“Απώλεια της στρατηγικής ανεξαρτησίας της Γαλλίας: η άλλη διακοίνωση των Γάλλων αξιωματικών”

Απώλεια της στρατηγικής ανεξαρτησίας της Γαλλίας:
Η Άλλη Διακοίνωση των Γάλλων Αξιωματικών
Régis de Castelnau /Comité Valmy               

[ Το κατωτέρω άρθρο διαπρεπούς Γάλλου Νομικού έρχεται να επισημάνει μιαν άλλη διάσταση της κινητοποίησης του στρατιωτικού κόσμου της Γαλλίας κατά της καταγγελλόμενης από τους ίδιους «εθνικής αποσύνθεσης»: την διάσταση της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, που περιθωριακά μόνο έθιγαν οι δύο τελευταίες διακοινώσεις των στρατηγών ε.α. και στην ανώνυμη των εν ενεργεία αξιωματικών  (με 25.000 υπογραφές και δύο εκατομμύρια αναγνώσεις στην ηλεκτρονική έκδοση του κειμένου, στο περιοδικόValeurs Actuelles). Οι τελευταίες δύο είχαν επικεντρωθεί στο επείγον θέμα της καταρρέουσας εσωτερικής ασφάλειας και της απειλούμενης εθνικής ενότητας- καυτό για την γαλλική κοινή γνώμη και γι’ αυτό ιδιαίτερα προσφερόμενο για το σάλπισμα αφύπνισης. Η κατωτέρω εισηγείται την ανάκτηση της γαλλικής ανεξαρτησίας και την αποκατάσταση των ισορροπιών στην ευρωπαϊκή ήπειρο.]

Μετάφραση/ εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

Σε άρθρο γνώμης που δημοσιεύθηκε πριν από λίγες ημέρες, αρκετοί υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί, που έχουν αποχωρήσει από την ενεργό υπηρεσία και έχουν ομαδοποιηθεί σε μια “κοινή δεξαμενή σκέψης”, εξέφρασαν έντονα τη λύπη τους για τη συμμετοχή της Γαλλίας σε στρατιωτικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας. 

Στο γεγονός  βλέπουν την υποταγή της χώρας μας σε μια επικίνδυνη αμερικανική στρατηγική και την απώλεια της στρατηγικής μας ανεξαρτησίας. Και επίσης ως ένα «πολιτικό λάθος που περιορίζεται σε ανεύθυνες προκλήσεις», το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ότι υπαγορεύεται τόσο από τη μόνιμη ευθυγράμμιση του Εμανουέλ Μακρόν με την πολιτική των ΗΠΑ όσο και από την κατοχή του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών από την ομάδα των νεοσυντηρητικών γερακιών που εγκατέστησε ο (Μπερνάρ;) Κουσνέρ* στο Υπουργείο Εξωτερικών.

Από τον ΄Ομιλο  Στρατιωτικού Προβληματισμού

Την ανοικτή επιστολή είχαν υπογράψει: Στρατηγός (2S) Φρανσουά Τορές, Στρατηγός (2S) Ζαν-Κλώντ Ροντρίγκεζ, Στρατηγός (2S) Ζαν-Σερζ Σνάιντερ, Στρατηγός (2S) Γκριγκουάρ Διαμαντίδης, Στρατηγός (2S) Μαρκ Αλαμάν, Στρατηγός (2S) Ζαν-Πιέρ Σογιάρ, Αντιναύαρχος (2S) Φρανσουά Ζουρντιέ, Στρατηγός (2S) Ζαν-Κλωντ Αλάρντ, Στρατηγός (2S) Κρίστιαν Ρενώ, Κυβερνήτης πολεμικού σκάφους (ER) Αλέξης Μπέρεσνικ, Μ Μαρσέλ Εντουάρ Τζέιρ.

. . . . . 

