Υποστηριξε το militaire
Άποψη
11/07/2019 | 06:10 (ενημερώθηκε 5 έτη πριν)
Militaire News

“Η ελαττωματική Πολιτική Ειρήνης της Ευρώπης”

Του Κωνσταντίνου Δ.Δ. Καλαμπόκα
Προέδρου του Ινστιτούτου Διεθνούς Ανάπτυξης Ηπείρου

Οι Ευρωπαίοι Ηγέτες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι το ειρηνευτικό έργο, στο οποίο οικοδόμησε η ΕΕ τη φήμη της, σήμερα είναι ανεπαρκές για την υπεράσπιση των αξιών και των συμφερόντων της ή για τη στρατηγική της δράση.

Η Ευρώπη βιώνει μια γεωστρατηγική κρίση. Το τόξο σταθερότητας που περιγράφηκε στην πρώτη στρατηγική ασφαλείας της ΕΕ το 2003 είναι σε ύφεση. Το όραμα που εκπονήθηκε στη συνέχεια και αντικαταστάθηκε το 2016 από την παγκόσμια στρατηγική της ΕΕ έχει εκθέσει τη θεμελιώδη αδυναμία της Ευρώπης μετά το 1945.

Ως μπλοκ, η Ένωση δεν μπορεί να κάνει άμυνα και δεν μπορεί να επιδείξει σκληρή δύναμη, επειδή η φιλοσοφία της είναι αγκυροβολημένη σε ένα έργο ειρήνης. Η αναπόφευκτη άνοδος της Κίνας, οι επιθέσεις στον Κυβερνοχώρο, η ψηφιοποίηση και η επίθεση στη μοναδική αδιαμφισβήτητη υπεροχή της Δύσης που προστατεύεται από το ΝΑΤΟ και τις Ηνωμένες Πολιτείες σημαίνουν ότι οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να αποχωρήσουν από τη σκιά του ειρηνικού τομέα της ΕΕ.

Κοιτάξτε το τόξο. Σχεδόν κάθε μέρα υπάρχουν στρατιωτικά περιστατικά στην Ανατολική περιοχή Donbas της Ουκρανίας, στην οποία εισέβαλε η Ρωσία το 2014. Η Γερμανία, υποστηριζόμενη από τη Γαλλία, μεσολάβησε κατά το 2015 σε μία κατάπαυση του πυρός μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Ωστόσο, η αποκαλούμενη διαδικασία του Μινσκ, για την περιοχή δεν έχει μετακινηθεί από διαδικασία για μια μόνιμη ειρήνη που αποκαθιστά την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας.

Στο Σουδάν, όπου η ΕΕ έστειλε ειρηνευτική αποστολή στο Νταρφούρ το 2004 μόνο για να απομακρυνθεί από αυτήν μετά από μερικούς μήνες. Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να ζητήσουν ένα τέλος στη στρατιωτική κυριαρχία και τη διαφθορά. Τα αποτελέσματα των διαδηλωτών πυροβολήθηκαν νωρίτερα τον Ιούνιο, καθώς οι εξωτερικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, αγωνίζονται για επιρροή σε αυτόν τον αγώνα εξουσίας.

Στην Αίγυπτο, η ΕΕ έθεσε σταθερότητα πριν από τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, καθώς ο Πρόεδρος Abdel Fattah el-Sisi άσκησε πίεση στην αντιπολίτευση. Και όσον αφορά την Ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση, η ΕΕ έχει γίνει παρευρισκόμενος χωρίς καμία επιρροή, εκτός από την υποστήριξη μιας αυταρχικής Παλαιστινιακής Αρχής και την προσφυγή σε άκαρπες επικρίσεις όσον αφορά την ατέρμονη και παράνομη επέκταση Ισραηλινών οικισμών του Ισραήλ στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Πιο κοντά στο σπίτι, είκοσι χρόνια από τότε που το ΝΑΤΟ βομβάρδισε τη Σερβία για να σταματήσει τον πόλεμο εναντίον των Αλβανών στο Κοσσυφοπέδιο, η ΕΕ παρά την οικονομική της δύναμη δεν μπόρεσε να τερματίσει τη διαδεδομένη διαφθορά στην περιοχή ή την εξασθενητική δυσλειτουργική πολιτική στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη.
Εν ολίγοις, παρόλο που η ΕΕ υπερηφανεύεται ότι επιτελεί ένα έργο Ειρήνης δεν μπορεί να κάνει Ειρήνη. Δεν μπορεί να διεξαγάγει ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις επειδή, ως μπλοκ, συνδέεται με τη ήπια δύναμη και την πληθώρα εργαλείων που στηρίζουν αυτή την εξουσία, συμπεριλαμβανομένης της Αναπτυξιακής Βοήθειας, της Διπλωματίας, των ειρηνευτικών αποστολών και της εκπαίδευσης της Αστυνομίας κ.ά.. Ακόμη και όταν η ΕΕ επιβάλλει κυρώσεις, όπως στη Ρωσία ή στο Ιράν, τα μέτρα στερούνται οδόντων, επειδή δεν απευθύνονται σε άτομα ή δεν υποστηρίζονται από σκληρή δύναμη.

