Όσα δεν μας έχουν μάθει για τον Ιωάννη Μεταξά…

Κάποιοι προσπαθούν ακόμη και σήμερα να μας κάνουν να ξεχάσουμε τι ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς. Ο Κρίτων Βασιλικόπουλος σ΄ ένα άρθρο του μας μαθαίνει όσα δεν μας λένε στο μάθημα ιστορίας και καταρρίπτει τους μύθους που μεθοδικά “έχτισαν” οι θαυμαστές του…Μαύρη επέτειος της 4ης Αυγούστου σήμερα…

« Ο ΙΠΠΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΡΧΕΤΟ»
Μαΐος 1916. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνεται.
Ο Βενιζέλος θέλει να εντάξει την χώρα στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, ο Κωνσταντίνος θέλει την «ουδετερότητα» που ευνοεί την Γερμανία.
«Δεξί χέρι» του Κωνσταντίνου και ουσιαστικός αρχηγός του Επιτελείου είναι ο δήθεν μέγας «επιτελικός»( απόλεμος που δεν έχει ούτε μία μάχη στο ενεργητικό του) Μεταξάς.
Από τον Οκτώβριο του 1915 αγγλικά και γαλλικά στρατεύματα έχουν εγκατασταθεί στην Θεσσαλονίκη με απόφαση της κυβέρνησης Βενιζέλου.
Στις 6 Δεκεμβρίου 1915 ο Βενιζέλος παραιτείται από την πρωθυπουργία λόγω της ρήξης του με τον Κωνσταντίνο για την θέση της Ελλάδας στον πόλεμο και δεν συμμετέχει στις εκλογές που ακολουθούν.
Σχηματίζονται μοναρχικές κυβερνήσεις.
Στις 22 Μαΐου 1916, οι πρεσβευτές της Γερμανίας και της Βουλγαρίας στέλνουν προς τον Έλληνα πρωθυπουργό Στέφανο Σκουλούδη το παρακάτω τηλεγράφημα:
«Συνέπεια των επιθετικών μέτρων, άτινα έλαβον τελευταίως τα στρατεύματα της Συνεννοήσεως, η Γερμανία και οι Σύμμαχοι αυτής ευρίσκονται εις την ανάγκην να εισέλθωσιν εις το Ελληνικόν έδαφος, όπως εξασφαλίσωσι την ελευθέραν δίοδον των σπουδαιοτάτων στενών της φάραγγος του Ρούπελ. Πρόκειται μόνον περί μέτρου αμυντικού το οποίον προεκλήθη αποκλειστικώς υπό των κινήσεων των στρατιωτικών δυνάμεων της Συνεννοήσεως και το οποίον θα περιορισθή εντός των ορίων των υπαγορευομένων υπό των καθαρώς στρατιωτικών συμφερόντων».

Πρόκειται στην πραγματικότητα για «τελεσίγραφο», ίδιο με αυτό στο οποίο ο Μεταξάς απάντησε- δήθεν- «όχι» τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940.Ακριβώς ίδιο!
Ποια ήταν λοιπόν η απάντηση που έδωσαν ο Κωνσταντίνος, ο Μεταξάς και η δεξιά που κυβερνούσε τότε στους γερμανούς και στους βούλγαρους;

Η απάντηση ήταν ένα…μεγαλοπρεπέστατο «ΝΑΙ» και συγκεκριμένα, όπως έγραφε το τηλεγράφημα προς τον διοικητή του οχυρού Ρούπελ ταγματάρχη Μαυρουδή , η απάντηση ήταν :«Παραδοθήσεται άνευ αντιστάσεως»!

Αποτέλεσμα αυτής της προδοτικής διαταγής ήταν να αιχμαλωτιστούν χωρίς μάχη 7000 αξιωματικοί και στρατιώτες που μεταφέρθηκαν στο γερμανικό στρατόπεδο του Γκέρλιτς, στα σύνορα της Γερμανίας με την Πολωνία. Οι περισσότεροι πέθαναν εκεί από την…«φιλοξενία» των φίλων του Μεταξά.

Μετά την παράδοση του Ρούπελ ο βουλγαρικός στρατός συνέχισε και κατέλαβε τον σιδηροδρομικό σταθμό Σιδηροκάστρου και τις επόμενες βδομάδες χωρίς να προβληθεί αντίσταση οι Βούλγαροι κατέλαβαν ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία.

Για την προδοσία του Ρούπελ, ο Μεταξάς θα καταδικαστεί ερήμην σε θάνατο το 1917,καθώς κρίθηκε ένοχος, μαζί με τον επιτελάρχη Δούσμανη, για την «εισβολή ξένων στρατευμάτων».

