“Αυτό το Σήμα δεν θα φύγει”!

Καλό παιδί ο Γιάννης και αθόρυβος εργάτης για τις μηχανές των Πολεμικών Πλοίων όπου και αν υπηρέτησε. Κάπως αργά ευτύχησε στην ζωή του με τον ερχομό ενός κοριτσιού – σήμερα πέντε ετών – ενώ αυτός και η σύζυγος πέρασαν εδώ και καιρό τα σαράντα…όλα πήγαιναν καλά μέχρι που χτύπησε την πόρτα της συζύγου ο καρκίνος και μάλιστα στο κεφάλι…αμέσως το νέο μαθαίνεται. Κάθε εβδομάδα η σύζυγος βυθίζεται όλο και περισσότερο στην χαράδρα της «κακιάς αρρώστιας» και ο Γιάννης τώρα έχει να νταντέψει τόσο αυτήν όσο και το μικρό κοριτσάκι…. η οικεία Διοίκηση καθώς και το προσωπικό του μικρού πλοίου αφενός τον εξυπηρετεί με κάθε μέσο και αφετέρου του προτείνουν να «βγει αναφορά» ώστε να μετατεθεί σε πλοίο ή υπηρεσία με λιγότερες απαιτήσεις και απουσίες μέχρι ο Θεός να αποφασίσει τι θα γίνει με την σύζυγό του. Έτσι κι έγινε….Καταθέτει ο Γιάννης την έντιμη αναφορά του και όλοι περιμένουν τι θα αποφασίσει «η Υπηρεσία». Εν αναμονή αυτού, έρχεται η μέρα, όμως, που ανακοινώνεται υποχρέωση ταξιδίου του μικρού πλοίου του προς το Αιγαίο. Τόσο το πλοίο όσο και η Διοίκηση ετοιμάζουν «το σήμα» για αντικαταστάτη του έτσι ώστε η σύζυγος και το παιδί να μην μείνουν στο έλεος του Θεού….Ξαφνικά παγωμάρα…. «να μην φύγει τέτοιο Σήμα» παραγγέλλει κάποιος…σαστιμάρα παντού….Όσοι ξέρουν την κατάσταση κοιτάζονται μεταξύ τους και όλοι πιάνουν το πρόσωπό τους παραμορφώνοντάς το με την δύναμη της παλάμης σαν να θέλουν να αυτοτιμωρηθούν για την απόφαση «άνωθεν»….Όλοι περιμένουν ότι ο Γιάννης θα τρέξει στο γιατρό για κάποιες μέρες εκτός….δεν το έκανε….Πήγε ταξίδι. Δεν θα μπούμε στο σπίτι του να δούμε τι απέγιναν γυναίκα και παιδί….το δημοσιογραφικό χρέος μας σταματάει σε μια ερωτηματική πρόταση προς τους αρμόδιους οι οποίοι – όπως και εμείς βέβαια – πρέπει να μάθουν….. «ποιος και γιατί απαγόρευσε το Σήμα»;