Υποστηριξε το militaire
Άποψη
23/06/2020 | 06:20 (ενημερώθηκε 4 έτη πριν)
Militaire News

“Γράμμα για τον “χακί συνδικαλισμό”! Μια ιστορία που θέλουν να “τελειώσουν” αλλά πάντα μένει “ζωντανή”

Κύριε Καρβουνόπουλε.
Με αφορμή το ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο σας της 20.6.20 με τίτλο «Η κυβέρνηση καταργεί τον “χακί συνδικαλισμό” στις Ένοπλες Δυνάμεις με νόμο για να τον ξαναβρεί ισχυρότερο μπροστά της» θα ήθελα να καταθέσω μερικές απόψεις διότι θεωρώ εξαιρετικά κομβικό, να κατανοήσουν όλοι οι συνάδελφοι τι ακριβώς διακυβεύεται με την περιβόητη «κατάργηση».
Ήδη από τα πρώτα χρόνια που εμφανίστηκε η ΠΟΕΣ με τις διάφορες μορφές της, γίνονταν προσεκτικά βήματα προκειμένου να φτιαχτεί κάτι σοβαρό και ουσιαστικό, το οποίο, όμως, να μην γίνει σαν αυτά που όλοι απεύχονται. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ο συνδικαλισμός στη χώρα μας δεν έχει και το καλύτερο όνομα και αυτό ήταν κάτι που θέλαμε να το αποφύγουμε. Θεωρώ ότι έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό, παρά τις διάφορες παιδικές ασθένειες που κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί (και εξακολουθούν να υφίστανται).

Όλα αυτά τα χρόνια η ΠΟΕΣ έχει επιτύχει πάρα πολλά, λιγότερο ή περισσότερο γνωστά, κυρίως όμως παραμένοντας σοβαρή. Πριν κάνω όμως μια σύντομη αναδρομή (για λόγους που θα γίνουν κατανοητοί στη συνέχεια), θα ήθελα αν θυμίσω κάποια σημεία που, μάλλον, έχουν ξεχαστεί. Και κακώς, αν όντως έχουν ξεχαστεί.

Προ μόλις λίγων ετών, ήταν αδιανόητο να μιλάμε για ανώτατο αριθμό φυλακών ανά βαθμό ή για απαλλαγές μετά από εκτέλεση υπηρεσίας ή ακόμα και για υπερωριακή αποζημίωση και επιστροφή αναδρομικών ως αχρεωστήτως καταβληθέντα, πόσο μάλλον για καταβολή τόκων. Κατακτήσεις που σήμερα θεωρούνται αυτονόητες, απαιτήθηκε πολύς χρόνος και υπομονή για να υλοποιηθούν και πολλές φορές, όχι ικανοποιητικά. Αυτοί που σήμερα διαμαρτύρονται ότι κάποιες υπηρεσίες δεν τηρούν τον ανώτατο αριθμό φυλακών δεν θυμούνται ότι μόλις λίγα χρόνια πριν ήταν διπλάσιος, ή ότι ακόμη λίγα χρόνια πιο πίσω, οι απαλλαγές θεσμοθετήθηκαν κατ’ αρχάς για τις βάρδιες τα σαββατοκύριακα. Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν ήταν πάντα έτσι.

Σαφώς και κάποιες πρόνοιες χορηγήθηκαν προ συνδικαλισμού (όπως οι απαλλαγές στο αρχικό τους στάδιο για παράδειγμα), είναι, όμως, σημαντικό να θυμόμαστε ότι τέτοιου είδους παροχές ήταν περιορισμένες και πολλές φορές ανεφάρμοστες, ένεκα των συνθηκών (βλ. υπηρεσιακές ανάγκες κλπ). Η ΠΟΕΣ όλα τα χρόνια προσπαθούσε να φέρνει στο προσκήνιο προβλήματα της καθημερινότητας των συναδέλφων και παράλληλα να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ουσιαστική μορφή άρχισε να λαμβάνει επί ημερών κρίσης. Στην εποχή προ οικονομικής κρίσης ήταν ακόμα σε εμβρυακό στάδιο και τα προβλήματα ήδη έτρεχαν.