Δυστυχώς,εκείνη η θανατική καταδίκη δεν εκτελέστηκε ποτέ.

Κι έτσι, ο Μεταξάς επανήλθε λίγο αργότερα στο προσκήνιο, ως επικεφαλής της αντιβενιζελικής παράταξης υπονομεύοντας συστηματικά τον πολεμικό αγώνα της Ελλάδας στην Μικρά Ασία.

Οργανωτής και καθοδηγητής του κωνσταντινικού παρακράτους που δολοφονεί πολιτικούς αντιπάλους, σπέρνει την διχόνοια και το εμφύλιο μίσος στο στράτευμα και σαλπίζει την υποχώρηση «οίκαδε», ο Μεταξάς έχει μεγάλο μερίδιο στην τελική συντριβή, στην Μικρασιατική Καταστροφή και στην σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους τούρκους.

Ούτε για αυτή την προδοτική στάση του θα βρεθεί-όπως έπρεπε- απέναντι στις κάνες του εκτελεστικού αποσπάσματος- οι Έξι ήταν «αρκετοί»…

Τα χρόνια περνούν και ο Μεταξάς,παριστάνοντας πλέον τον…πολιτικό, πασχίζει να εκπληρώσει το όνειρό του: να γίνει «κυβερνήτης».

Όμως οι κάλπες τον περιορίζουν μονίμως σε ρόλο κομπάρσου-ο Λαός δεν αντιλαμβάνεται το…«μεγαλείο» του ανδρός.

Μέχρι που έρχεται …επιτέλους η ευκαιρία της ζωής του.

Το 1936 η Ελλάδα ζει τον επίλογο του διχασμού.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 26ης Ιανουαρίου 1936, φέρνει τους βενιζελικούς και τους βασιλόφρονες σχεδόν «ισόπαλους».

Το Παλλαΐκό Μέτωπο με κύρια δύναμη το ΚΚΕ αποκτά ρυθμιστικό ρόλο στην Βουλή και με το περίφημο μυστικό Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα ,ο Σοφούλης εκλέγεται Πρόεδρος της Βουλής.

Η «εθνικοφροσύνη» ανατριχιάζει…

Ο Μεταξάς διορίζεται αρχικά υπουργός στρατιωτικών στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Δεμερτζή και τον Μάρτιο αναλαμβάνει υπουργός αεροπορίας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Ο Δεμερτζής πεθαίνει στις 13 Απριλίου 1936 και ο βασιλιάς Γεώργιος διορίζει πρωθυπουργό τον Μεταξά,ο οποίος παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης στις 27 Απριλίου, με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά (του ΚΚΕ και του Γεωργίου Παπανδρέου) και 4 αποχές.
Η Βουλή διακόπτει αμέσως τις εργασίες της.

Την Πρωτομαγιά του 1936, οι εργατικές κινητοποιήσεις βάφονται στο αίμα στην Θεσσαλονίκη όταν το δεξιό παρακράτος δολοφονεί εν ψυχρώ ειρηνικούς διαδηλωτές.
Ο Μεταξάς ζητά –δήθεν- από τον Γεώργιο την λήψη έκτακτων μέτρων.

Στις 4 Αυγούστου 1936, με αφορμή την γενική απεργία που είχαν κηρύξει για την επομένη τα εργατικά συνδικάτα, αναστέλλονται βασικά άρθρα του συντάγματος.
Ο ίδιος γράφει εκείνη την νύχτα στο ημερολόγιό του: «Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό».

Και έγινε πράγματι, ένα κράτος της βίας, της καταστολής, της λογοκρισίας, της θρησκοληψίας και της διαφθοράς των «ημετέρων» του καθεστώτος.
Πλάι στην ακραία βία βάδιζε φυσικά η ίδια «ελληνοχριστιανική» γελοιότητα που χαρακτηρίζει διαχρονικά την εγχώρια κατσαπλιάδικη δεξιά και την επανέλαβαν οι προδότες της χούντας του 1967.

Έτσι στα χρόνια του Μεταξά καθιερώθηκε μαζί με το ρετσινόλαδο και το κάψιμο βιβλίων σε…δημόσιες τελετές κατά τα πρότυπα των ναζί-άλλωστε ο Μεταξάς δεν έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό του για τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
Μεταξύ των συγγραφέων που κάηκαν συμβολικά στις «ελληνοχριστιανικές» πυρές,πέρα από τους …αναμενόμενους Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν, ήταν και οι Γκόρκυ, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Γκαίτε, Δαρβίνος, Φρόυντ, Ανατόλ Φράνς, Μπέρναρ Σω.
Αλλά και ο Παπαδιαμάντης, ο Καζαντζάκης, ο Καρκαβίτσας, ο Μωραΐτίνης.
Από τις φλόγες των «εθνικοφρόνων» δεν γλίτωσαν ούτε τα «Ψηλά Βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου…

Αλλά μετά, ήρθε για τον Μεταξά η «μεγάλη ώρα».

Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Γκράτσι του παραδίδει το τελεσίγραφο και αυτός απαντά στα γαλλικά «συνεπώς, πόλεμος».
Αυτό είναι το περίφημο «όχι» του Μεταξά.

Αλλά αυτό ΔΕΝ είναι το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Ο Μεταξάς, δειλός από ιδιοσυγκρασία και φιλογερμανός διαχρονικά, δεν πίστευε στην νίκη της Ελλάδας στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.

Γι αυτό άλλωστε, στην περίφημη και πλέον γνωστή «κλειστή σύσκεψη» με τους εκδότες και δημοσιογράφους που στήριζαν την δικτατορία του στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια, λίγες μόνον ώρες μετά το δήθεν «όχι» του, είπε το περίφημο «η Ελλάς παλεύει για την δόξα και όχι για την νίκη»-που οι κρετίνοι θαυμαστές του το αναπαράγουν κιόλας ως δείγμα…ανδρείας!

Αλλά, το πιο σημαντικό, ο Μεταξάς, όπως ακριβώς και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στην περίπτωση του Ρούπελ, έτσι και τον Οκτώβριο του 1940, διέταξε αμέσως όχι άμυνα, αλλά…υποχώρηση.

Μήνες προτού να εκδηλωθεί η ιταλική επίθεση,το Γενικό Επιτελείο ( με αρχηγό τον έτερο αστέρα της δεξιάς, τον επίσης απόλεμο «στρατάρχη» Παπάγο), είχε εκπονήσει σχέδιο άμυνας «για την τιμή των όπλων» που προέβλεπε σύμπτυξη –δηλαδή υποχώρηση- αμέσως με την έναρξη της αναμενόμενης επίθεσης.

Έτσι, λίγες ημέρες μετά το δήθεν «όχι» του Μεταξά, ο Διοικητής της θρυλικής 8ης Μεραρχίας Υποστράτηγος Κατσιμήτρος λαμβάνει την εντολή του Επιτελείου να υποχωρήσει 250 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Και τότε είναι που ακούγεται στην πραγματικότητα το ΟΧΙ.

Το λέει ο Κατσιμήτρος προς τον Μεταξά και τον Παπάγο με το απαντητικό του τηλεγράφημα που τελειώνει με την φράση που αντηχεί από τις Θερμοπύλες:
« ΚΡΑΤΑΩ ΚΑΛΠΑΚΙ».

Το ΟΧΙ το είπαν ο Κατσιμήτρος, ο Φριζής, ο Διάκος, ο Δαβάκης, το είπαν οι στρατιώτες, οι υπαξιωματικοί και οι Αξιωματικοί, το είπαν οι Γυναίκες της Πίνδου, το είπε το έθνος.
ΔΕΝ το είπε ο Μεταξάς.

Το 1966-1967, ο Ρένος Αποστολίδης ασχολήθηκε με το περίφημο ημερολόγιο του Μεταξά και με το γνωστό εκρηκτικό χιούμορ του εξευτέλισε τον δικτάτορα- φυσικά ο τελευταίος που θα μπορούσε να…«κατηγορηθεί» ως αριστερός,είναι ο Αποστολίδης.
Αλλά η προσπάθειά του να αποκαλύψει τον Μεταξά μέσα από τις ίδιες τις σελίδες του ίδιου του ημερολογίου του, προσέκρουσε στην λυσσαλέα αντίδραση του γνωστού από τότε φασίστα Πλεύρη (πατέρα του σημερινού βουλευτή-τι εκπληξη!-της ΝΔ), ο οποίος έσυρε τον Αποστολίδη στα δικαστήρια με αφορμή τον σχολιασμό της παρακάτω καταγραφής του Μεταξά:

«Οι παλαιές συνήθεις δεν κόβονται εύκολα. Το ξάπλωμα του μεσημεριού πρέπει να κοπεί για τις συνέπειές του. Και πρέπει να κοπιάζω πολύ».
Ο Αποστολίδης «κατηγορήθηκε» ότι έδωσε την ερμηνεία πως οι «παλαιές συνήθειες» στις οποίες αναφερόταν ο εβδομηντάχρονος τότε Μεταξάς ήταν ο συστηματικός αυνανισμός.
Ο Αποστολίδης πρόλαβε να ασχοληθεί με το ημερολόγιο σε έξι τεύχη του περιοδικού «Νέα Ελληνικά», με τον γενικό τίτλο «Κριτική του εντύπου, Ανατίναξη του κεντρικού θρύλου ή Exhibitio Dictatoris».

