Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΟΥΒΑΡΔΑΣ
PhD© Διεθνολόγος-Πολιτικός Επιστήμονας
Οι νέες Τουρκικές NAVTEX, με τις οποίες δεσμεύονται στις 26-28/10 περιοχή του κεντρικού Αιγαίου για στρατιωτικές ασκήσεις και έως τις 22/10 περιοχή της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας μέχρι και 6,5 ν.μ. νοτίως του Καστελόριζου για έρευνες, η επιστροφή του Oruc Reis υπεράνω της, αλλά και το άνοιγμα των Βαρωσίων από τις Τουρκικές κατοχικές δυνάμεις στην Κύπρο, ενώ το Barbaros συνεχίζει τις έρευνες του στην Κυπριακής ΑΟΖ, επιβεβαιώνουν ότι η ειρήνη, τα κυριαρχικά δικαιώματα και η κυριαρχία της Ελλάδας και της Κύπρου αντιμετωπίζουν άμεσο κίνδυνο.
Συνακόλουθα καταδεικνύουν το αδιέξοδο της πολιτικής που ακολουθούν διαχρονικά οι Ελληνικές κυβερνήσεις, εμφορούμενες από τη στρατηγική της αναβάθμισης της θέση του Ελληνικού καπιταλισμού σε Βαλκάνια-Αν. Μεσόγειο. Αυτή η πολιτική εστιάζει στην οικονομική διείσδυση και στην απόκτηση επιρροής μέσω:
Οι παραπάνω επιλογές συμβαδίζουν με τους στόχους του Ευρωατλαντικού παράγοντα στην περιοχή, οι οποίοι αφορούν τον περιορισμό της επιρροής των Ρωσία-Κίνα-Ιράν και την προώθηση της περιφερειακής οικονομικής συνεργασίας με δική του εποπτεία-καθοδήγηση. Παράλληλα διευκολύνουν την επιθυμία του να διατηρήσει συμμαχικές σχέσεις με την Τουρκία, καθώς την αναγνωρίζει ως παράγοντα «κλειδί» για την ευόδωση των στόχων του, αλλά και για την επιτυχία σε κρίσιμα ζητήματα, όπως είναι για την ΕΕ το προσφυγικό και η ενεργειακή ασφάλεια. Ωστόσο η σύμπλευση Ελλάδας-Δύσης μάλλον δε διασφαλίζει τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού, καθώς:
Την ίδια στιγμή στρατηγική της Τουρκίας είναι η εδραίωση της ως περιφερειακός ηγεμόνας και η ανάδυση της ως παγκόσμια δύναμη. Συνεπώς επιδιώκει την επέκταση των ζωνών κυριαρχίας της, προκειμένου να διευκολυνθούν οι στρατιωτικές της δράσεις στην περιοχή, η υφαρπαγή του ενεργειακού της πλούτου, η κυριαρχία της στους ενεργειακούς-εμπορικούς δρόμους και η αύξηση των μεριδίων της στις αγορές. Συνακόλουθα αποκαλύπτεται ως αδιέξοδη και η Ελληνική πολιτική της «συνεκμετάλλευσης». Η Άγκυρα χρησιμοποιεί την αγωνία Ελλάδας-Δύσης για τη διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνών ώστε:
Οι τελευταίες κινήσεις της Άγκυρας εντάσσονται σε αυτή την πολιτική. Στόχος τους είναι ο εμπλουτισμός της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης με ζητήματα (πέραν της οριοθέτησης ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδας και ίσως αιγιαλίτιδας ζώνης σε Αν. Αιγαίο-Αν. Μεσόγειο τις οποίες η Αθήνα δέχεται ή ενδέχεται να κουβεντιάσει), όπως οι θαλάσσιες ζώνες μεταξύ Κρήτης-Ρόδου -περιοχή που Ελλάδα-Αίγυπτος οριοθέτησαν ΑΟΖ, η αποστρατιωτικοποίηση των μεγάλων και το ιδιοκτησιακό καθεστώς μικρών νησιών του Αιγαίου, η πολιτική κατάσταση στη Θράκη. Πρόσθετα με αυτήν την πολιτική η Τουρκία επιχειρεί να κατοχυρώσει όλη την υφαλοκρηπίδα, τη δυνητική ΑΟΖ και την αιγιαλίτιδά ζώνη της Ελλάδας πέραν των 6 ν.μ, στην περιοχή ανατολικά της Ρόδου (28ος Μεσημβρινός). Η εφαρμογή της υποκινήθηκε από πρόσφατα γεγονότα, τα οποία την έπεισαν ότι μπορεί και πρέπει να ασκήσει εκ νέου καταναγκαστική πολιτική. Μερικά εξ’ αυτών είναι:
Όταν γραφόταν αυτές οι γραμμές ΗΠΑ και Γερμανία σε οξύ, αλλά αναντίστοιχο των Τουρκικών προκλήσεων, τόνο καταδίκαζαν τις ενέργειες της Άγκυρας. Ωστόσο συνέχιζαν να ζητούν διάλογο, χαρακτηρίζοντας εκ νέου «διεκδικούμενη από την Ελλάδα» και «αμφισβητούμενη» την περιοχή δράσης του Oruc Reis. Αντίστοιχα το Παρίσι αδρανούσε στις Τουρκικές προκλήσεις στην Κύπρο, παρότι εξελίσσονται και σε περιοχή δράσης της Total και ενώ υπάρχει αμυντική συμφωνία Κύπρου-Γαλλίας. Την ίδια στιγμή η Αθήνα φωνασκούσε στους συμμάχους της να συμμορφώσουν την Τουρκία για να εκκινήσουν οι διερευνητικές επαφές, ορίζοντας ως «κόκκινη γραμμή» την προσβολή της εθνικής της κυριαρχίας στα 6 ν.μ. Συνακόλουθα η Άγκυρα προχωρούσε το σχέδιο της, κατηγορώντας μάλιστα την Ελλάδα στο Σ.Α. του ΟΗΕ για την κλιμάκωση της έντασης στην περιοχή.