Κώστας Ηλιάκης: 17 χρόνια μετά ένας Αξιωματικός θυμάται πως βίωσαν οι ΕΔ τη δολοφονία του Σμηναγού

Πέρασε στο πάνθεον των αθάνατων αετών, σαν σήμερα, πριν 17 χρόνια, αφήνοντας πίσω του σύζυγο και δυό παιδιά, τότε 4 και 2 ετών…

Η σκέψη μου ταξιδεύει τέτοια μέρα πίσω στο 2006, Τρίτη, όπως και σήμερα…

Σπουδαστής στην ΑΔΙΣΠΟ τότε (ανωτάτη διακλαδική σχολή πολέμου), μεταξύ των καθηκόντων και υποχρεώσεών μου και η εβδομαδιαία ανασκόπηση και παρουσίαση των γεγονότων συνοδευόμενη με τις ανάλογες εμπεριστατωμένες εκτιμήσεις…

Το γεγονός της πτώσης-κατάρριψης, μαθεύτηκε αστραπιαία στη σχολή, πριν ακόμα καλά – καλά, ενημερωθεί πλήρως η ιεραρχία και πολύ ώρα αργότερα τα ΜΜΕ…

Οι ιπτάμενοι συνάδελφοι, τα είχαν μάθει πρώτο χέρι άμεσα από τη Μοίρα και είχα την τύχη να καθόμαστε στα ίδια θρανία με το Γρίβα, χειριστής αυτός μια δεκαετία παραπίσω, με το συμβάν με το δελταπτέρυγο το δίλιτρο πάνω απ’ τη Χίο…

Διακόπτονται τα μαθήματα, μαζευόμαστε έξω, αναμονή, τσιγάρο, συζητήσεις, ηψηλό ηθικό, απαφασιστικότητα και οι πρώτο χέρι πληροφορίες να διαδέχονται η μία την άλλη…

Αναμονή και ετοιμότητα για μιά κατάσταση που ανέβαζε ένταση πεντάλεπτο στο πεντάλεπτο…αλληλοενημέρωση και διανομή πληροφορίας μεταξύ των σπουδαστών των κλάδων , σε ασύλληπτο χρόνο…

Σηκώναμε μαχητικά δικά μας, σηκώναν και από απέναντι, από πλευράς “στραταίων”, μαθαίναμε για το Ε/Π CSAR που σηκώθηκε και πήγε στο σημείο, πολεμικά πλοία να προσεγγίζουν πάσει δυνάμει στην περιοχή, πληροφορίες για το πιστόλι που τράβηξε στους δικούς μας ο Τούρκος επάνω στο παναμέζικο, αλλά και για τα καραγκιοζηλίκια που ακολούθησαν (είχε φτάσει και το τουρκικό Ε/Π) και “τους τον παραδώσαμε”…

Τρεις μέρες αργότερα, αφού “επεδείξαμε στρατηγική ψυχραιμία” και αποφύγαμε την ένταση και αφού είχε “ξεφουσκώσει το μπαλόνι” , – όπως και μια δεκαετία παραπίσω, όπως τότε στα Ίμια, από τότε είχαν ξεκινήσει αυτές οι “ψυχραιμίες” – , η εργασία μου για την εβδομαδιαία επισκόπηση, αρίστευσε μεταξύ των σπουδαστών και επελέγει να διαβαστεί την Παρασκευή , παρουσία όλων των σπουδαστών στο αμφιθέατρο….

Αυτονοήτως είχε συμπεριληφθεί και το τραγικό συμβάν με τον Ηλιάκη, με τις απαραίτητες πληροφορίες, επισημάνσεις, εκτιμήσεις και προτάσεις, συνδέοντας το περιστατικό και τους χειρισμούς μας, με το περιστατικό της κρίσης των Ιμίων, την απώλεια τριών παλικαριών, το γκριζάριζμα περιοχών του Ανατολικού Αιγαίου, τη διαχρονική εσφαλμένη ανεκτικότητα στο πνεύμα του κατευνασμού και μιας κατά φαντασίαν αποτροπής, αλλά και την ενδοτικότητα που μας διακατέχει και που νομοτελειακά αυτή θα μας οδηγήσει……

Και ενώ όλα είναι έτοιμα, έρχεται ο Δντης Σπουδών και μου λέει σε θέλει ο Υποδιοικητής…

Παρουσιάζομαι λοιπόν και ακούω : “…συγχαρητήρια, άριστη η εργασία,….αλλά αυτό το κείμενο δεν μπορεί να αναγνωσθεί..”….. Σιωπή στο γραφείο…τον κοίταξα στα μάτια…με κοίταξε και εκείνος…πάλι σιωπή…

– “Ούτε μεταξύ μας δεν το αντέχουμε ??..”, ρώτησα…απάντηση δεν πήρα ποτέ…

Παραθέτω αποσπασματικά , 17 χρόνια μετά , τις τρεις τελευταίες γραμμές της εργασίας :…

…” Όπως και τότε, 10 χρόνια πίσω…no ships, no troops, no flags….Εκτός από μία σημαία…αυτή που θα σκεπάζει το φέρετρο του Σγου Κ.Ηλιάκη….”…..

Πίσω στο σήμερα, τέτοια μέρα, τέτοια ώρα που γράφονται οι αράδες αυτές, κάπου μεταξύ Καρπάθου και Κρήτης, 17 χρόνια πίσω, σε μια αποστολή αναχαίτισης και αναγνώρισης για να μην φτασουν τα τουρκικά φωτοαναγνωριστικά στις ακτές της Κρήτης και φωτογραφίσουν τις τοποθεσίες των S-300, ο Σμηναγός πέταξε με μια λάμψη, πέρα και ψηλότερα από κάθε οροφή μαχητικού και πετομηχανής που μπορεί να φτιάξει άνθρωπος…

Όμως την ίδια στιγμή, μπήκε και χαράχτηκε βαθιά στην καρδιά όλων των ανθρώπων με ελληνική ψυχή που αγαπούν , έτσι από τρέλλα και πείσμα τον τόπο αυτό…

Σμηναγός (Ι) Κωσταντίνος Ηλιακης , τάξη ’93…το κορμί του, δε βρέθηκε ποτέ…η ψυχή του παρακαταθήκη στο μπλέ της θάλασσας και στο γαλάζιο του ελληνικού ουρανού…Η μνήμη του βαθιά χαραγμένη μέσα μας…

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

Υ.Γ. Θα επαναλάβω προηγούμενη μου ρήση, ότι σύντομα, ο σημερινός λαός, είτε το θέλει , είτε όχι, θα κληθεί να αναμετρηθεί με την ιστορία του…ελπίζω και εύχομαι να φανεί αντάξιος των προσδοκιών του έθνους….