Δυστυχώς, όμως, έχει αποδειχθεί ότι υπάρχουν και συνάδελφοι που ακόμα και σήμερα θεωρούν ότι από τις παροχές με το σταγονόμετρο προ 15ετίας μέχρι τα σοβαρά επιτεύγματα των ημερών μας, δεν έχει μεσολαβήσει τίποτα: πιστεύουν ότι όλα απλώς συνέβησαν, αλλά δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί δεν συνέβαιναν και προηγουμένως. Ακόμα χειρότερα όμως, υπάρχουν κάποιοι που αμφισβητούν ακόμα και τεράστια επιτεύγματα, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι το μισθολόγιό μας έπαψε να είναι επιδοματικό, ενσωματώνοντας όλες τις βαθμολογικές χρονοωριμάνσεις (για όσους μπορούν να κατανοήσουν τι ακριβώς συνεπάγονται αυτά)

Ωστόσο, όλα αυτά ήταν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στην τεράστια επιτυχία των δύο αποφάσεων του ΣτΕ σχετικά με το μισθολόγιο των Στρατιωτικών, το 2013 και 14 αντίστοιχα, στις οποίες θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο διότι τις βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας, ως σωσίβιο: οι περισσότεροι συνάδελφοι θεωρούν ότι η ουσία αυτών των αποφάσεων ήταν η επιστροφή των αναδρομικών (αρχικά σε 36 δόσεις το μισό ποσόν και το υπόλοιπο μισό λίγο πριν μπει το 2019, εφάπαξ). Κάποιοι άλλοι που μάλλον πιστεύουν σε θαύματα, θεωρούν ότι τα ποσά αυτά απλώς μας δόθηκαν αλλά δεν μπορούν καν να εξηγήσουν γιατί μεσολάβησαν 6 ολόκληρα χρόνια έως την πλήρη συμμόρφωση.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική: κατ’ αρχάς, τα αναδρομικά ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Η μέγιστη σημασία της πρώτης (και κυριότερης) απόφασης ήταν ότι, επιτέλους, αναγνωρίστηκε η ουσία του λειτουργήματος μας, η φύση της δουλειάς που κάνουμε ως στρατιωτικοί, απόρροια του οποίου ήταν η απόφαση ότι ήδη έχουμε πέσει αρκετά (μισθολογικά) και δεν επιτρέπεται να πέσουμε παρακάτω από τα μισθολογικά επίπεδα της 31ης Ιουλίου 2012.

Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω (διότι είχε γίνει και η σχετική σπέκουλα τότε), ότι η ΠΟΕΣ δικαιώθηκε για το λόγο ότι υπέβαλε ένα απολύτως δίκαιο αίτημα. Εν αντιθέσει με αυτό που παρουσίαζαν κάποιοι, ότι δήθεν δεν θέλαμε να μας γίνουν περικοπές, στην πραγματικότητα αυτό που είχαμε ζητήσει ήταν να τύχουμε ισότιμης αντιμετώπισης με όλους τους εργαζομένους, δηλαδή να μας γίνουν όσες έγιναν σε όλους και όχι περισσότερες (όπως μας είχαν γίνει). Αυτό ακριβώς ήταν και το σημείο στο οποίο δικαιωθήκαμε, ότι δεν ζητήσαμε κατ’ εξαίρεση αντιμετώπιση. Αυτά τα χρήματα είναι που μας επεστράφησαν, ήταν η διαφορά ανάμεσα στο τι μας κρατήθηκε και τι έπρεπε να είχε κρατηθεί για να υπάρχει ισότιμη μεταχείριση.

Ας επιστρέψουμε λίγο στο σημαντικό όριο της 31ης Ιουλίου 2012 για να γίνει κατανοητό τι πετύχαμε με αυτό: με τα σημερινά δεδομένα, ένας ΕΠΟΠ (δίχως αναγνωρισμένο πτυχίο ΑΕΙ) λαμβάνει σχεδόν τα ίδια χρήματα με έναν καθηγητή β’βάθμιας εκπαίδευσης με τα ίδια έτη υπηρεσίας (δηλαδή πτυχιούχο ΑΕΙ) με αναγνωρισμένο μεταπτυχιακό.

