Ο Μαραντόνα, η χούντα της Αργεντινής και η μεταγραφή με τανκ!

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο κορυφαίος ίσως ποδοσφαιριστής στον κόσμο που πέθανε από ανακοπή καρδιάς στα 60 του χρόνια, έζησε μια πολυτάραχη ζωή.

Γι αυτήν- μέσα και έξω από τα γήπεδα-, έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφούν ακόμα περισσότερα τώρα μετά τον θάνατο του.

Υπάρχει όμως μια πτυχή και μια περίοδος που δεν έχει φωτιστεί ιδιαίτερα.

Η χούντα της Αργεντινής του Χόρχε Βιντέλα που ανέτρεψε την Ιζαμπέλ Περόν το 1976,  οργάνωσε  πραξικόπημα και κυβέρνησε με σκληρότητα  τη χώρα μέχρι το 1981 σε μια περίοδο που χαρακτηρίστηκε από δολοφονίες αντιφρονούντων, απαγωγείς νεογέννητων και χιλιάδες εξαφανίσεις ανθρώπων, οι περισσότεροι από τους οποίους ακόμη αγνοούνται.

Οι στυγνοί στρατιωτικοί χρησιμοποίησαν τον Μαραντόνα, το ταλέντο και την ποδοσφαιρική του αναγνώριση, προκειμένου να αποκτήσουν έρεισμα στις μάζες… 

Ο ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ ΚΑΙ Η ΧΟΥΝΤΑ

Η πιο αιματοβαμμένη δικτατορία της Λατινικής Αμερικής αυτή του Βιντέλα με 12.000 δολοφονίες, χιλιάδες αγνοούμενους μέχρι και απαγωγές παιδιών αντιφρονούντων γνώριζε καλά ότι για να εδραιωθεί θα πρέπει να χειραγωγήσει τις μάζες και το ποδόσφαιρο αποτέλεσε χρήσιμο εργαλείο. 

Αξιωματικοί του στρατού παίρνουν θέσεις στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία, σε διοικήσεις ομάδων ακόμη και στην FIFA. O υποναύαρχος, Κάρλος Λακόστε επιτελεί επικεφαλής της επιτροπής για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 που θα λάμβανε χώρα στην Αργεντινή, ενώ αργότερα επιτελεί και αντιπρόεδρος της FIFA μέχρι το 1984.

Ωστόσο, εύκολος τρόπος για τους αξιωματικούς να κάνουν άνοιγμα στο ποδόσφαιρο ήταν προσφέροντας προστασία και στήριξη στις ομάδες με αδιαφανείς τρόπους.

 Ο αξιωματικός του στρατού, Γκιγιέρμο Σουάρες Μασόν και υπαίτιος για 430 «εξαφανίσεις» και 39 δολοφονίες λίγο μετά το πραξικόπημα το 1976 χειρίζεται σημαντικά θέματα που αφορούν την «Αρχεντίνος Τζούνιορς», μια από τις μικρές ομάδες του Μπουένος Άιρες που είχε στις τάξεις της τον πιτσιρικά τότε, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. 

Ο Ντιέγκο αναδείχτηκε για τέσσερις σερί χρονιές πρώτος σκόρερ και πολλές ομάδες, προσπάθησαν να τον αποκτήσουν από την περίοδο που ήταν στις νεανικές ομάδες της Τζούνιορς. 

Κατοχυρώνοντας υψηλά ποσά χορηγιών από την κρατική πετρελαϊκή εταιρία YRF και την αεροπορική εταιρία Austral, o Μασόν καταφέρνει να κρατήσει το ανερχόμενο αστέρι της χώρας μέχρι το 1980 που θα πάρει μεταγραφή για τη Μπόκα Τζούνιορς.

Η καριέρα του Μαραντόνα καθορίστηκε άλλη μια φορά από αποφάσεις του στρατού και του Λακόστε συγκεκριμένα, όταν ο υποπλοίαρχος τον απάλλαξε από την υποχρεωτική θητεία στον στρατό με σκοπό να… υπηρετήσει τη χώρα μέσω του ποδοσφαίρου.

