνοντας , την εξάρτηση από τον κηδεμόνα!..

Ο οποίος… απηυδισμένος από την… παιδικότητά μας, θα ζητήσει , αργά ή γρήγορα, να δώσουμε πολλά στους Τούρκους…

Με …φανταχτερό αντάλλαγμα;

Μια ειρήνη μειωμένης κυριαρχίας…

Εκτός κι αν ο Μακρόν στείλει, επιτέλους, εκείνο το αεροπλανοφόρο…

Αρχίζοντας να βομβαρδίζει το Ορούτς Ρέις στο λιμάνι της Αττάλειας…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ …

( Και, στο σημείο αυτό … ξύπνησα από το όνειρο! )