Ο Αντισμήναρχος που ταπείνωσε τον Ιωαννίδη και η φυγή στην Ιταλία

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Στις 25 Νοεμβρίου 1973, μία εβδομάδα μετά την εξέγερση στο Πολυτεχνείο, ο στρατιωτικός Δημήτρης Ιωαννίδης ανέλαβε τα ηνία της Χούντας των Συνταγματαρχών, αφού ηγήθηκε του πραξικοπήματος που έστειλε την κυβέρνηση Μαρκεζίνη στο περιθώριο και τον Παπαδόπουλο με τον Παττακό στην πολιτική απομόνωση.

 Η παραμονή του στην εξουσία διήρκησε μόλις 7 μήνες να και επισήμως δεν είχε κανένα τίτλο.

 Οι ατυχείς επιλογές του, η ανεπάρκειά του και η τραγωδία της Κύπρου, χαρακτήρισαν την διοίκησή του. 

Η αδιαφορία απέναντι στις τουρκικές επεκτακτικές βλέψεις στο Αιγαίο, η εισβολή στην Κύπρο, η αποκάλυψη σκανδάλων του καθεστώτος Γεωργίου Παπαδόπουλου καθώς και η σοβαρή εκκλησιαστική κρίση που ξέσπασε με την καθαίρεση του μητροπολίτη Ιερώνυμου, οδήγησαν στην αποσύνθεση της δικτατορίας. 

Συγχρόνως επέβαλε ένα τρομερό καθεστώς φόβου χειρότερο από πριν, με τα βασανιστήρια να είναι το ισχυρότερο επιχείρημα για αποδοχή του καθεστώτος του.

Η ΓΕΝΝΑΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ

Εκείνη την ημέρα,  ο Αντισμήναρχος Δημήτριος Ζέλιος, διοικητής της 348 ΜΤΑ διατάχθηκε να εκτελέσει αποστολή επιδείξεως ισχύος πάνω από τις πόλεις της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας, των Σερρών και της Δράμας. 

Ήταν σημαντική πτήση γιατί ο Ταξίαρχος Ιωαννίδης, ήθελε να δώσει την εντύπωση του πλήρους ελέγχου και τη συμπαράταξης των τριών όπλων στο εγχείρημα του.

Αφού μάταια προσπάθησε να αντιληφθεί τι συμβαίνει και να επιτύχει ακύρωση της εντολής, ο αντισμήναρχος αναγκάσθηκε να απογειωθεί στις 10:00 επικεφαλής σχηματισμού τεσσάρων αεροσκαφών. Εν πτήση διεξήχθη ο ακόλουθος διάλογος :

Αντισμήναρχος  Ζέλιος : «Έχουν τροφοδοτήσει τις εξωτερικές δεξαμενές;»

 Σχηματισμός : «Μάλιστα»

Αντισμήναρχος : 

«Παιδιά ο Μοίραρχος φεύγει για την Ιταλία, δεν μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιεί όπως θέλει τα τανκς και τα αεροπλάνα για να καταλαμβάνει την εξουσία, αδιαφορώντας για την περίπτωση αιματοχυσίας. 

Το υλικό είναι πολύτιμο και πανάκριβο και η πατρίδα μας το έχει για άλλους σκοπούς. 

Νομίζω ότι θα προσφέρουμε καλύτερα αν διαφύγουμε στο εξωτερικό και μην επιτρέποντας έτσι να πραγματοποιηθεί η αποστολή.

 Κανέναν δεν πιέζω ή προτρέπω να με ακολουθήσει.»

Κατόπιν διέταξε τον υποσμηναγό Θ. Τσίρκα να τεθεί επικεφαλής του σχηματισμού και εκείνος έστρεψε το αεροσκάφος προς δυσμάς. 

Ενώ βρισκόταν στη περιοχή των Ιωαννίνων ανέφερε από τον ασύρματο : 

«Ο Αντισμήναρχος Ζέλιος δεν γίνεται αφορμή εμφύλιου σπαραγμού.

 Φεύγω δια την Ιταλία.»

 Πάνω από τη Κέρκυρα ήρθε σε επαφή με τους Ιταλικούς σταθμούς και λίγο αργότερα προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Μπρίντιζι.