Το Defender 2020, η προσεχής στρατιωτική άσκηση του ΝΑΤΟ, απαιτεί μια σημαντική συζήτηση. Ακόμα κι αν φοβόμασταν τις ρωσικές «εισβολές στον κυβερνοχώρο». Ακόμη και αν οι, κυβερνώμενοι από την Αμερική, Ευρωπαίοι είναι αιφνιδιασμένοι από τη λαϊκή επιστροφή της Κριμαίας στους ρωσικούς κόλπους και αποσβολωμένοι από τις ικανότητες του Πούτιν, το γεγονός παραμένει ότι η οργάνωση γυμνασίων του ΝΑΤΟ, στον 21ο αιώνα, κάτω από τη μύτη της Μόσχας, περισσότερο από 30 χρόνια μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, σαν να υπήρχε ακόμα το Σύμφωνο της Βαρσοβίας , είναι ένα πολιτικό λάθος, που ισοδυναμεί με ανεύθυνες προκλήσεις. Η συμμετοχή σε αυτό αποκαλύπτει μια τυφλή συμμόρφωση, που σημαίνει μιαν ανησυχητική απώλεια της στρατηγικής ανεξαρτησίας μας. Είναι δυνατόν η Γαλλία να την αποτινάξει;

Η εμφάνιση μιας παγκόσμιας μάστιγας που θέτει σε περιορισμό σχεδόν 4 δισεκατομμύρια  κατοίκους της Γης, φωτίζοντας με σκληρό φως τις μεγάλες αδυναμίες της ανθρωπότητας, θα μπορούσε να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από τα παλιά αντανακλαστικά του Ψυχρού Πολέμου. Εγείροντας ξαφνικά  μιαν υπαρξιακή απειλή, αυτή η διασυνοριακή μάστιγα  επιβάλλει μιαν ιεράρχηση στις στρατηγικές προτεραιότητες, αποκαλύπτει τη ματαιότητα των παλαιών συνηθειών και υπενθυμίζει το βάρος της συμμετοχής μας στο ευρασιατικό σύνολο, του οποίου η Ρωσία είναι ο προγονικός άξονας.

Ορισμένοι μπορεί να φοβούνται ότι θα σοκάρουν τους ανατολικό-Ευρωπαίους εταίρους μας, που εξακολουθούν να βαρύνονται από τις μνήμες του Σιδηρού Παραπετάσματος. Ξεχνούν, ωστόσο, ότι το 1966, περισσότερο από μισό αιώνα πριν, ο Σαρλ Ντε Γκώλ, τον οποίο όλοι επικαλούνται, αλλά που κανείς δεν τολμά να μιμηθεί πλέον -εκτός σε θεατρικές πόζες-  είχε απλά επισημάνει στον Αμερικανό σύμμαχο, στον οποίο η Ευρώπη και η Γαλλία χρωστούσαν την επιβίωσή τους, ότι δεν ήταν πλέον ευπρόσδεκτος στη Γαλλία. Και αυτό επειδή ο «Κοντόσταβλος, έχοντας αφοσιωθεί στην ανεξαρτησία της χώρας του, δεν είχε ξεχάσει ότι το 1944 ο Ρούσβελτ σκόπευε να θέσει τη Γαλλία υπό αμερικανική διοικητική επιτροπεία.

Ωστόσο, πολλοί στρατιωτικοί αρχικά, με το πρόσχημα ότι το ΝΑΤΟ ήταν ένα επιχειρησιακό και τεχνολογικό πρότυπο που πρόσφερε την ευκαιρία ουσιαστικής  επιχειρησιακής και υλικοτεχνικής υποστήριξης, δεν έπαψαν να αγωνίζονται για να παρακάμψουν τη γκωλική διακήρυξη της ανεξαρτησίας, χωρίς να παύουν να την επικαλούνται.