Είναι προφανές ότι η ανωτέρω πρόταση εμπεριέχει ένα λογικό σφάλμα. Ωστόσο αυτό δεν συμβαίνει επειδή «περάσαμε πάνω» από τους καθηγητές, αλλά επειδή όταν (πριν από εμάς) οι καθηγητές είχαν πέσει μισθολογικά κάτω από εμάς, εμείς πετύχαμε να ανακόψουμε την κατρακύλα που όλα έδειχναν ότι προετοιμαζόταν. Δυστυχώς έχει διαπιστωθεί ότι ακόμα και σήμερα είναι αρκετοί οι συνάδελφοι που επιλέγουν ζουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν και θεωρούν ότι αυτό συνέβη επειδή είχαν αναγνωριστεί ούτως ή άλλως οι ιδιαιτερότητες του επαγγέλματός μας (και προφανώς δεν θυμούνται την οικονομική σφαγή που είχε γίνει κυρίως το 2012-13). Θα υπενθυμίσω σε όλους ότι οι στρατιωτικοί ήταν ανέκαθεν στα χαμηλά την περίοδο των παχιών αγελάδων και πέρασαν πρωτοπόροι όταν άρχισαν τα ζόρια (φτάνοντας μεσοσταθμικά περικοπές της τάξης του 50%, πράγμα μάλλον οξύμωρο για το χαμηλότερο κλιμάκιο των ειδικών μισθολογίων).

Τι ακολούθησε μετά; Η απόφαση της τότε κυβέρνησης να συμμορφωθεί μόνο κατά το ήμισυ με την απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου και ακολούθως η δεύτερη προσφυγή της ΠΟΕΣ στο ΣτΕ για τον ανωτέρω λόγο, όπου και δικαιωθήκαμε εκ νέου. Ο λόγος ήταν απλούστατος: δε νοείται κράτος Δικαίου που ανήκει στο δυτικό κόσμο, στην κοιτίδα του πολιτισμού και να συμμορφώνεται κατά το δοκούν ή μερικώς με τις αποφάσεις των δικαστηρίων (και ειδικά των ανωτάτων) ειδικά αν σε αντίθετη περίπτωση σπεύδει να νομοθετήσει για να πάρει αυτά που θεωρεί ότι πρέπει να κόψει.
Ωστόσο, μετά λύπης μας τότε διαπιστώσαμε ότι κάποιοι είχαν πάρει μάλλον πολύ προσωπικά τις ενέργειες της ΠΟΕΣ, ενώ στην πραγματικότητα ουδέν «προσωπικόν» υπήρχε εναντίον κανενός (ανθρώπου ή κόμματος) σε σημείο να παραβλέπουν ακόμα και τα προφανή: ποιο σωματείο εκπροσώπησης εργαζομένων επιθυμεί να λύνει διά της κόντρας τα προβλήματα όσων εκπροσωπεί; Μα φυσικά κανένα, αλλά, άγνωστό γιατί, «έπρεπε» να δοθεί μια πιο παράλογη αλλά πιο πιστευτή σε κάποιους εξήγηση, αφού επί σειρά ετών κανείς δεν ήθελε να δει ότι οι στρατιωτικοί είχαν σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητά τους.

Κατά τα λοιπά τα πράγματα ήταν απλούστατα: κάθε δράση φέρνει αντίδραση και οι στρατιωτικοί πλέον είχαμε συνειδητοποιήσει ότι εάν δεν ενδιαφερθούμε εμείς για τα προβλήματά μας, δεν πρόκειται να το κάνει κανένας άλλος. Για εμάς και τις οικογένειές μας ήταν απλώς θέμα αξιοπρεπούς διαβίωσης και τίποτε περισσότερο. Εξάλλου, το γεγονός ότι διαχρονικά προσπαθούσαμε για το κοινό καλό των συναδέλφων μας (συμπεριλαμβανομένου και αυτού των ΕΔ φυσικά) το αποδείξαμε όλα τα χρόνια, αφού οι διεκδικήσεις μας συνεχίστηκαν με όλους και δεν αφορούσαν μόνο οικονομικά θέματα. Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μία παρένθεση.