Στους Ιταλούς που τον υποδέχθηκαν, επέδειξε την ταυτότητα του και δήλωσε : «Είμαι ο Αντισμήναρχος Δημήτριος Ζέλιος, διοικητής μοίρας της ΠΑ. Στην πατρίδα μου συμβαίνουν γεγονότα, δεν γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει.

Διετάχθην να εκτελέσω μια αποστολή υπερπτήσεως πόλεων της Βορείου Ελλάδος και φοβήθηκα έναρξη εμφυλίου πολέμου.

 Σας παραδίδω τον οπλισμό μου και επιθυμώ να παραμείνω στην Ιταλία μέχρι να δώ τι θα κάνω. 

Είμαι κατά του καθεστώτος Παπαδόπουλου και γενικώς οιουδήποτε στρατιωτικού καθεστώτος. 

Είμαι Έλλην αξιωματικός.

 Ίσως να πεθάνω μακράν της πατρίδας μου και μακράν της οικογενείας μου αλλά θα πεθάνω ως τίμιος Έλλην αξιωματικός.»

Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ο Αντισμήναρχος Ζέλιος πιεζόμενος από το γεγονός ότι είχαν μείνει πίσω η σύζυγος του και η κόρη του αναγκάσθηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα. 

Οδηγήθηκε ενώπιον του νέου αρχηγού της Αεροπορίας αντιπτεράρχου Παπανικολάου, στον οποίο απολογούμενος φέρεται να είπε :

«Η εξουσία φθείρει αυτούς που την ασκούν. 

Οι πολιτικοί ανεβαίνουν και πέφτουν, αλλά αυτή είναι η δουλειά τους. 

Ο στρατός όταν ασκεί την εξουσία φθείρεται, και αυτή η φθορά είναι ανεπανόρθωτη. 

Από το 1967 οι δρόμοι στρατού και λαού εχωρίσθησαν με απρόβλεπτες συνέπειες για το έθνος.

 Ο κόσμος από φόβο μας ανέχεται.

 Σε λίγο όμως θα μας αποδοκιμάζει και αυτό ανέκαθεν με προβλημάτιζε και με προβληματίζει».

 Μετά την απολογία του, πέρασε από Αεροδικείο και αποτάχθηκε.

ΟΙ ΑΥΤΟΜΟΛΗΣΕΙΣ ΠΙΛΟΤΩΝ

Στην σύγχρονη ιστορία της Αεροπορίας δεν ήταν λίγες οι αυτομολήσεις χειριστών από και προς την Ελλάδα.

Αυτές είναι μερικές περιπτώσεις.

1948 Ο Βούλγαρος Ζέντζο Κρίστερ αυτομόλησε στην Ελλάδα, κατά την ανάκριση του, δήλωσε πως σκοπό είχε να καταφύγει στον “ελεύθερο κόσμο”.

13.09.1951 : Ένας Ίκαρος, ο Νίκος Ακριβογιάννης πήγε στις 7 Απριλίου 1952 στην Αλβανία για δήθεν εθνική αποστολή με την ιδιότητα του φυγάδα κομμουνιστή. 

Στη συνέχεια τον κατέδωσαν στις αλβανικές αρχές, ως διπλό πράκτορα. 

Ο Ακριβογιάννης καταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 15 Απριλίου 1953.

09.1973 : 

Ο Μιχάλης Μανιαδάκης αρνιόταν μετά την 21η Απριλίου να ενσωματώσει στη στολή του τα σύμβολα της χούντας. Την απόφασή του αυτή δεν την έκαμψαν ούτε οι φυλακίσεις ούτε οι συνεχείς μεταθέσεις σε όλη τη χώρα (Τανάγρα, Αραξος, Σούδα, Λάρισα).

 Λίγο πριν μετατεθεί στη Σχολή Πολέμου στο Τατόι και διαβλέποντας ότι του ετοίμαζαν νέες διώξεις αποφάσισε να διαφύγει στη Σοβιετική Ένωση με το αεροπλάνο του. 

“Προκειμένου να με κάψουν αυτοί, καλύτερα να κάψω μόνος μου τον εαυτό μου”, μας εξηγεί ο ίδιος. 

Κατέστρωσε λεπτομερές σχέδιο πτήσης, υπολόγισε τη διαδρομή, τα καύσιμα που χρειαζόταν η Ντακότα του.

