“Η ελληνική αποκοτιά και ο φερετζές της αποφασιστικότητας με απίστευτες δηλώσεις βουλευτών”

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να προσπαθήσουμε να ιχνηλατήσουμε την λογική πάνω στην οποία οικοδομείται η Ελληνική υποχωρητικότητα, μέσα από την οποία τροφοδοτείται σταδιακά αλλά σταθερά, η Τουρκική πλειοδοσία και ο επιθετικός αναθεωρητισμός…

 Η Ελληνική πολιτική τάξη διαχρονικά αρνείται (δεν αποφεύγει απλώς, αλλά αρνείται) να ασκήσει τα νομίμως προβλεπόμενα αναφορικά με το κλείδωμα της εθνικής της κυριαρχίας αλλά και ευρύτερα με τα κυριαρχικά της δικαιώματα, εξ αιτίας – μεταξύ άλλων – και αμφιλεγόμενων προτροπών, οι οποίες την σύρουν από το παράθυρο να προσφέρει νομιμοποιητική ισχυροποίηση στο τουρκικό casus belli.

 Έτσι, η χώρα μας παρέμεινε να αναμασά την καταγέλαστη και άνευ αντικρίσματος δήλωση ότι «θα ασκήσει το δικαίωμά της αν και όταν εκείνη το κρίνει σκόπιμο», αλλά στην ουσία ΔΕΝ το ασκεί… ΔΕΝ προχωρά στην επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 νμ… Και απ’ ότι φαίνεται, ουδείς ανησυχεί από το γεγονός, ότι η φοβική ολιγωρία και η ελληνική αναποφασιστικότητα, διασφαλίζει πολύτιμο χρόνο στην Τουρκία προκειμένου να οργανώσει πολύπλευρα την προσπάθειά της για επιβολή τετελεσμένων, περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο την ήδη δύσκολη κατάσταση, και μάλιστα σε μια περίοδο γενικευμένων ανακατατάξεων και επαναπροσδιορισμού κρίσιμων γεωπολιτικών παραμέτρων.

 Αντίστοιχη αναποφασιστικότητα επιδεικνύεται και στο κορυφαίο ζήτημα της οριοθέτησης της ΑΟΖ, με την προσχηματολογία βέβαια να περισσεύει ΚΑΙ ΕΔΩ. Αλλά αυτό είναι κανόνας και προσφιλέστατο καταφύγιο των φοβικών και των αναποφάσιστων.

 Για να έρθει ως επισφράγισμα, η «εκπτωτική» συμφωνία με την Ιταλία και βεβαίως η φοβική και άτολμη «συμφωνία της σημαδούρας» που υπογράφτηκε με την Αίγυπτο, και να καταδείξει στον επιθετικά αναθεωρητή γείτονα, πως πρέπει να σπεύσει να αξιοποιήσει τα πολλαπλά πλεονεκτήματα από τα σημαντικά κενά που «ΘΑ» σπεύσει η χώρα μας να διαχειριστεί το «κλείσιμό» τους στο αόριστο μέλλον.

 Και φυσικά η Τουρκία αυτό ακριβώς έκανε, στο πλαίσιο της προαναγγελθείσας και διαρκούς επιχειρησιακής κλιμάκωσης που συμπιέζει, εκφυλίζει και εν τέλει συνθλίβει με την μέθοδο της ελεγχόμενης αποκλιμάκωσης, τις αντιστάσεις της χώρας.

 Αυτό είναι το σκηνικό. Πάμε τώρα να δούμε τον τρόπο με τον οποίο οργανώνεται η πολιτική επιχειρηματολογία της στρατηγικής ατολμίας ΚΑΙ επί του πεδίου…

Οι δηλώσεις της πολιτικοστρατιωτικής τουρκικής ηγεσίας, δεν αφήνουν κανένα απολύτως περιθώριο αμφιβολίας για τον πραγματικό χαρακτήρα μιας επιχείρησης που έχει αδιαμφισβήτητα ταυτότητα πολεμική και επιδιώξεις πάρα πολύ συγκεκριμένες…

• Το σύνολο του υποστηρικτικού υλικού (NAVTEX, δηλώσεις πολιτικών εκπροσώπων, διπλωματικές παρεμβάσεις στα διεθνή φόρα και στις συμμαχικές δομές κλπ) αναβαθμίζουν καταφανώς μια στρατηγική ευθείας αμφισβήτησης κυριαρχίας και ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ολόκληρο το εύρος κλιμάκωσης των τουρκικών παρεμβάσεων…
• Το ORUC REIS ως μη στρατιωτικός φερετζές μιας ομάδας μικτής σύνθεσης μονάδων επιφανείας, αναλαμβάνει να υλοποιήσει το τουρκικό σχέδιο, το οποίο ΔΕΝ είναι η εντολή να ολοκληρώσει έρευνες για τις οποίες υποτίθεται ότι δεν έχουμε λόγο να ανησυχούμε αφού δεν μπορεί να τις ολοκληρώσει κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά να φέρει σε πέρας ένα επιχειρησιακό σχέδιο προβολής ισχύος και μέσα από την ανεμπόδιστη προβολή σημαίας να θεμελιώσει το δικαίωμα της Τουρκίας να αμφισβητεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα χωρίς να την εμποδίζει κανείς, και να δηλώνει προκλητικότατα πως επιχειρεί ΕΝΤΟΣ της Τουρκικής Υφαλοκρηπίδας.