Ο νυν πρόεδρος της ΠΟΕΣ τοποθετήθηκε στο Υπουργείο ως Σύμβουλος Υπουργού επί υπουργίας Δ.Αβραμόπουλου και Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγού Κωσταράκου το 2012, στο τότε νεοσύστατο γραφείο μέριμνας προσωπικού: ήταν προφανές ότι το ποτάμι δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω. Τότε, για όσους θυμούνται κάποιες φωνές ψέλλιζαν ότι έχουμε καπελωθεί από το τότε κυβερνών κόμμα. Τα επόμενα χρόνια υπήρξαν διάφορες εναλλαγές πολιτικών κομμάτων στην εξουσία και η ΠΟΕΣ ήταν εκεί με όλα: επιδίωκε να συζητεί με όλα, έδινε χρόνο σε όλα, διεκδικούσε με όλα. Παράλληλα πάντα υπήρχαν διάφορες φωνές που προσπαθούσαν δειλά-δειλά να πείσουν ότι τελικά έχουμε καπελωθεί από κάποιο άλλο.

Ως ΠΟΕΣ από την πλευρά μας, δεν κάναμε ποτέ καμία διάκριση και απόδειξη αυτού ήταν ότι δεν δεχθήκαμε ποτέ καμία κατηγορία για κομματικοποίηση (από τις πολλές που κάποιοι έχουν επιχειρήσει να μας προσάψουν κατά καιρούς). Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα χρόνια έχουν επιχειρήσει να μας χρωματίσουν με όλα τα πιθανά χρώματα: μόνο την τελευταία τριετία μας έχουν αλλάξει τρία διαφορετικά κόμματα, σε σημείο που δεν ξέρουμε πια τι… «πρέπει» να ψηφίζουμε.

Ας το πάρουν απόφαση κάποιοι: η ΠΟΕΣ στέλνει τις δραστηριότητές της σε όλους και αντίστοιχα με όλους συνομιλεί: μόνο έτσι μπορούμε ν κοιτάμε τους πάντες στα μάτια, ειδικά τους συναδέλφους μας. Το ποιος επιθυμεί να ανταποκρίνεται και ποιος όχι, είναι έξω από τη σφαίρα μας. Διαχρονικά επιθυμούσαμε συνεργασία με όλους και το ίδιο θα ισχύσει και στο μέλλον, δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι οι διεκδικήσεις θα σταματήσουν. Αν κάποιοι έχουν δυσαρεστηθεί από τις ενέργειές της ΠΟΕΣ, βέλτιστο θα ήταν να κάνουν την αυτοκριτική τους αντί να κατηγορούν για τις αντιδράσεις μας μήπως κατανοήσουν γιατί φτάσαμε να πρέπει να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Διότι είναι προφανές ότι, κάποιος που έχει φτάσει στο σημείο να σπαταλά προσωπικό χρόνο και οικογενειακές στιγμές προκειμένου να πασχίζει για ένα καλύτερο αύριο, ακόμα και για συναδέλφους που απαξιώνουν την προσπάθεια, ή ακόμα χειρότερα ακόμα και για συναδέλφους που κυνηγούν εμπράκτως αυτήν την προσπάθεια, προφανώς θα συνεχίσει να το κάνει είτε έτσι, είτε αλλιώς. Η ενασχόληση με τα Κοινά είναι ενσυνείδητη επιλογή και γίνεται υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Παρόλο, λοιπόν, που δεν δείχνει να υπάρχει προφανής (σοβαρή) αιτία για «κατάργηση» του συνδικαλισμού στις ΕΔ, η μόνη πρόφαση που δείχνει να υφίσταται είναι οι διαχρονικές συνδικαλιστικές διεκδικήσεις. Όμως πρέπει να διευκρινίσουμε ότι την περίπτωση που εξετάζουμε κατάργηση δεν σημαίνει «διαγραφή», αλλά μη αναγνώριση των συνδικαλιστικών σωματείων. Η σύσταση αστικών σωματείων είναι απολύτως κατοχυρωμένη με απόφαση του Αρείου Πάγου, αλλά το ερώτημα που αναφύεται σε αυτό το σημείο είναι, εκ των πραγμάτων, διαφορετικό: γιατί πρέπει να κάνουμε όλες αυτές τις αναλύσεις και τις αναδρομές υπενθυμίζοντας το προφανές, όταν απλώς θα έπρεπε να διερωτώμεθα, αν μια τέτοια ενέργεια συνάδει με ένα κράτος Δικαίου; Ή μήπως έχει κανείς την εντύπωση ότι αν αντί να είχε μπει μπροστά το 2013 η ΕΣΠΕ Αττικής (το πρώτο συνδικαλιστικό σωματείο των ΕΔ), είχε μπει ο ΣΥΣΜΕΔ (που ήταν αστικό σωματείο), το αποτέλεσμα της απόφασης του ΣτΕ θα ήταν διαφορετικό όταν ακριβώς τα ίδια θα ήταν τα αιτήματα;
Άραγε ποιο σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος είναι αυτό που επιθυμεί συμπίεση των δικαιωμάτων των πολιτών του και γιατί;

