Ο Στρατιώτης των Ιμίων…23 χρόνια μετά

23 χρόνια μετά από τα Ίμια έχουμε ακούσει, διαβάσει, γράψει σχεδόν για όλους όσους εκείνη τη νύχτα της 30ης προς 31η Ιανουαρίου, έπαιξαν ένα ρόλο στα γεγονότα. Μικρό ή μεγάλο αλλά πάντως σημαντικό. Σ΄ αυτά τα 23 χρόνια ελάχιστα έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τον βασικό πρωταγωνιστή εκείνης της νύχτας: τον στρατιώτη των Ιμίων…

Εκείνη τη νύχτα στις ακριτικές μονάδες του Στρατού, υπηρετούσαν παιδιά που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν απ΄αυτά που δεν είχαν “βύσμα”. Δεν είχαν πολιτευτή, βουλευτή ,παπά ή δημοσιογράφο για να “τα φέρει στην Αθήνα”. Μαζί τους υπηρετούσε και η μειοψηφία των υποψήφιων “βυσμάτων”. Εκείνων που κάποια άκρη είχαν και περίμεναν το σήμα της μετάθεσης κοντά στο σπίτι. Ωστόσο εκείνη τη νύχτα όλοι έκαναν την ίδια σκέψη: “μας έκατσε…”!

Τους είχε “κάτσει” αυτό που κανένας λογικός και ψύχραιμος άνθρωπος δεν επιθυμεί. Αλλά η αντιμετώπιση αυτής της πραγματικότητας έγινε απ΄ όλους με ένα τρόπο που απέδειξε ότι αυτή η χώρα μπορεί σε κάτι να ελπίζει.

23 χρόνια μετά έχουμε ακούσει εκατοντάδες ιστορίες από εκείνη τη νύχτα. Καμία δεν αφορά σε στρατιώτη που φοβήθηκε, πανικοβλήθηκε, προκάλεσε οποιοδήποτε πρόβλημα. Αντιθέτως έχουμε ακούσει αξιωματικούς να διηγούνται ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, έκπληκτοι, πως είδαν στρατιώτες επαγγελματίες της λούφας να φορτώνουν πυρομαχικά με ταχύτητα εξωπραγματική. Στρατιώτες “αντιμιλιταριστές” να συμμετέχουν στις προετοιμασίες εξόδου της μονάδας τους από το στρατόπεδο σαν να ΄ταν εμπειροπόλεμοι μαχητές. Στρατιώτες που δεν είχαν ακούσει τη φωνή τους να πρωταγωνιστούν και τους απείθαρχους να έχουν αναλάβει αποστολές χωρίς καν να ΄χουν διαταχθεί. Όλοι δούλευαν σαν να ΄ταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την δύσκολη στιγμή…

Τελικά δεν χρειάστηκε… Όμως το συμπέρασμα που προέκυψε από εκείνη τη νύχτα είναι πως όταν όλοι πειστούν ότι ο κίνδυνος γι΄ αυτό που ονομάζουμε χώρα ή πατρίδα είναι υπαρκτός γινόμαστε απρόβλεπτοι προς το καλύτερο. Είναι αυτό που πιστεύουμε ότι και οι “σύμμαχοι” Τούρκοι “μυρίζουν” ότι υπάρχει μέσα μας και πάντα είναι διστακτικοί να προχωρήσουν σε πολλά απ΄ αυτά που θα ΄θελαν.

Όλα εκείνα τα νέα παιδιά που βρέθηκαν στις μονάδες πρώτης γραμμής πιθανότατα να γελούν με πολλά απ΄ αυτά που γράφουμε και λέμε, όλα αυτά τα χρόνια για τα Ίμια. Εκείνοι ξέρουν από πρώτο χέρι πόσο έτοιμη ήταν η χώρα να αντιμετωπίσει μια κρίση που θα μπορούσε να την οδηγήσει σε μια δύσκολη σύγκρουση. Εκείνοι ξέρουν καλύτερα, γιατί την έζησαν κυριολεκτικά εκεί που εκτυλισσόταν. Εκείνοι είδαν πως συμπεριφέρθηκαν αξιωματικοί, πως λειτούργησαν τα στελέχη των ΕΔ. Τι δούλεψε και τι δεν λειτούργησε όπως έπρεπε.

Δεν γνωρίζουμε πραγματικά τι θα συμβεί σήμερα αν μας προκύψει μια αντίστοιχη κρίση. Από το 1996 πέρασαν τα χρόνια και η χώρα πέρασε πολλά. Δεν εννοούμε την οικονομική κρίση. Μιλάμε για την απόλυτη διάβρωση που επέβαλλαν κυβερνώντες αμέσως μετά από τα Ίμια. Οι φούσκες του χρηματιστηρίου, η φούσκα της επίπλαστης οικονομικής ευμάρειας, το “ευρωπαϊκό όνειρο” και η επικράτηση των “σοσιαλιστών” αλλά και των “φιλελεύθερων” γιάπηδων, όλα αυτά δεν ξέρουμε πόσο έχουν επηρέασε το “μέταλλο” των σημερινών νέων που βρίσκονται στη θέση εκείνων που τη νύχτα των Ιμίων αποδέχτηκαν σε μια στιγμή ότι “τους έκατσε” και δήλωσαν αμέσως έτοιμοι να το αντιμετωπίσουν… Απάντηση δεν μπορεί κανένας να δώσει. Αυτές οι απαντήσεις δίνονται μόνο σε πραγματικές συνθήκες…