“Η άμυνα της χώρας απαιτεί ρεαλισμό κι όχι αφελή απλοϊκότητα”

Το ζητούμενο σε κάθε ένα από αυτά τα γυμνάσια είναι ο ρεαλισμός στην εκπαίδευση.
Και σε ότι αφορά πυρκαγιές, διαρροές και συγκρούσεις ήταν δυνατές οι ρεαλιστικές προσομοιώσεις, με πραγματικές φωτιές και θερμοκρασίες οι οποίες να μπορούν να μεταβάλλονται επιλεκτικά σε ένταση, σε ειδικές εγκαταστάσεις που να προσομοιάζουν με ακρίβεια το εσωτερικό των πλοίων, αλλά και επί των πλοίων με αποπνικτικούς καπνούς, διακοπές ηλεκτροδότησης και ανάπτυξης από το πλήρωμα ικανότητας τυφλού προσανατολισμού εντός του πλοίου, με εξαιρετικά εκπαιδευμένες ομάδες αντιμετώπισης.

Όμως σε γυμνάσια όπου ο βαθμός ρεαλισμού ήταν μειωμένος, όπως π.χ. είναι σε περιπτώσεις εχθρικής εισβολής στο πλοίο, όπου δεν μπορούσαν να προσομοιωθούν τα πραγματικά πυρά, τότε η εκπαίδευση παρουσίαζε κενά και τα σενάρια περιείχαν πολλές υποθέσεις.
Την τελική εξέλιξη και αξιολόγηση της άσκησης την αποφάσιζαν παρατηρητές, με κάποια κριτήρια που περιείχαν πολλές υποθέσεις και παραδοχές και με βάση τα οποία κατά κανόνα κέρδιζαν οι “καλοί”, οι δικοί μας, και συλλάμβαναν τους εισβολείς .

Μέχρι την στιγμή όμως που στην Φ/Γ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ προμηθευθήκαμε όπλα με Paint Balls (αυτόματα, πιστόλια και ημιαυτόματα, με πραγματικό ήχο και βολίδες χρώματος) και προστατευτικό φυσικά εξοπλισμό για τους συμμετέχοντες.

Τότε αποκαλύφθηκε ότι πολλές παραδοχές και υποθέσεις που κάναμε μέχρι τότε, δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα, η οποία διέλυσε κάθε υπόθεση και υποκειμενισμό των κριτηρίων και μας καταγέλασε κατάμουτρα την σκληρή αλήθεια:
Ότι εάν οι εισβολείς ήταν ικανοί, αποφασισμένοι και με σωστή τακτική, έστω και λιγότεροι σε αριθμό, μπορεί να κατάφερναν να επιτύχουν τους στόχους τους, εάν αυτοί ήταν συγκεκριμένοι και σαφείς!

Και πολλές φορές κέρδισαν οι “κακοί”, οι εισβολείς!

Επειδή τον τελευταίο καιρό πολλά γράφονται για την κατάρριψη (ως γενική αρχή) των τουρκικών αεροσκαφών που παραβιάζουν τον ΕΕΧ και κάνουν υπερπτήσεις οπουδήποτε εντός αυτού (πάνω από νησίδες και νησιά), θυμήθηκα τα γυμνάσια με τους εισβολείς (κακούς) στο πλοίο, που πάντα έχαναν από τους δικούς μας (καλούς), όσο όλα ήταν αφελώς υποθετικά.

Όταν όμως άρχισαν να πέφτουν “πραγματικά” πυρά (κόκκινο στο χρώμα του αίματος και της ντροπής της ήττας), τότε προσγειωθήκαμε στην σκληρή πραγματικότητα και αναγνωρίσαμε την ανάγκη για καλύτερη εκπαίδευση, καλύτερο εξοπλισμό, καλύτερη διοίκηση, καλύτερες τακτικές και σχέδια, καλύτερες υποδομές ασφάλειας, και οπωσδήποτε καλύτερες αποφάσεις και οδηγίες, με σαφείς και συγκεκριμένους στόχους!

Για αυτό κρούω το κώδωνα του κινδύνου για τις υποθέσεις και παραδοχές που μπορεί να εμφιλοχωρούν σε γενικές αρχές για τέτοια κρίσιμα εθνικά ζητήματα, με περίσσεια αφελούς απλοϊκότητας, με ελλιπή προετοιμασία και εξοπλισμό, με αμφιλεγόμενη αποφασιστικότητα, χωρίς σχέδιο και τακτική, χωρίς σαφείς και συγκεκριμένους στόχους, και χωρίς διασφαλισμένη διεθνή νομιμοποίηση.
Και τα οποία πρέπει ρεαλιστικά να διασφαλίσουμε, εάν θέλουμε να βγούμε νικητές έναντι των εισβολέων!