 Αρχική πρόθεση του «θρύλου» του ποδοσφαίρου ήταν να υπηρετήσει στο στρατό, αλλά μετά από παρέμβαση ανωτέρων του τελικά ταξίδεψε στην Ιαπωνία για το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων όπου και κατέκτησε το τρόπαιο.

Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΤΗΝ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΝΚΣ!

Το 1982 ο Μαραντόνα άνοιξε τα ποδοσφαιρικά φτερά του, άφησε το Μπουένος Αύρες και πήγε στην Βαρκελώνη με μεταγραφή στην Μπαρτσελονα, μόνο που για να φτάσει έως το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Αργεντινής μπήκε σε… τανκ για να μην τον λυντσάρουν οι οπαδοί της Μπόκα Τζούνιορς που ένοιωσαν προδομένοι.

Ο τότε αντιπρόεδρος του ισπανικού συλλόγου Τζουάν Γκασπάρ θυμάται.

««Θυμάμαι ότι κουβαλούσαμε μαζί μας στην Αργεντινή ένα ολόκληρο θησαυροφυλάκιο. 

Πήγαμε στο ξενοδοχείο με μεγάλη συνοδεία στρατιωτικών οχημάτων. 

Εκεί υπέγραψε ο Μαραντόνα και εμείς έπρεπε να επιστρέψουμε. 

Υπήρχε όμως πρόβλημα. 

Εξαγριωμένοι οπαδοί της Μπόκα Τζούνιορς που δεν ήθελαν με τίποτα να χάσουν το μεγάλο αστέρι τους, είχαν συγκεντρωθεί κατά μήκος της διαδρομής προς το αεροδρόμιο.

 Γι’ αυτό το λόγο μας έβαλαν σε ένα τανκ και μέχρι που καθίσαμε στις θέσεις μας στο αεροπλάνο, είχαμε στρατιώτες δίπλα μας».

Αυτό που θυμήθηκε ο Γκασπάρ, ήταν απλά το τέλος μίας τρομερά πολύπλοκης και πολύχρονης επιχείρησης.

 Ουσιαστικά η Μπαρτσελόνα είχε ασχοληθεί με τον Ντιεγκίτο από τον Γενάρη του 1975 κιόλας, όταν ακόμα εκείνος δεν ήταν ακόμα ούτε 16 ετών και έπαιζε στους Αρχεντίνος Τζούνιορς. 

Την ανακάλυψη του ταλέντου του την είχε πιστωθεί ο θρυλικός ατζέντης, Τζουζέπ Μαρία Μινγκέγια.

 Ηταν ο ίδιος που χρόνια αργότερα θα σύστηνε στους Μπλαουγκράνα τον πιτσιρικά Λιονέλ Μέσι και που είχε κρατήσει την ιστορική χαρτοπετσέτα με την υπογραφή της απόκτησής του.

Επιστρέφοντας όμως στον Μαραντόνα, ο πατέρας του μετέπειτα προέδρου της Μπάρτσα, Σάντρο Ροσέλ, Ζάουμε, ανέλαβε να δει τι είδους παίκτης ήταν αυτός ο πιτσιρικάς.

 Θεώρησε όμως ότι ήταν πολύ μικρός για να καταλάβει ακριβώς και έτσι λήφθηκε η απόφαση να μην πληρωθούν οι μόλις 100.000 δολάρια. 

Δύο χρόνια αργότερα ωστόσο, το club το μετάνιωσε, καθώς οι ειδήσεις με τα καμώματά του νεαρού ταξίδευαν εντυπωσιακά από την Αργεντινή.

 Η Μπαρτσελόνα ξεκίνησε διαπραγματεύσεις. Μέχρι και το 1980 όμως οι δύο ομάδες δεν μπορούσαν να τα βρουν.

Η ΧΟΥΝΤΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ…

Τότε έδωσαν τα χέρια για τον 20χρονο μάγο. Απέμεναν μόνο τα τυπικά, όταν χτύπησε το τηλέφωνο στα κεντρικά γραφεία των Καταλανών. 

Στην άλλη άκρη της γραμμής και του Ατλαντικού βρισκόταν ο Χούλιο Αλμπέρτο Γκροντόνα. 