Στη συνέχεια, από την πολιτική πλευρά ήδη από τον Απρίλιο του 1991, στην αντιπολίτευση, ο François Fillon είχε επιχειρήσει να τετραγωνίσει τον κύκλο προτείνοντας έναν γνήσιο εξευρωπαϊσμό της ατλαντικής συμμαχίας, σε αντίθεση με το τρέχον σχέδιο απλώς να παραμείνει το ΝΑΤΟ υπό αμερικανική στρατηγική ηγεσία. Στόχος του ήταν επίσης να προετοιμάσει την επιστροφή της Γαλλίας στη διοίκηση ενός αναθεωρημένου ΝΑΤΟ,  υπό  «το πνεύμα του 1949», με «εξευρωπαϊσμό όλων των εντολών» και «συνεργασία και διαλειτουργικότητα των δυνάμεων και όχι την ενσωμάτωσή τους».

Ο Νικολά Σαρκοζί αποφασίζει να “επιστρέψει στις τάξεις”

Με την άνοδό του στην Προεδρία το 1995, ο Ζακ Σιράκ, ο πρώτος κληρονόμος της απαίτησης για ανεξαρτησία υπό το μεγάλο πρότυπο του Σαρλ ντε Γκωλ, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για την επιστροφή της Γαλλίας στην Ολοκληρωμένη Διοίκηση της Συμμαχίας. Σε αντάλλαγμα -αλλά χωρίς κανένα πραγματικό μέσο πίεσης- ζητούσε την μεταφορά  στο Παρίσι  της έδρας του διοικητή της νότιας πτέρυγας της Συμμαχίας, από την Νεάπολη που εξακολουθεί να φιλοξενεί το λιμάνι του 6ου στόλου του Αμερικανικού Ναυτικού. Στις 27 Φεβρουαρίου 1997, ένα άρθρο της Libération, περιγράφει λεπτομερώς τα παρασκήνια αυτών των παζαριών. Όλοι θα κρίνουν πόσο αντίθετες σημασιολογικά ήταν οι παραμορφώσεις  σε σύγκριση με την άκαμπτη γκωλική σταθερότητα,  30 χρόνια νωρίτερα.

Παρεμπιπτόντως, είναι δίκαιο να υπενθυμίσουμε ότι η γαλλική αριστερά είναι αυτή που, αντίθετα με την παράδοσή της, αντιτάχθηκε στην κατεδάφιση της γκωλικής κληρονομιάς. Το 1997, ο Lionel Jospin, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός, συγκρούστηκε ευθέως τον Jacques Chirac  σε αυτό το θέμα.

Ωστόσο, αυτός που αποφάσισε να «επιστρέψει στις τάξεις» της ολοκληρωμένης στρατιωτικής δομής του ΝΑΤΟ είναι ο Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Αύγουστο του 2007 για να συναντηθεί με τον Τζορτζ Μπους. Το αποτέλεσμα ήταν η ανακοίνωση του Γάλλου Προέδρου ενώπιον του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών στις 7 Νοεμβρίου 2007, 41 χρόνια μετά τη διακήρυξη ανεξαρτησίας του Σαρλ ντε Γκωλ. Για βραβείο της επιστροφής του, το Παρίσι έλαβε αποζημίωση την  μη ευθέως υπηρεσιακή λεγόμενη  « Συμμαχική Διοίκηση  Άμεσης  Αναμόρφωσης (A.C.T) με έδρα το Νόρφολκ, η αποστολή της οποίας είναι γραφειοκρατικού χαρακτήρα.

