Ο νέος ΥΕΘΑ και ο κίνδυνος “εγκλεισμού” του στον “γυάλινο πύργο της εξουσίας”

Η πλειοψηφία των πολιτικών που κλήθηκαν να υπηρετήσουν στο ΥΠΕΘΑ, βρέθηκαν σ΄ αυτή τη θέση έχοντας ως μοναδική εμπειρία από τις ΕΔ, τη στρατιωτική τους θητεία. Είναι μειοψηφία οι πολιτικοί που γνώριζαν κάτι περισσότερο για το χώρο της Εθνικής Άμυνας. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι σ΄ αυτή την κατηγορία πολιτικών που μετά από τον πρώτο ενθουσιασμό της ανακοίνωσης της ανάληψης καθηκόντων στο ΥΠΕΘΑ, καταλαβαίνουν ότι χρειάζονται οπωσδήποτε ένα αξιόπιστο επιτελείο για να μπορέσουν να διαχειριστούν τον όγκο της πολύπλοκης δουλειάς που απαιτείται.

Οι περισσότεροι από τους προκατόχους του έπεσαν στην παγίδα των “εύκολων λύσεων”. Το κόμμα πάντα είχε να προτείνει κάποιους στρατιωτικούς. Όλοι οι γνωστοί και φίλοι το ίδιο. Οι Αρχηγοί ήθελαν κι αυτοί να προωθήσουν τους “δικούς τους ανθρώπους”. Κάπως έτσι ο κάθε ΥΕΘΑ “έστηνε” το δικό του επιτελείο, χωρίς να καταλαβαίνει ότι κλεινόταν στον “γυάλινο πυργο της εξουσίας”. Αυτό τον όρο τον έχει “εφεύρει” ο Επίτιμος Α/ΓΕΝ Κοσμάς Χρηστίδης, περιγράφοντας την δική του εμπειρία όσο ήταν Αρχηγός. Ο “γυάλινος πύργος” μέσα από τον οποίο όπως λέει δεν μπορούσε να δει και να ακούσει τα πραγματικά προβλήματα.

Αυτές τις ημέρες ο νέος ΥΕΘΑ βρίσκεται σ΄ αυτή τη δύσκολη φάση της δημιουργίας επιτελείου. Η διαφορά με τους προκατόχους του είναι ,ότι ο χρόνος και οι εξελίξεις τον πιέζουν. Ανέλαβε καθήκοντα σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους για το ΥΠΕΘΑ. Προφανώς δέχεται εισηγήσεις και ακούει ονόματα από παντού. Τον ΥΦΕΘΑ, τους Αρχηγούς, τους λεγόμενους “συνδικαλιστές”, απόστρατους, κομματικούς παράγοντες κλπ. Όλοι έχουν να του προτείνουν κάποιον “πολύ καλό αξιωματικό”. Ο οποίος μπορεί πράγματι να ΄ναι καλός. Ωστόσο δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά ότι σ΄ αυτή τη φάση άπαντες θέλουν να προωθήσουν στο υπουργικό επιτελείο “τον δικό τους άνθρωπο”. Ο οποίος δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα δουλεύει πρωτίστως για τον ΥΕΘΑ. Πιθανότατα θα δουλέψει πρώτα γι΄ αυτόν που τον προώθησε. Πολλά τα παραδείγματα του παρελθόντος με ΥΕΘΑ που νόμιζαν ότι είχαν “κατακτήσει τον κόσμο”, αλλά διαπίστωναν ότι από όποια δουλειά είχε γίνει , άλλοι είχαν επωφεληθεί. Αυτό όμως, το προσωπικό όφελος είναι το λιγότερο…

Δυστυχώς οι υπουργοί δεν έχουν την ευχέρεια να μιλήσουν με τα “μεσαία” και χαμηλόβαθμα στελέχη, για να αποκτήσουν μια πιο σφαιρική εικόνα των προβλημάτων και της κατάστασης που επικρατεί στις ΕΔ. Συνεπώς ο μόνος τρόπος αυτοπροστασίας που έχουν όταν “χτίζουν” το επιτελείο τους είναι να ακούν τις εισηγήσεις που γίνονται αλλά να μην της αποδέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα πρέπει να ασχοληθούν προσωπικά , να ζητήσουν τους φακέλους των στελεχών που τους προτείνονται, να ερευνήσουν και να ζητήσουν απόψεις για όσους τους προτείνονται. Δεν είναι εύκολη η διαδικασία και πάντα έχει ένα ρίσκο. Είναι όμως ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθούν λάθη που δύσκολα μπορούν να διορθωθούν.

Υποχρεωτικά ο Νίκος Παναγιωτόπουλος πρέπει να ακολουθήσει αυτή την τακτική για να αποφύγει τον “εγκλεισμό” του στον “γυάλινο πύργο της εξουσίας”, τον οποίο μάλιστα πιθανόν να ανακαλύψει ότι άλλος τον διοικούσε.