Πόλεμος στη Συρία: Γιατί αυτή τη στιγμή ο Άσαντ μοιάζει να ΄ναι ο μεγάλος νικητής

Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ

Μαίνεται ο πόλεμος στη Συρία και οι συσχετισμοί δυνάμεων αλλάζουν κάθε μέρα και κάθε ώρα. Οι προβλέψεις δυσοίωνες για την δήθεν “Πηγή Ειρήνης” που είναι ποτάμι αίματος.

Όλοι οι αναλυτές υποστηρίζουν ότι ο Ερντογάν στριμωγμένος στο εσωτερικό , όπου αμφισβητείται ακόμα και από τους στενούς συνεργάτες του, είχε ανάγκη να στρέψει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης , να συσπειρώσει το λαό και να παραμείνει ο αδιαμφισβήτητος σουλτάνος.

Όπως είχαμε γράψει και παλιότερα δυο ήταν τα μέτωπα που μπορούσε να στραφεί , οι Κούρδοι και η Ελλάδα. Προς το παρόν προτίμησε την εθνοκάθαρση των Κούρδων.

Επί χρόνια καλλιεργεί τον φανατικό εθνικισμό στους πολίτες και το όραμα της αναβίωσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κατηγορεί τον Κεμάλ και τον Ινονού για  την Συνθήκη της Λοζάνης, την οποία θέλει να αλλάξει.  Έτσι, αποφάσισε να κινηθεί εντός των ορίων του Ιερού Όρκου του γνωστού Misaki Milli  και να στραφεί εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας, με το πρόσχημα της πάταξης της τρομοκρατίας.

Τώρα, πίστεψε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να επανορθώσει το σφάλμα του Κεμάλ , για να καταχωρηθεί στην Ιστορία ως ο ηγέτης που κατάφερε να κάνει ό,τι δεν έκανε ο Ατατούρκ.

Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία, η κάθε μια για δικούς της λόγους άναψαν το πράσινο φως  στην Άγκυρα , για στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία. Στο σημείο, όμως, που έφθασαν τα πράγματα αυτό το σενάριο μοιάζει να μετατρέπεται σε παγίδα.

Ο Τραμπ ήθελε να αποσύρει τον Στρατό του από τη Συρία και να αφήσει το πεδίο στον έλεγχο των Τούρκων.  Δεν υπολόγισε, όμως, τόσο τις αντιδράσεις του Κογκρέσου όσο και της παγκόσμιας κοινής γνώμης, για την εθνοκάθαρση που διεξάγεται στα σύνορα Συρίας- Τουρκίας.

Μετά τις αντιδράσεις του Κογκρέσου ο Πρόεδρος αναγκάστηκε να συναινέσει  στην επιβολή κυρώσεων στον εκλεκτό του σουλτάνο. Βέβαια, οι κυρώσεις μέχρι στιγμής είναι ασήμαντες .

Οι Αμερικανοί πρόδωσαν τους Κούρδους για μια φορά ακόμα. Αυτή η συμπεριφορά τους κλόνισε την αξιοπιστία των ΗΠΑ σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Ποια χώρα , εκτός από εμάς, μπορεί πλέον να εμπιστευτεί τους Αμερικανούς;

Η Ρωσία φαίνεται να κατακτά το κενό που αφήνει η αναξιόπιστη Αμερική. Κατάφερε να πετύχει τη συμφιλίωση Κούρδων με τον Άσαντ. Με τη συμφωνία που πέτυχε προσπαθεί να περιορίσει την επέκταση της Τουρκίας.

Η Μόσχα δεν επιθυμεί τη σύγκρουση τουρκικού-συριακού Στρατού. Στόχος της είναι να περιορίσει την τουρκική επιχείρηση στο TelEbyat και Res ul Ayn και να αφήσει εκτός το Κομπάνι και το Μανμπίτς.

Εύλογα κάποιοι αναρωτιούνται αν ο Ερντογάν έπεσε στην παγίδα που έπεσε και ο Σαντάμ , ο οποίος “νόμισε” ότι είδε πράσινο φως από τους Αμερικανούς και εισέβαλε στο Κουβέιτ.

Από τότε που ξεκίνησε η Αραβική Άνοιξη εξαφανίστηκαν πολλοί ηγέτες όπως ο  Μπεν Αλή, ο Μουμπαρακ, ο Καντάφι, ο Σαντάμ, ο Σάλεχ. Ο μόνος που παραμένει όρθιος είναι ο  Άσαντ. Αυτό βέβαια, οφείλεται στην απεριόριστη στήριξη που έχει από το πανίσχυρο κόμμα Μπααθ. Αντιθέτως ο Ερντογάν στερείται παρόμοιας στήριξης. ..