Η διαδικασία ήταν μια συνθηκολόγηση

Εκεί βρισκόμαστε. 54 χρόνια μετά τη βροντώδη θεαματική προβολή της γκωλικής στρατηγικής , η διαδικασία είναι μια συνθηκολόγηση. Σήμερα, όταν η κυβέρνηση παρέδωσε στις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της  και των περιθωρίων ελιγμού της, με αντάλλαγμα την οικοδόμηση μιας Ευρώπης της οποίας η φωνή κοπιάζει να ακουστεί, όταν ακούει κανείς τους ισχυρισμούς της Γαλλίας περί ανεξαρτησίας, καταλαμβάνεται από την εντύπωση μιας παράνοιας. Η αντίφαση διαδίδει την αίσθηση ενός ψεύτικου «πολιτικού θεάτρου», ρίζα, πιθανώς, της αποστροφής του εκλογικού σώματος , η έκταση  της οποίας αποτελεί πρόκληση για τη δημοκρατία μας.

Τέλος, για μια ευρωπαϊκή χώρα που έχει ήδη πληγεί σοβαρά από άλλες απειλές, σε μια Ένωση που απειλείται με κατάρρευση, ενώ ο Έλληνας γείτονας αντιμετωπίζει μια μεταναστευτική πρόκληση που εξαπέλυσε ο  Μέγας Τούρκος, μέλος της Συμμαχίας, που παρά ταύτα επιδίδεται σε μια στρατηγική επιστροφής στην κυριαρχία μέσω μιας σαφώς εχθρικής θρησκευτικής μεσαιωνικής αυτό-προβολής, το να πηγαίνει ( η Γαλλία)να χειρονομεί στρατιωτικά, υπό τις εντολές της Ουάσιγκτον, στα σύνορα της Ρωσίας, η οποία έπαψε να αποτελεί εδώ και πολύ καιρό μιαν άμεση στρατιωτική απειλή , αποκαλύπτει, το λιγότερο, μια πνευματική αφασία, εγγίζουσα την απώλεια του ενστίκτου επιβίωσης.

Πρέπει να ψάξουμε για τις ρίζες αυτού του ναυαγίου στο πρόσφατο παρελθόν μας. Έχοντας  καταστραφεί δύο φορές τον 20ο αιώνα από αυτοκτονικό μηδενισμό, τη δεύτερη φορά σε μια αδύνατη να δικαιολογηθεί ηθική κατάπτωση της, η Ευρώπη, παρά την τεράστια συμβολή των «φώτων» της, έχασε τις ηθικές πηγές της αυτοεκτίμησης, την πρωταρχική προϋπόθεση της προβολής ισχύος. 

Επιπλέον, το πνευματικό παρακολούθημα αυτής της αβάστακτης κληρονομιάς εξακολουθεί να υποκινεί  πάντοτε ένα παρασιτισμό του δημοκρατικού παιχνιδιού. Απαγορεύοντας στη συντηρητική σκέψη να  εκφραστεί, η μνήμη της ρατσιστικής γενοκτονίας υπονομεύει όλες τις πολιτικές για τον έλεγχο των μεταναστευτικών ρευμάτων και την καταστολή της υποκίνησης τους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που απειλούν σαφώς την ακεραιότητα της επικράτειας.

Αυτή η ηθική καθίζηση της Παλαιάς Ευρώπης οδήγησε στη στρατηγική της κατάρρευση, δίνοντας ελευθερία δράσης στην αμερικανική καταπάτηση. Από την άποψη αυτή, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Γερμανία έχει από καιρό καθιερωθεί ως το πρώτο στρατηγικό σημείο στήριξης της Αμερικής στην Ευρώπη.

Ας προσθέσουμε ότι, δεν στερούνται  ορθότητας οι κατηγορίες, οι οποίες σε περίοδο όπου οι απειλές έχουν ριζικά εξελιχτεί, υποπτεύονται την Αμερική ότι διαιωνίζει μιαν εκτός χρόνου νοοτροπία ψυχρού πολέμου. Η αντιρωσική πολιτική αγκύλωση όλων των αμερικανικών ελίτ βασίζεται στη στρατηγική εμμονή να διαιωνιστεί ο λόγος ύπαρξης του ΝΑΤΟ, ενός από τα κύρια υποστηρίγματα της αμερικανικής επικράτησης μετά το 1949.