Αν, το άρθρο σας ανταποκρίνεται με ακρίβεια στην πραγματικότητα, τότε η πραγματικότητα που θα δημιουργηθεί θα είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα: πλήθος αστικών σωματείων (όταν παλαιότερα υπήρχε μόνο ένα), τα οποία η εμπειρία έχει δείξει ότι θα είναι λίγο δύσκολο να μπορούν να συνεννοηθούν. Μήπως τελικά αυτός είναι και ο στόχος; Το διαίρει και βασίλευε; Μήπως όμως, ακόμα κι έτσι, πάλι θα υπάρχουν κάποιοι από κάθε γωνιά της πατρίδας μας που θα συνεχίσουν να παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, για τους ίδιους, για τις οικογένειές τους, για όλους τους συναδέλφους, για τις ΕΔ; Τελικά τι ακριβώς θα έχει επιτευχθεί με τυχόν «κατάργηση» του συνδικαλισμού διά της απαλοιφής του άρθρου 30Γ του ν.1264/1982;

Αν εξαιρέσουμε τις τρικλοποδιές της περιόδου 2004-2015, στην όλη προσπάθεια για συνδικαλισμό υπήρχε αξιοπρόσεχτη ηρεμία και σωφροσύνη. Θεωρώ ότι το ίδιο υπάρχει από το 2019 μέχρι σήμερα όπου η τεχνητή ένταση που είχε δημιουργηθεί μονομερώς, έλαβε τέλος (παρόλο που οι τότε ενέργειες κάποιων βρίσκονται σε εξέλιξη). Το τι συνέβη (και κυρίως, γιατί συνέβη) το διάστημα 2016-2019, ας το κρίνουν όσοι μπορεί να γνωρίζουν καλύτερα κάποιες «ειδικές» λεπτομέρειες. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο καθένας κρίνεται ξεχωριστά από τα έργα του και δεν μπορούν όλοι να αντιμετωπίζονται το ίδιο.
Όπως μνημονεύεται και στην πρόσφατη ανακοίνωση της ΠΟΕΣ για το θέμα, ήδη έχουν αρχίσει και ακούγονται ψίθυροι για επικείμενες περικοπές σε μισθούς διότι οι αριθμοί δείχνουν να ζορίζονται. Αν κάτι τέτοιο όντως ισχύει και ιδίως υπό τις υφιστάμενες συνθήκες (κορωνοϊός, ελληνοτουρκικά), τότε είναι προφανές ότι το άρθρο σας προέκυψε την κατάλληλη στιγμή ως από μηχανής θεός, κυρίως επειδή αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας (για όσους αμφισβητούσαν ή έκαναν δεύτερες σκέψεις) πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη μιας ισχυρής θεσμικής φωνής όλων των στρατιωτικών. Εξάλλου, αν η φωνή αυτή ήταν άχρωμη και άοσμη, μάλλον ουδείς θα ασχολείτο.

Κατόπιν τούτων, ειλικρινώς θεωρώ ότι δεν θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να πρυτανεύσει η λογική. Το μόνο που θα χρειαστεί είναι η λήψη της σωστής απόφασης. Οι δε συνάδελφοι πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν ζούμε σε εποχές όπου βρέχει παροχές: απαιτείται διεκδίκηση και για τον ίδιο λόγο ισχυρή φωνή. Και η φωνή μας είμαστε όλοι εμείς.
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Ανθυποπλοίαρχος (Ε) Δ. Μεθενίτης ΠΝ
Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας ΠΟΕΣ
Πρόεδρος ΕΣΠΕΕ Καλύμνου

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο Facebook Twitter LinkedIn Email Pinterest
booksandtoys

Δείτε επίσης