Ο κίνδυνος της καταρρέουσας Τουρκίας! Τι πρέπει να ανησυχεί την Ελλάδα και ποιοι πρέπει να την τρομάζουν

Στις 9 Μαρτίου ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν σχολιάζοντας την υποβάθμιση της χώρας του από τον οίκο Moody’s ,έλεγε για την Ελλάδα:

«Πείτε μας με ποια μέτρα και ποια σταθμά μας υποβαθμίσατε. Οι γείτονές μας έχουν καταποντιστεί, είναι εξαντλημένοι. Σας ξέρουμε καλά».

Δεν ήταν η πρώτη φορά. Μας έχει πει τελειωμένους κι άλλα καθόλου κολακευτικά. Το “succes story” που πουλούσε στους Τούρκους πολίτες χρειαζόταν τέτοιες κραυγές. Είχαν αποτέλεσμα.

Μόνο που τώρα το succes story καταποντίζεται… Η τουρκική λίρα καταρρέει και μαζί της θα υποστεί ανεπανόρθωτο πλήγμα η εικόνα της ισχυρής, ανίκητης Τουρκίας που δεν έχει κανέναν ανάγκη. Που μπορεί μόνη της ακόμη και το οπλοστάσιό της να γεμίσει. Η οικονομία του ήταν και παραμένει συνδεδεμένη με τη Δύση, τα “γούστα” της οποίας θα κληθεί να ικανοποιήσει ή να τα αγνοήσει αναλαμβάνοντας και τις συνέπειες.

Ο Ερντογάν όσο αντιπαθής κι αν είναι στην ελληνική κοινή γνώμη ,παραμένει για τη χώρα του ένας ηγέτης που την παρέλαβε από το ΔΝΤ και την οδήγησε σε μια ταχεία άνοδο σε όλα τα επίπεδα. Η αλαζονεία του που προκλήθηκε και από την παντελή έλλειψη σοβαρού αντιπάλου, φαίνεται ότι μπορεί να τον αναγκάσει να την παραδόσει ξανά εκεί.

Μπορεί να αισθανόμαστε όλοι μας μια ικανοποίηση για τα χαστούκια που τρώει ο Ερντογάν και η Τουρκία . Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι είναι προς το συμφέρον μας όλα αυτά. Η Τουρκία και ο Ερντογάν θα διαπραγματευτούν τα πάντα μέχρι τέλους ,έχοντας κάτι που εμείς δεν έχουμε: εθνική στρατηγική! Και στην Τουρκία τσακώνονται τα κόμματα ,ποτέ όμως όταν η χώρα είναι σε σοβαρή κρίση που μπορεί να την απειλήσει. Και στην Τουρκία κάποιοι θέλουν να γίνουν πρόεδροι στη θέση του προέδρου και πρωθυπουργοί στη θέση του πρωθυπουργού. Αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τη χώρα τους να καταρρεύσει για να το “χρεώσουν” στον αντίπαλό τους και να ΄ρθουν να παίξουν το ρόλο του σωτήρα! Στην Τουρκία δεν γίνονται πρωθυπουργοί μόνο για την ταμπέλα, ούτε για να γράψουν “πρωθυπουργικά χρόνια” στην οικογενειακή παράδοση.

Η κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας δεν μπορούμε να ξέρουμε που θα καταλήξει. Μόνο αφελείς μπορούν να πιστέψουν ότι η Ουάσινγκτον θέλει να “τελειώσει” την Τουρκία. Να την “συμμορφώσει” με τις απαιτήσεις της θέλει και για να το πετύχει ενδέχεται να μην χρησιμοποιήσει μαστίγιο αλλά καρότο! Μπορεί το καρότο να έχει να κάνει με εμάς. Με τα δικά μας συμφέροντα, τις δικές μας επιδιώξεις. Αν έχουμε δηλαδή, γιατί παρακολουθώντας την εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση ,ειδικά αυτές τις δύσκολες μέρες είναι να κλαις με λυγμούς για το μαύρο χάλι ΟΛΩΝ όσων παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας.

Ας μην υποτιμήσουμε λοιπόν σε καμία περίπτωση την Τουρκία. Τα πλήγματα που δέχεται και θα συνεχίσει να δέχεται θα την κάνουν ακόμη πιο σκληρή έναντι της Ελλάδας. Το καθεστώς Ερντογάν δεν αποκλείεται να θελήσει να καλύψει τις πληγές του με “τσαμπουκάδες” και “νταηλίκια”.

Δεν τα αναφέρουμε όλα αυτά για να φοβηθούμε. Δεν υπήρξαμε ποτέ υποστηρικτές της απίστευτης τουρκοφοβίας που έχει διαποτίσει το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος και κατά συνέπεια κι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης. Δεν χρειάζεται φόβος ,αλλά ανησυχία, σχέδιο ,στρατηγική, αξιοποίηση των συμμαχίων που τα τελευταία χρόνια είναι πολλές , σημαντικές αλλά μάλλον ανεκμετάλλευτες…Φόβο, όπως έχουμε ξαναγράψει πρέπει να ΄χουμε για όλους όσους καλούνται να διαχειριστούν όλα αυτά και το μόνο που κάνουνε είναι δηλώσεις-ατάκες για τα δελτία των οκτώ.