Θα πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι ο επικριθείς δριμύτατα για τον αυτοθαυμασμό του , Πρόεδρος Τραμπ, ο οποίος  επετίθετο προφορικά στην Ευρώπη ,ετάσσετο -σε αντίθεση με την κυβέρνησή του και το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα- υπέρ της προσέγγισης με τη Ρωσία.

Συμπέρασμα

Σε αυτό το πλαίσιο, στο οποίο πρέπει να αναγνωριστεί ότι η γενική πορεία έρχεται σε αντιστροφή της  Γκωλικής απόφασης ρήξης,  του 1966, τι μπορούμε να κάνουμε για να απελευθερωθούμε από τον αμερικανικό έλεγχο και να ξεκινήσουμε μια προσέγγιση με τη Μόσχα; Κάνοντας έναν απολογισμό των πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων της επιστροφής μας στην ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ, με μειωμένες επιχειρησιακές ευθύνες, θα πρέπει εμείς, εξαλείφοντας όλα τα μειονεκτήματα, να γυρίσουμε την πλάτη μας στην Ουάσιγκτον που θεωρείται τώρα από πολλούς εχθρική;

Το κινεζικό Dao διδάσκει ότι «η πραγματικότητα χτίζεται από την σύγκρουση των αντιθέτων». Απεικονίζοντας την κοσμολογική κίνηση και την κυκλική διαδοχή των εποχών, η προσοχή επικεντρώνεται επίσης στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ καταστάσεων, ανθρώπων και οργανισμών τους. Εικάζει ότι οποιαδήποτε αλλαγή είναι αποτέλεσμα ενός αντίπαλου καταναγκασμού, χωρίς απαραίτητα  μιαν εχθρική αναμέτρηση.

Στην περίπτωση που μας απασχολεί, είναι απατηλό να πιστεύουμε ότι, χωρίς  μια σημαντική πίεση, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα άλλαζαν τόσο την στάση κυρίαρχου απέναντι στα μέλη της συμμαχίας όσο και την αναχρονιστική εχθρότητά τους με τη Ρωσία. Παρακινώντας σε ανασκοπήσεις, υπενθυμίζει ότι κατά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, το ΝΑΤΟ, μέσα σε μια  παράκρουση ισχύος, άσκησε βαριές πιέσεις στις προσβάσεις της Ρωσίας, πέρα από τα γερμανικά σύνορα, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια της Ευρώπης. Και ξαφνικά η σημερινή κρίση υποκινεί την επάνοδο στην ουσία της εθνικής κυριαρχίας: Την ασφάλεια της Γαλλίας και την ανεξαρτησία της διπλωματίας της, που τώρα βλέπουμε ότι δεν μπορούν να εγκαταλειφθούν σε άλλους.

Η επιδημία που πλήττει τον κόσμο αναστατώνει τις ρουτίνες και τα ορόσημα. Αποκαλύπτει δυσλειτουργίες και ασυνέπειες

Ήρθε η ώρα να προσπαθήσουμε να ασκήσουμε πίεση στην Ουάσιγκτον, ερχόμενοι σε στρατηγικό διάλογο με τη Μόσχα. Εάν η Γαλλία απείχε της συμμετοχής σε ορισμένα  γυμνάσια του ΝΑΤΟ στο κατώφλι της Ρωσίας, υποθέτοντας μια κλασική στρατιωτική απειλή που έχει πλέον εξατμιστεί, θα έκρουε το αφυπνιστικό σήμαντρο  της λογικής, ένα  « κρούσμα κυμβάλου» απευθυνόμενο στην Ουάσιγκτον και στη Μόσχα, που θα σηματοδοτούσε το τέλος των ληθάργων. Ο σκοπός δεν θα ήταν η αντιστροφή μιας συμμαχίας, αλλά μια επανεξισορρόπηση.

Μια νομική ματιά στα τρέχοντα γεγονότα με τον Régis de Castelnau