Από κει και πέρα αρχίζουν οι απίστευτες Ελληνικές ομορφιές…

Μεγάλες κουβέντες και δηλώσεις σπουδαίες, αλλά την ίδια στιγμή η Τουρκία συνεχίζει ανενόχλητη την δουλειά της, ενώ η Ελληνική διαχείριση νομιμοποιεί τις παρεμβάσεις των «συμμάχων» που μιλούν για  “περιοχή όπου Ελλάδα και Κύπρος ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ δικαιοδοσία” (Αμερικανοί)… ή για “διαφιλονικούμενα ζητήματα Δικαίου της θάλασσας” (Γερμανοί)…

Και επειδή όλη αυτή η αποκοτιά, πρέπει να επενδυθεί με φερετζέ αποφασιστικότητας, σύνεσης και περηφάνιας, εμφανίζεται ο πολύς κ. Σαλμάς για να μας θυμίσει πως «δεν πυροβολείς γείτονα επειδή κάνει βόλτα στην αυλή σου». Προφανώς ο κ. Σαλμάς θεωρεί πως όλο το περιβάλλον των δηλώσεων με προεξάρχουσες αυτές του ιδίου του Ερντογάν, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μη υπάρχον, ενώ κάποιος φυσιοδίφης τούρκος ναύαρχος έβγαλε το ORUC REIS για κατούρημα και κατά λάθος βολτάρισε στην αυλή του κ. Σαλμά ο οποίος ως πολιτισμένος άνθρωπος μας συστήνει να μην αντιδράσουμε.

Η αποκοτιά όμως είναι απαραίτητο να επενδυθεί και με φερετζέ ασυμβίβαστου πατριωτισμού (μιας και το πιθανότερο είναι πως ήδη αυτή την στιγμή γίνονται διόλου παστρικές συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, επιστρατεύεται ο γνωστός αταλάντευτος για το εθνικό του φρόνημα κ. Καιρίδης, για να μας πει τα εξής αμίμητα:

• Ότι οι Τούρκοι σέβονται (ή σκιάχτηκαν) και δεν παραβίασαν την εθνική μας κυριαρχία. Προσέξτε όμως: Τα 6 νμ δηλαδή που μας αναγνωρίζουν οι Τούρκοι ως κυριαρχικό χώρο, και ΟΧΙ τα 12 νμ που μας αναγνωρίζει το Διεθνές δίκαιο και τα οποία επιμένουμε σκανδαλωδώς να αποποιούμαστε…
• Μας είπε ακόμη ο κ. Καιρίδης ότι η Τουρκική αρμάδα κάνει εν πολλοίς «τουρισμό» σε διεθνή ύδατα στα οποία δεν δικαιούμαστε να τουφεκάμε και να βυθίζουμε παπόρια, διότι μπορούν να κάνουν ελεύθερο και ανεμπόδιστο διάπλου σε αυτά. Δεν παραβίασαν άλλωστε κυριαρχικά μας δικαιώματα – λέει πάντα ο κ. Καιρίδης – αφού δεν έκαναν σεισμική έρευνα στον βυθό ο οποίος – φευ – αναγνωρίζει ο κ. Καιρίδης ότι ανήκει στην ελληνική Υφαλοκρηπίδα. 

Προσέξτε θράσος… Ο κ. Καιρίδης, αποφασίζει αυτός τι ακριβώς κάνει η Τουρκική αρμάδα στην Ελληνική Υφαλοκρηπίδα, και δεν το προσδιορίζουν ΟΥΤΕ οι δηλώσεις του ιδίου του κ. Ερντογάν, ΟΥΤΕ οι δηλώσεις των λοιπών τούρκων αξιωματούχων που προσδιορίζουν ως «τουρκική» την Ελληνική Υφαλοκρηπίδα, αλλά ΟΥΤΕ ακόμη και αυτές οι παράνομες τουρκικές NAVTEX που έχουν εκδοθεί προς τούτο. ΟΥΤΕ καν οι απολύτως ερμηνεύσιμες ανησυχίες των συμμάχων, οι οποίες προφανώς δεν είναι αμιγώς …τουριστικού ενδιαφέροντος…

Το πιθανότερο για τον κ. Καιρίδη, είναι πως το ORUC REIS, έβγαλε τα ηχοβολιστικά του καλώδια βόλτα στη θάλασσα για να κατουρήσουν μακριά από το γιαλό… Μιλάμε επομένως για την πεμπτουσία της τουρκικής οικολογικής συνείδησης.

Και αν όλα τα παραπάνω συνιστούν μεταξύ άλλων ΚΑΙ την αναγκαία διακωμώδηση μιας απαράδεκτης προσέγγισης της οποίας το κόστος αξιοποιείται σωρευτικά στον δεύτερο γύρο της ελεγχόμενης αποκλιμάκωσης που οσονούπω θα δούμε να ενεργοποιείται μερίμνη των ισχυρών μας συμμάχων, το κορυφαίο πρόβλημα δεν είναι αυτό…

Το κορυφαίο πρόβλημα είναι ότι αυτό το σύστημα αντιλήψεων προσδιορίζει διαχρονικά την κυρίαρχη ελληνική στάση. Μια στάση μειωμένης ευθύνης… ανύπαρκτης εθνικής στρατηγικής… και καταφανούς απροθυμίας να αντιστοιχίσει τα κρίσιμα εθνικά διακυβεύματα με τις ιστορικές γεωπολιτικές προκλήσεις της σύγχρονης εποχής.