 Tο βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου 1973 απογειώθηκε από τη Σούδα με σβηστά φώτα, πίσω από αεροσκάφος της Ολυμπιακής που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα Χανιά.

 Πέρασε από το Ηράκλειο, και έφτασε στη Ρόδο, όπου και τον εντόπισαν τα Ελληνικά ραντάρ.

Το επιτελείο ανάμεσα τους και ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων Οδυσσέας Αγγελής, ήρθε σε επαφή μαζί του… επιχείρησε να τον μεταπείσει.

 Η Αθήνα 

ειδοποίησε τις τουρκικές αρχές και το ΝΑΤΟ ζητώντας να του επιτρέψουν να προσγειωθεί και εν συνεχεία να τον παραδώσουν στο στρατιωτικό κλιμάκιο της Σμύρνης.

 Ο Μανιαδάκης προσποιούμενος ότι δεχόταν να προσγειωθεί συνέχιζε να πετά στα τυφλά με κατεύθυνση Βόρεια – Βορειοανατολική. 

Τότε η Αθήνα ζήτησε από την τουρκική αεροπορία να το καταρρίψει με το επιχείρημα ότι μεταφέρει διαβαθμισμένες ΝΑΤΟικές πληροφορίες στη Ρωσία.

Την διαταγή κατάρριψης του, την πληροφορήθηκε πολύ αργότερα από Έλληνα αξιωματικό του ΝΑΤΟ, ο οποίος του μετέφερε ότι απογειώθηκαν 4 τουρκικά μαχητικά για να τον αναχαιτίσουν, αλλά ο ίδιος δεν τα συνάντησε ποτέ. 

Μόλις μπήκε στο σοβιετικό εναέριο χώρο σοβιετικά Mig, τον “οδήγησαν” στη Σεβαστούπολη, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο. 

Έμεινε 6 χρόνια στην Τασκένδη δουλεύοντας σε οικοδομές. 

Άδεια επιστροφής στην Ελλάδα του δόθηκε μόλις δυο χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, το Νοέμβριο του 1976. 

Στις αρχές του 1977 πέρασε από δίκη με τις κατηγορίες της προδοσίας και της καταστρατήγησης βασικών κανόνων εναέριας κυκλοφορίας, αλλά αθωώθηκε, συνέχισε για λίγο διάστημα τις πτήσεις κυρίως σε ψεκασμούς και μετά επέστρεψε στο χωριό του. 

Από το 1982  μεχρι το 1996 εκλεγετο συνεχώς πρόεδρος της κοινότητας Καλού Χωριού Λασιθίου.

ΟΙ ΔΥΟ ΛΙΒΥΟΙ ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ

11.2. 81 Λίβυος χειριστής προσγείωσε το αεροσκάφος του στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και ζήτησε πολιτικό άσυλο.

 Το αεροσκάφος επεστράφη στη Λιβύη τρείς ημέρες αργότερα ενώ ο Λίβυος παραδόθηκε στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

 Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, είχε σχεδιάσει να αυτομολήσει με αεροσκάφος C-130, μαζί του θα μετέφερε 19 αξιωματικούς που είχαν καταδικασθεί σε θάνατο.

 Το σχέδιο τους  απέτυχε και όταν η αντικατασκοπεία έμαθε για την αποτυχημένη προσπάθεια τους αυτομόλησε με αεροσκάφος Mig-23.

 Ο χειριστής είχε εκπαιδευθεί στη Γιουγκοσλαβία.

08.07.1993 : Ο 28χρονος Λίβυος Jamal Salah al-Kabui αυτομόλησε από τη Λιβύη με Mig-23.

 Το αεροσκάφος του συνόδευσαν Α-7H Corsair τα οποία νωρίτερα του είχαν υποδείξει να εγκαταλείψει τον Ελληνικό εναέριο χώρο.

 Ο Λίβυος χειριστής πραγματοποίησε βαρυά προσγείωση στο αεροδρόμιο του Μάλεμε με αποτέλεσμα το αεροσκάφος του να βγεί από τον “διάδρομο” και να τυλιχθεί στις φλόγες. 

Ο χειριστής μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στο νοσοκομείο με τραύματα στο θώρακα και αργότερα ζήτησε πολιτικό άσυλο.

Πληροφορίες

aviationlive1.blogspot.com