Οι “εφευρέτες” του “κατευνασμού της Τουρκίας” τώρα ζητούν αποτροπή!

Μετά από τον Κώστα Σημίτη ,μία πολιτικός που είχε ταυτιστεί με την περίοδο της πολιτικής του παντοδυναμίας έρχεται να μιλήσει για τα ελληνοτουρκικά.Είναι η Άννα Διαμαντοπούλου. Οι κυβερνήσεις Σημίτη αποθέωσαν την πολιτική του κατευνασμού της Τουρκίας, από την πρώτη εβδομάδα της ζωής τους. Έχοντας απέναντί τους μια Τουρκία σαφώς πιο αδύναμη απ΄ ότι είναι σήμερα, αρνήθηκαν πεισματικά να “διαβάσουν” τον αντίπαλο, ο οποίος μετά από τα Ίμια έδειξε σε κάποιες περιπτώσεις ότι αν λάβει μήνυμα αποφασιστικής αντίδρασης, “λουφάζει”. Ο κ.Σημίτης αλλά και οι υπουργοί του είχαν άλλες προτεραιότητες κι όχι τα ελληνοτουρκικά. Γι΄ αυτό και αποτελεί έκπληξη σήμερα να δίνουν συμβουλές και κατευθύνσεις γι΄ αυτά τα θέματα. Η
κυρία Διαμαντοπούλου σε άρθρο της στο Liberal υποστηρίζει ότι “χρειαζόμαστε αποτροπή με εθνική ισχύ και συμμαχίες, και όχι κατευνασμό”! Η πολιτική του κατευνασμού είναι εφεύρεση της περιόδου Σημίτη…

Τι γράφει στο άρθρο της:

Την άμεση ανάγκη, η Ελλάδα να συγκροτήσει μια συνεκτική στρατηγική αποτροπής απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας, εγκαταλείποντας τη στρατηγική του κατευνασμού, αναδεικνύει σε εκτενές άρθρο της, στην ιστοσελίδα Liberal, η Άννα Διαμαντοπούλου.
Σημειώνει: «Το αντίθετο του κατευνασμού δεν είναι φυσικά ο τυχοδιωκτισμός ή η εύκολη και επικίνδυνη μαγκιά της ρητορείας. Χρειάζεται Στρατηγική Αποτροπής. Π.χ. στο Αφρίν υπάρχει καταπάτηση του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και βέβαια σαφής καταπάτηση (του άρθρου 3) της Συνθήκης της Λωζάνης, όπου καθορίζονται τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία και το Ιράκ. Η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει θέσει δια της διπλωματικής οδού το ζήτημα στους Διεθνείς Οργανισμούς, αλλά και στους συνυπογράφοντες της Συνθήκης»
Η πρώην υπουργός αναφέρει ότι ο Ταγίπ Ερντογάν εφαρμόζει στοχευμένο σχέδιο που έχει σαν στόχο να τεθούν ξανά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μείζονα ζητήματα που είχαν ρυθμιστεί στο παρελθόν, ενώ επισημαίνει ότι τα δύσκολα είναι μπροστά και επί μακρόν.
«Το νέο περιβάλλον είναι εξαιρετικά σύνθετο, μεταβαλλόμενο και απαιτεί εθνική ισχύ και συμμαχίες. Μία χώρα χρεοκοπημένη, παραγωγικά αδύναμη και με κυβερνώντα κόμματα κακέκτυπα των χειρότερων κομματικών εκφάνσεων της ιστορίας μας, κινδυνεύει να μπει στο περίφημο δίλημμα του Π. Κονδύλη: «Υποταγή ή συντριβή”» υποστηρίζει, προσθέτοντας ότι για να αποφευχθεί το ανωτέρω δίλημμα είναι απαραίτητη η στρατηγική της αποτροπής που σημαίνει: «Πρώτον, τι αλλάζουμε “εμείς” στη χώρα μας και δεύτερον, πώς οργανώνουμε τις συμμαχίες μας. Το “εμείς” σημαίνει εθνικό αναστοχασμό που θα μας μετακινήσει από έναν φολκλορικό ελληνοκεντρισμό στην ισχυρή εθνική ταυτότητα και επομένως στη δημιουργία εθνικού ισχυρού μετώπου. Εθνική ταυτότητα που θα συνδέει το παρελθόν με μεγάλους και ευγενείς στόχους για την πρωτοπορία στη νέα εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, με ισχυρούς θεσμούς και αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου.
Το δεύτερο σημείο, η ανάγκη δηλαδή συμμαχιών, παραπέμπει στον Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά και σε όλη την νεοελληνική ιστορία μας. Η συνεπής και προσεκτική επιλογή συμμάχων, οι οποίοι μας δίνουν και τους δίνουμε υπήρξε καθοριστικής σημασίας για τις επιτυχίες στη χώρα μας σε δύσκολες εποχές».
Και η κ. Διαμαντοπούλου καταλήγει, υπογραμμίζοντας: «Συνταγή για μια όλο και πιο “μικρή” Ελλάδα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει πλέον αποδεκτό και οφείλουμε να το αναδείξουμε και να το ανατρέψουμε».