Καλάβρυτα 13 Δεκεμβρίου 1943: Ο Δημ. Σταθακόπουλος γράφει για το μεγαλύτερο Ολοκαύτωμα αμάχων

Ο Δρ Δημήτρης Σταθακόπουλος, γράφει για τον τόπο του. Τα Καλάβρυτα που σήμερα θυμούνται το μεγαλύτερο Ολοκαύτωμα αμάχων της Ελλάδας και από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης ( εξαιρουμένων των κρεματορίων ) .

Δύο κείμενα του από την προσωπική του σελίδα στο facebook:

Η 13η Δεκεμβρίου ( 1943 ), για τους Καλαβρυτινούς είναι η “αποφράδα” ημέρα της νεότερης ιστορίας, μιάς και στις 13 Δεκεμβρίου 1943 ( μεσημέρι ) εκτελέστηκε όλος ο άμαχος ανδρικός πληθυσμός της πόλης από τα Ναζιστικά στρατεύματα κατοχής. Οι γυναίκες με τα ανήλικα κάτω των 13 περίπου ετών, κλείστηκαν στο σχολείο της πόλης, προκειμένου να καούν ζωντανές ( γλύτωσαν τελευταία στιγμή ). Οι εκτελέσεις και οι βομβαρδισμοί αμάχων από τα τέλη Νοεμβρίου 1943 έως τα μέσα Δεκεμβρίου 1943, στοίχισαν, – στην ευρύτερη περιοχή Καλαβρυτοχωρίων και ιερών μονών Μ. Σπηλαίου και αγ. Λαύρας -, τη ζωή σε περισσότερα από 1.000 άτομα, ενώ κάηκαν εκατοντάδες σπίτια και λεηλατήθηκαν περιουσίες.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο Ολοκαύτωμα αμάχων της Ελλάδας και από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης ( εξαιρουμένων των κρεματορίων ) .

Η ηθική και υλική αποκατάσταση ουσιαστικά ΔΕΝ έγινε μέχρι σήμερα και ακόμα διεκδικείται ή θα έπρεπε να διεκδικείται.

Οι παππούδες μας βίωσαν ( όσοι επέζησαν ) το δράμα και διδακτικά, εθιμικά το μετέφεραν στα παιδιά και τα εγγόνια τους ( εμάς ) σαν στιγμές αποφυγής και μη επανάληψής τους.

Ως συνεπακόλουθο των παραπάνω είναι πως οι Καλαβρυτινοί ΔΕΝ μπαίνουμε σε διάθεση Χριστουγεννιάτικων λαμπιονιών πριν τις 15 Δεκεμβρίου λόγω πένθους .

ΔΕΝ ξεχνάμε ποτέ τι σημαίνει ναζισμός, φασισμός και κτηνωδία από άνθρωπο σε άνθρωπο.

* Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα, για 3 από τα μεγαλύτερα Ελληνικά Ολοκαυτώματα των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής ( έχουμε πάνω από 120 σε όλη την Ελλάδα ):

Καλάβρυτα σαν σήμερα : 13.12.1943 .

Δίστομο ( 10.06.1944 )

Κομμένο Άρτας ( 16.08.1943 ),

με τη μοναδική φωνή της Ελένης Βιτάλη:

Κλαίνε, θρηνούνε τα βουνά,

πενθοφορούν οι κάμποι

κι ένα πουλί μοιρολογεί

στης Άρτας το ποτάμι.

-Τι έχεις, πουλάκι μ’, κι όλο κλαις

και είσαι λυπημένο,

μοιρολογείς λυπητερά

και στέκεις μαραμένο;

-Μαύρα είν’ τα χρόνια που `ρθανε,

γι’ αυτό είμαι λυπημένο

κάψανε τα Καλάβρυτα,

Δίστομο και Κομμένο.

Τα κιάλια  του  Ναζί  αξ/κού ( προφανώς  αστού που τα είχε  φέρει από την πόλη  του όπου μάλλον  με ” ευαισθησία  ” έβλεπε  και  άκουγε  ρομαντικές  παραστάσεις  / συναυλίες.  Αυτό  δεν τον εμπόδισε  να μετέχει ως  εκτελεστής  σε ολοκαύτωμα ), που μας έκαψε το σπίτι  στη ράχη του χωριού  καταγωγής  των γονιών  μου Λευκάσιον Καλαβρύτων  ( 26 χλμ μακριά  από την πόλη  των Καλαβρύτων). Η ανάπηρη  γιαγιά μου ήταν απέξω και το έβλεπε να καίγεται  αγκαλιά  με τον 9χρονο γιο της  ( πατέρα  μου). Οι  παππούδες  μου όπως και όλοι  οι  άντρες  του χωριού, βλέποντας  τους καπνούς  από το κάψιμο  της πόλης των Καλαβρύτων , αμέσως  κατάλαβαν  τι θα γινόταν/ ερχόταν  και κρύφτηκαν στα  γειτονικά  βουνά μέσα  σε  λαγούμια σαν τάφους , για μέρες, Δεκέμβρη  μήνα , χωρις σκεπάσματα  τροφή  και νερό . Βγήκαν  αφού  έφυγαν  οι Ναζί  από την περιοχή  και  έφτασε  κλιμάκιο  του Ερυθρού Σταυρού . 

Στις  άλλες  2 φωτογραφίες  καταθέτω  στεφάνι  στο μνημείο  εκτελεσθέντων, τιμώντας  ( τότε  ) τα 50  χρόνια  από  το ολοκαύτωμα .