Εάν αυτές οι ελλείψεις δεν αρκούν για να απογοητεύσουν τους Ευρωπαίους από την πεποίθησή τους ότι το έργο της Ευρώπης για την ειρήνη συνεχίζει να εξυπηρετεί καλά, σκεφτείτε απλώς πώς καταπονείται η ΕΕ, όταν πρόκειται για τη χάραξη μιας περίπλοκης πολιτικής απέναντι στην Κίνα. Αυτό συμβαίνει παρά τις αντίξοες προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να καθορίσει τελικά μια μακροπρόθεσμη Στρατηγική για τον τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής επιρροής της Κίνας.

Υπάρχουν μερικοί Ευρωπαίοι Ηγέτες που βλέπουν την εξάπλωση της Ευρώπης μετά το 1945. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, η οποία σπάνια μιλάει για την Άμυνα και σπάνια – αν χρησιμοποιήσει ποτέ τον όρο «σκληρή δύναμη»- ξέρει τι διακυβεύεται. « Η απλή δήλωση ότι έχουμε απολαύσει επτά δεκαετίες ειρήνης δεν είναι πλέον αρκετή για να δικαιολογήσει το Ευρωπαϊκό Εγχείρημα», ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή της. «Χωρίς επιχειρήματα υπέρ της δικαιοσύνης που δικαιολογούν την Ευρώπη, το Ευρωπαϊκό Σχέδιο για την ειρήνη θα ήταν επίσης πιο επικίνδυνο από όσο μπορεί κανείς να σκεφτεί».

Λογικά, η Μέρκελ θα έπρεπε να συνεχίσει τη σκέψη της για να εξετάσει πώς πρέπει να υπερασπιστεί την Ευρώπη, τις αξίες και τα συμφέροντά της. Όμως, απέτυχε το ζήτημα. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ευρώπη πρέπει να επανατοποθετηθεί σε έναν αλλαγμένο κόσμο», πρόσθεσε. Αναφέρει πως η ΕΕ ανέπτυξε μια Κοινή Στρατηγική έναντι της Αφρικής και της Ουκρανίας. « Ωστόσο, η πολιτική μας εξουσία δεν είναι ακόμη ανάλογη με την οικονομική μας δύναμη». Το έλλειμμα θα έπρεπε να συμπεριλάβει την έλλειψη πολιτικής ασφάλειας και άμυνας της ΕΕ.

Είναι άλλωστε γνωστό ότι η Ρωσία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Η Κίνα συμμετέχει γενικά στον στρατηγικό ανταγωνισμό και προωθεί μια εναλλακτική διεθνή τάξη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επιλέξει να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους με μονομερείς ενέργειες και πιέσεις.

Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η ασφάλεια της Ευρώπης εξαρτάται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, σαφώς η εξωτερική ανάθεση της ασφάλειας στην Ευρώπη δεν αποτελεί πλέον επιλογή. Εάν θέλει να ληφθεί σοβαρά υπόψη ως παράγοντας εξωτερικής πολιτικής, η ΕΕ πρέπει να έχει την εξουσία να την υποστηρίξει κιόλας. « Η Ευρώπη εξακολουθεί να ασκεί αξιόλογη δύναμη αλλά παραμένει μια σκληρή δύναμη και χρειάζεται ένα δεύτερο πόδι για να σταθεί».

Η Ευρώπη βρισκόταν εκεί πριν – από την βρετανική – γαλλική πρωτοβουλία που σφυρηλατήθηκε στο Saint – Malo το 1998, με στόχο την εγκατάσταση μιας ευρωπαϊκής δύναμης άμυνας και ασφάλειας καθώς και μιας στρατηγικής κουλτούρας, αλλά τελικά απέτυχε, στις πολυσυζητημένες μάχες που ξεκίνησαν το 2003, αλλά ελάχιστα ξεπεράστηκαν.

Ζητείται λοιπόν μια στρατηγική αναθεώρηση της Άμυνας, για να αξιολογήσει τις «βασικές απειλές» που αντιμετωπίζει μέχρι το 2030. Απαιτείται ένα Αμυντικό Συμβούλιο, μια Αμυντική Ακαδημία και μια Έδρα Επιχειρήσεων. Ελπίζω ότι « αυτά τα πρακτικά βήματα θα βοηθήσουν στην προώθηση ενός Κοινού Ευρωπαϊκού Στρατηγικού Πολιτισμού και θα καταστήσουν την Ευρωπαϊκή Άμυνα λειτουργική πραγματικότητα αποτροπής».

Θα απαιτηθεί από πολλούς ηγέτες της ΕΕ να αναγνωρίσουν ότι το Σχέδιο ειρήνης της ΕΕ μετά το 1945 κινδυνεύει να καταστεί Αχίλλειος Πτέρνα της Ευρώπης με τρόπους που θα καταβάλουν τις συνολικές φιλοδοξίες του μπλοκ.

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο Facebook Twitter LinkedIn Email Pinterest
booksandtoys

Δείτε επίσης