Κράτος και επιχειρηματικότητα, το παράδειγμα και ο ρόλος της Ελληνικής Δημόσιας Αμυντικής Βιομηχανίας

Γράφει ο Χρήστος Ν. Πετράκος,

π. Αντιπρόεδρος της ΕΑΣ ΑΒΕΕ,

Μέλος της ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ

Λίγο πριν απαλλαγούμε από τα τελευταία απόνερα του ύστερου νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτός οροθετείται πλέον από τον covit19, και αφού μας ταλάνισε και μας ταλανίζει από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, και πριν εισέλθουμε στην μετά- covit19 εποχή, πιθανότατα σε έναν νέο-νεοκεϋνσιανισμό, το Ελληνικό Κράτος καλείται να διαχειριστεί για μια ακόμη φορά δια του πολιτικού προσωπικού που αυτή την περίοδο το διαχειρίζεται, και φέρει τα χαρακτηριστικά της περιόδου που τελειώνει, την αντίληψη του και την σχέση του με την παραγωγή και την επιχειρηματικότητα με τις επιλογές του σχετικά με την Ελληνική Δημόσια Αμυντική Βιομηχανία.  Η διαρκής μεγάλη αντίφαση του πολιτικού προσωπικού το οποίο έχει τώρα «βάρδια» στην «γέφυρα» του «σκάφους»  -Ελληνικό Κράτος, είναι πως ενώ ομνύει στην επιχειρηματικότητα και παραγωγή την ίδια στιγμή δεν έχει την ικανότητα να οργανώσει και να λειτουργήσει τα δικά του, κρατικά, μέσα παραγωγής, όπως η Ελληνική Δημόσια Αμυντική Βιομηχανία της οποίας το ίδιο το Ελληνικό Κράτος είναι, σχεδόν, ο μοναδικός πελάτης.  Η διαχείριση και λειτουργία των μέσων παραγωγής που ανήκουν στο Κράτος και ειδικά η Δημόσια Αμυντική Βιομηχανία δεν είναι μόνο αυτοσκοπός, ή ιδεοληψία, για την μείωση του δαπανώμενου κόστους για τα δημόσια οικονομικά, αφού σε αυτό δεν περιλαμβάνεται η υπεραξία που επιδιώκει ο ιδιώτης, και η αυτοτέλεια και ανεξαρτησία των ενόπλων μας δυνάμεων από γραμμές παραγωγής. Η διαχείριση και λειτουργία της Ελληνικής Δημόσιας Αμυντικής Βιομηχανίας ως μέσο παραγωγής είναι και το πεδίο στο οποίο το πολιτικό και υπηρεσιακό προσωπικό επιδεικνύει και αποδεικνύει τις ικανότητες του δοκιμάζει και δοκιμάζεται από τις επιλογές του που επηρεάζουν το σύνολο της επιχειρηματικότητα και παραγωγής στην επικράτεια του Κράτους.

Με άλλα λόγια όσο το πολιτικό και υπηρεσιακό προσωπικό που το ορίζει και το διαχειρίζεται δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει με επιτυχία τα μέσα παραγωγής που έχει στην ιδιοκτησία δεν είναι σε θέση ούτε να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις και συνθήκες για την σωστή λειτουργία των μέσω παραγωγής στο σύνολο της επικράτειας του Ελληνικού Κράτους.

Κάπως έτσι φτάνουμε στην μόνιμη επωδό του πολιτικού προσωπικού της Ελληνικής Δεξιάς περί ιδιωτικοποιήσεων και άρνησης του Κράτους επιχειρηματία. Μα είναι ποτέ δυνατό αν το Κράτος δεν ξέρει από επιχειρηματικότητα, να την υποστηρίξει; Το μόνο που μπορεί να υποστηρίξει κάποιος είναι αυτό που ξέρει. Έτσι, λοιπόν, αυτό που καταδεικνύει η πραγματικότητα για τη σχέση του Ελληνικού κράτους με τα μέσα παραγωγής που έχει στην ιδιοκτησία του και ειδικότερα με την Ελληνική Δημόσια Αμυντική Βιομηχανία είναι πως οφείλει να διατηρήσει τον δημόσιο  χαρακτήρα της για την αυτονόητη συνεισφορά της στις Ένοπλες Δυνάμεις και την Αυτάρκεια και ανεξαρτησία τους από εξωγενείς επιλογές αλλά και ως πεδίο αξιολόγησης του κανονιστικού και οικονομικού περιβάλλοντος που αυτό διαμορφώνει για το σύνολο της επιχειρηματικότητας στην Ελληνική Επικράτεια.

Αν θέλουμε να είμαστε ακραία καλόπιστοι, πάνω στο παράδειγμα της Ελληνικής Δημόσιας Αμυντικής Βιομηχανίας ώστε να μην θεωρήσουμε πως όλα γίνονται από μια ιδεοληψία που θέλει την ανάπτυξη του Ιδιωτικού τομέα εις βάρος του Δημόσιου τότε πρέπει να πιστέψουμε πως, αφενός, το συστημικό πολιτικό προσωπικό γνωρίζει, μάλλον, την αδυναμία του διαχείρισης και λειτουργίας των μέσων παραγωγής, εν γένει, και γι’ αυτό προσπαθεί να τα βγάλει από πάνω του και, αφετέρου, το υπηρεσιακό προσωπικό διαμορφώνει σκόπιμα ένα επιχειρηματικό περιβάλλον και σύστημα με κανόνες που δεν μπορούν να εφαρμοστούν και οι επιχειρήσεις να λειτουργήσουν χωρίς «παρέμβαση». Αυτό όμως σημαίνει πως το μέλλον μας είναι στα χέρια μη ικανών που το διαχειρίζονται εν τέλει πέρα από κάθε αξιοκρατία και ικανότητα.

Την Ελληνική Δημόσια Αμυντική Βιομηχανία ουδείς την κληρονόμησε ως προσωπική περιουσία για να τη διαθέσει κατά το δοκούν. Όλοι οι κατά καιρούς διαχειριστές της εξουσίας έχουν ως  καταπίστευμα την περιουσία του Ελληνικού Λαού. Το μόνο που δικαιούνται να αφαιρέσουν από αυτή είναι τα βάρη που της φορτώθηκαν. Βάρη που απομειώνουν τόσο την Δημόσια όσο και την Ιδιωτική Περιουσία του Ελληνικού Λαού.

Αυτό το σύστημα και αυτήν την αντίληψη οφείλουμε όλοι να το θεραπεύσουμε αν θέλουμε η Πατρίδα μας να δει καλύτερες ημέρες μέσα από υγιή ανάπτυξη.

Η ανάταξη και ανάπτυξη της Ελληνικής Δημόσιας Αμυντικής Βιομηχανίας είναι Το εργαλείο και Η προϋπόθεση για να το πετύχουμε