Ο αμφιλεγόμενος πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Αργεντινής εξηγούσε ότι υπήρχαν προβλήματα με τη μεταγραφή που ξεπερνούσαν τον ίδιο και την Αρχεντίνος Τζούνιορς. 

Ετσι η διοίκηση της Μπάρτσα αποφάσισε να στείλει στην Αργεντινή τον Μινγκέγια, ώστε να λύσει από κοντά όλα τα διαδικαστικά.

 Δεν θα ήταν όμως τόσο εύκολο…

Με το που κατέβηκε από το αεροπλάνο, τον περίμενε ένα στρατιωτικό τζιπ και τέσσερις οπλισμένοι στρατιώτες.

 Η χώρα διένυε το τέταρτο έτος της Χούντας και τα πάντα καθορίζονταν από το δικτατορικό καθεστώς. 

Πόσο μάλλον η μεταγραφή του Μαραντόνα. 

Ο Μινγκέγια έχει με τη σειρά του αφηγηθεί παλιότερα αυτή την πιο τρελή διαπραγμάτευση της μεγάλης καριέρας του στον χώρο:

«Οι στρατιώτες με συνόδευσαν βιαστικά σε έναν σκοτεινό μακρύ διάδρομο. Στο τέλος του υπήρχε ένα μικρό φως.

 Άνοιξε μία πόρτα και στο δωμάτιο με περίμενε ο συνταγματάρχης Λακόστε, ο οποίος ήταν υπουργός Δημόσιας Τάξης της Χούντας και εκείνος που είχε διοργανώσει δύο χρόνια νωρίτερα το νικηφόρο για την Αργεντινή Παγκόσμιο Κύπελλο.

 Εκεί, σε ένα σκηνικό από ταινία τρόμου, μου είπε απλά και κοφτά: 

“Ακόμα δεν μπορείτε να πάρετε τον Μαραντόνα, το Καθεστώς θεωρεί ότι πρέπει να μείνει στη χώρα έως και το Μουντιάλ του 1982.

 Και τώρα μπορείτε να φύγετε”».

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΣΤΟΛΙ

Μετά από αυτή τη συνάντηση, ο εκπρόσωπος της Μπαρτσελόνα είχε ακόμα μία με τον πρόεδρο των Αρχεντίνος Τζούνιορς. Και σε αυτή την περίπτωση ο Μινγκέγια είναι άκρως παραστατικός για το τρελό εκείνο ραντεβού:

 «Ο πρόεδρος της ομάδας κάθισε στο τραπέζι και έβγαλε ένα πιστόλι. 

Το ακούμπησε μπροστά μου και είπε: “Είναι βαρύ, με συγχωρείτε. Ελπίζω να μην σαν ενοχλεί”. 

Πριν προλάβω να μιλήσω, μου εξήγησε επίσης κοφτά σε ένα κλίμα ξεκάθαρο που δεν χώραγε αμφισβήτηση ότι είχαν αποφασίσει να τον δώσουν στην Μπόκα Τζούνιορς».

Θα έπρεπε να περάσει ακόμα 1,5 χρόνος, ώστε να γίνει πράξη η πιο ακριβή μεταγραφή της τότε εποχής (7,6 εκατ. ευρώ). 

Μόλις εννέα ημέρες πριν το Μουντιάλ της Ισπανίας, ο Γκασπάρ θα έμπαινε σε εκείνο το τανκ με την υπογραφή του Ντιεγκίτο, ο οποίος στο πρώτο ματς της διοργάνωσης θα έπαιζε στο “Καμπ Νόου” κόντρα στο Βέλγιο. 

Στα δύο χρόνια που θα έμενε στη Βαρκελώνη, θα αρρώσταινε από ηπατίτιδα, θα του έσπαγε τον αστράγαλο ο “χασάπης του Μπιλμπάο”, Άντονι Γκοϊκοετσέα, θα μάθαινε την κοκαΐνη, θα ανάγκαζε το κοινό του “Σαντιάγο Μπερναμπέου” να τον χειροκροτήσει όρθιο και θα προετοίμαζε τον κόσμο του ποδοσφαίρου για όσα θα ακολουθούσαν με τη φανέλα της Νάπολι…

Πηγές

Gazzetta.gr

Ηλίας Σπινασας