ΙΜΙΑ 1996: Ο απόπλους του Στόλου σε ζωντανή μετάδοση, η αμερικανική εμπλοκή και το δίδαγμα του 87

Απόστρατος αξιωματικός του ΠΝ σχολιάζει τα όσα υποστηρίζει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Σταυρόπουλος για την κρίση των Ιμίων το 1996 και τη ζωντανή μετάδοση του απόπλου του Στόλου, από το Ναύσταθμο της Σαλαμίνας. Θα επισημάνουμε μόνο, πως 22 χρόνια μετά από την κρίση των Ιμίων στο επίπεδο διαχείρισης και αξιοποίησης των ΜΜΕ σε κρίσιμες καταστάσεις δείχνουμε να μην έχουμε μάθει και πολλά.

Το κείμενο:

Διαβάζοντας κανείς την όμορφη αφήγηση του κυρίου Σταυρόπουλου για την «έξοδο του Στόλου», τον δίκαιο καημό του φίλου μου Σπύρου Κονιδάρη για τα γεγονότα στα Ίμια και με αφορμή την δηλωμένη αποφασιστικότητα των γειτόνων τις τελευταίες ημέρες επιθυμώ να θυμίσω μερικά συμπεράσματα που τίθενται στη κρίση σας και να μοιραστώ κάποιες εκτιμήσεις.

Η κρίση στα Ίμια ήταν πολιτική και η διαχείρισή της έπρεπε να γίνει από τους πολιτικούς. Δυστυχώς το πολιτικό έλλειμμα εκείνης της εποχής ήταν τεράστιο και η ανάθεση της διαχείρισης μιας μεγάλης πολιτικής κρίσης κατευθείαν στις Ένοπλες Δυνάμεις, δημιούργησε μια κατάσταση μη ανατρέψιμη.

Ο απόπλους του Στόλου και η ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, είχε ξαναδοκιμαστεί στο παρελθόν με επιτυχία, αλλά χωρίς να εστιάζει στην επικοινωνία και με πλήρη έλεγχο της πολιτείας στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Ποτέ δεν αποδόθηκε έστω η πολιτική ευθύνη στα πολιτικά πρόσωπα – πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής. Η απόδοση ευθυνών περιορίστηκε στις πολιτικές σκιαμαχίες.

Οι κινήσεις του ναυάρχου Λυμπέρη ήταν επιχειρησιακά κατάλληλες και διασφάλιζαν ένα καίριο αρχικό χτύπημα. Άλλωστε ως επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων αυτός ήταν ο ρόλος του και τον εκπλήρωσε στο ακέραιο.

Από ένα πόλεμο μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας εκείνη την εποχή, η χώρα που ήταν με το ένα πόδι στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, θα μετρούσε μεγαλύτερες «απώλειες». Χαλάλι το … ευχαριστούμε του αρνητικού πρωταγωνιστή.

Η εμπλοκή του Αμερικανικού παράγοντα ήταν εμφανής, όμως το δίδαγμα από την κρίση του 87 και την διαχείριση Παπαντρέου δεν … εφαρμόστηκε. Προτιμήθηκαν οι ανοικτές συζητήσεις και οι συνεντεύξεις, ίσως γιατί έτσι έπρεπε.

Τελικά κερδισμένοι ήταν η … Τσιλέρ και αυτοί που την ήθελαν στη εξουσία.
Μπορούμε όμως να βγάλουμε κάποια διδάγματα για τη σωστή διαχείριση του σήμερα κοιτώντας το χθες.

Αυτοί που έχουν δημόσιο λόγο και εμπνέουν σεβασμό σε μια μεγάλη μερίδα του ένστολου προσωπικού, να μην ωθούν σε «άσκοπες τακτικές κινήσεις» τα πληρώματα των πλοίων. Η «ανάσα της αρκούδας» ως στρατηγική δεν δείχνει αποφασιστικότητα παρά μόνο νευρικότητα, γιατί γίνεται από χαμηλά κλιμάκια. Η ζητούμενη αποφασιστικότητα αποδεικνύεται με την παρουσία, την ψυχραιμία και τον έλεγχο.

Η διαχείριση σε μια κλιμακούμενη κατάσταση θα μπορούσε να εμπεριέχει κάποιες σημαντικές κινήσεις πολιτικού περιεχομένου, που δεν τις είδαμε.

Η στρατιωτική διαχείριση καλώς μένει σε ετοιμότητα στο παρασκήνιο, γιατί έτσι πρέπει.
Λάθη γίνονται, όμως κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα από τους εκάστοτε κυβερνώντες όλες τις παραμέτρους των γεωπολιτικών παιχνιδιών και επειδή η πληροφόρησή μας είναι περιορισμένη, δεν θα πρέπει να ψάχνουμε για προδότες, ούτε … δεξιά, ούτε … αριστερά.