Το βασικό πρόβλημα της Τουρκίας είναι ότι ο λαός γαλουχήθηκε με το μίσος εναντίον των άλλων, Όποιος δεν είναι  Τούρκος και Σουνίτης είναι εχθρός. Με το πνεύμα αυτό εξόντωσαν τους γηγενείς πληθυσμούς Έλληνες, Αρμένιους, Ασσύριους και τώρα τους Κούρδους και τους Αλεβήδες.

Αυτός ο φανατικός εθνικισμός μοιραία οδηγεί σε τραγωδίες.

Τελικά, νικητής μέχρι στιγμής φαίνεται ότι είναι ο Άσαντ . Ήθελε την αποχώρηση των Αμερικανών και την υποταγή των Κούρδων. Πέτυχε και τα δυο.

Ο έγκριτος αρθρογράφος Αχμέτ Νεσίν, γιος του αείμνηστου Αζίζ Νεσίν, υποστηρίζει ότι ο Ερντογάν θέλει απεγνωσμένα μια νίκη για να θεωρηθεί Στρατάρχης και να παραμείνει στην εξουσία μέχρι τον θάνατο του, χωρίς να δικαστεί για τα εγκλήματα του.

Ο Νεσίν γράφει τα εξής:”Η κατάσταση είναι δύσκολη. Κανείς δεν αγαπά τον Ερντογάν, ο οποίος βυθίζεται συνεχώς στον βάλτο. Είναι σχεδόν αναπόφευκτη η καταδίκη του από εγχώρια και διεθνή δικαστήρια.  Μετά τις εκλογές της 7^ης Ιουνίου κινδυνεύει να χάσει ανά πάσα στιγμή την εξουσία.

Οι πολιτικοί επιστήμονες πρέπει να αναλύσουν την περίπτωση του Ερντογάν, ενός μεγαλομανούς, που πήρε δίπλα του όλους εκείνους που τον έβριζαν καθ’ όλη τη διάρκεια της εξουσίας του.  Οι κατηγορούμενοι για το σκάνδαλο Εργκενεκόν μισούν τον Ερντογάν, αλλά βρίσκονται δίπλα του. Μαζί του είναι ο Τουρκές, ο Μπαχτσελί, ο Κουρτουλμούς, ο Σοϊλού που του έσουραν τα εξ αμάξης. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ερντογάν τους εξουσιάζει αλλά ότι αυτοί τον εξουσιάζουν . Ισοπεδώθηκαν  όλα τα χαρίσματά του . Εάν φύγουν όλοι αυτοί από δίπλα του θα πέσει.”

Ο Τουρκοκύπριος συγγραφέας και δημοσιογράφος Μετίν Μουνίρ υπενθυμίζει στον Ερντογάν αυτό που είπε ο Γερουσιαστής GeorgeAiken , μεσούντος του Πολέμου στο Βιετνάμ, στην αμερικανική Κυβέρνηση: ¨Ανακηρύξτε τη νίκη και επέστρεψε σπίτι σου¨.

Δυο λόγια και για τους διεθνείς οργανισμούς που είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη Γενοκτονία των Κούρδων λες και αυτό διαπράττεται για πρώτη φορά από τους Τούρκους και ισχυρίζονται ότι θα επιβάλουν κυρώσεις στην Άγκυρα. Τα μέτρα που θα λάβουν εναντίον του θύτη προκαλούν θυμηδία και ας μου αποτραπεί να μεταφέρω κάτι που μου είπε ένας νεαρός φίλος ¨σιγά μην σκίσουν το καλτσόν του Ερντογάν¨….

ΟΗΕ, ΝΑΤΟ , Ε.Ε πιστεύω ότι θα έχουν την τύχη του CENTO και  SEATO, Δυο οργανισμούς που ίσως θυμούνται οι παλαιότεροι , οι οποίοι  ιδρύθηκαν μετά το ΝΑΤΟ έναντιον της Σοβιετικής Ένωσης και την επιβολή της αμερικανικής κυριαρχίας στην Μέση και Εγγύς Ανατολή.

Μέλη του CENTO ήταν η Τουρκία, το Ιράν, το Ιράκ και η Αγγλία.   Η αγγλική Βάση στην Κύπρο ανήκε σε αυτό τον οργανισμό….

Στον οργανισμό SEATO μετείχε Αυστραλία, οι Φιλιππίνες, η Νέα Ζηλανδία, η ΤαΙλάνδη, οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Αγγλία.

O CENTO διαλύθηκε με την Επανάσταση του Χομεϊνί το 1979  και ο SENTO το 1977 με τη νίκη του Βιετνάμ.

Μήπως έφτασε η ώρα του πολυδάπανου ΝΑΤΟ με την αποχώρηση της Τουρκίας;

Εξάλλου , με την σύμπνοια στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας δεν έχει λόγο ύπαρξης.