Ύστερα έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και το περιοδικό έκλεισε.
Αλλά αξίζει η παράθεση ενός αποσπάσματος, με τον σχολιασμό του Αποστολίδη, που αναδεικνύει όλο το μέγεθος της…ανδρείας του Μεταξά.
Αφορά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, όταν και πάλι η εγχώρια δεξιά παραλίγο να αφανίσει την Ελλάδα.

Ο Μεταξάς βρίσκεται φυσικά στα μετόπισθεν, αλλά με τους ρυθμούς που προελαύνουν οι τούρκοι βλέπει την πρώτη γραμμή να…πλησιάζει επικίνδυνα και αναζητά με αγωνία μέσον διαφυγής.

Γράφει ο Μεταξάς και σχολιάζει ο Αποστολίδης:
«ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ: Μέγα Σάββατο του ’97, 12 Απριλίου, εγκαταλείπεται ντροπιαστικά η Λάρισα. Τα πράματα είναι αλήθεια σκούρα, γιατί οι Τούρκοι πλακώνουν ακάθεκτοι.
Και να ο γενναίος ανθυπολοχαγός Μεταξάς ποιο ήθος δείχνει;
ΜΕΤΑΞΑΣ: «Ο ίππος μου δεν ήρχετο και ήμουν τρομερά ανήσυχος.
Εδόθη η διαταγή να ιππεύσωμεν και, μη έχων ίππον, εζήτησα από τον Λεβίδην όστις μου έδωσεν ένα πολύ καλόν. Εκείνην την στιγμήν καταφθάνει ο Πάλλης – ήτο ιδικός του.
Εδέησε να αφιππεύσω. Ίππευσα άλλον, καταβιβάσας ένα ιππέα ότε εφάνη ο υπηρέτης μου, φέρων τον ίππον.

Αφίππευσα εκ νέου- τον ίππον του ιππέως έλαβε κάποιος ιατρός. Εγώ ίππευσα τον ιδικόν μου. Ετυλίχθην με το αδιάβροχόν μου και ανέμενα».
ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ: «Γνήσια οπερέτα δεν μοιάζει; Ιππεύει, «αφιππεύει», ξαναϊππεύει, ξανα-αφιππεύει, ο γελοίος! Και… ανέμενε λοιπόν!
Αρα: υπήρχε καιρός! Και ουδείς λόγος, ο γενναίος μας, να έχει τόση πρεμούρα και ν’ αρπάζη άλογα άλλων, και να «ιππεύει» και να «αφιππεύει» πανικόβλητος, και να κατεβάζει -«ανώτερος» αυτός!- απλούς ιππείς, για να σωθεί ελόγου του, ο «γαλαζοαίματος», σαν πιο σπουδαίο προς ζωήν υποκείμενο! Τι δείχνουν όλ’ αυτά!
Και προκειμένου δα περί φυγής, όχι επιτέλους περί μάχης!
Γιατί δεν τράβαγε να πολεμήσει για το ίδιο «πάτριο έδαφος», και να το «αμυνθεί» έστω, στο παθητικό αντί στο ενεργητικό, παρά άρπαζε κυνικότατα ξένους ίππους, και ίππευε γελοιωδέστατα πολύ πριν της ώρας του, μπας και δεν προλάβει να το σκάσει;».
Και για επίλογο, μια μάλλον άγνωστη «λεπτομέρεια».
Στην Θεσσαλονίκη βρίσκεται ως γνωστόν ένα οίκημα που στεγάζει το τουρκικό προξενείο και το οποίο, σύμφωνα με την εθνικιστική προπαγάνδα των τούρκων είναι το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε ο γενοκτόνος του ελληνισμού Κεμάλ.
Έχει αποδειχθεί ιστορικά(αλλά ήταν γνωστό στην περιοχή πάντα) ότι ο Κεμάλ, νόθος γιός ενός τούρκου γαιοκτήμονα, δεν γεννήθηκε ούτε στο συγκεκριμένο σπίτι, ούτε καν εντός της τουρκοκρατούμενης τότε Θεσσαλονίκης, αλλά σε ένα χωριό έξω από την πόλη.
Το παραμύθι για τον «Θεσσαλονικιό» Κεμάλ έγινε αποδεκτό από το ελληνικό κράτος, όταν το σπίτι όπου δήθεν γεννήθηκε παραχωρήθηκε επισήμως στο τουρκικό κράτος το 1938.
Ποιος κυβερνούσε την Ελλάδα το 1938;
Ναι, αυτός ο μέγας…«πατριώτης»,ο Μεταξάς».