Υποστηριξε το militaire
ΚΥΠΡΟΣ
18/08/2019 | 13:39
Militaire News

Η επικίνδυνη χαλαρότητα στο Κυπριακό και τα μαθήματα της ιστορίας

Η επικίνδυνη χαλαρότητα στο Κυπριακό και τα μαθήματα της ιστορίας

Νίκος Αναστασιάδης και Μουσταφά Ακιντζί, χέρι, χέρι στη φωτογραφία “ έχουν αρχίσει να “τρέχουν” την “τριμερή συνάντηση” της Νέας Υόρκης και όλα τα υπόλοιπα για τα οποία η Τουρκία θέλει να επιβάλλει. Όλα αυτά την ώρα που η Κύπρος βρίσκεται περικυκλωμένη από τουρκικά γεωτρύπανα και πολεμικά πλοία ,χωρίς κανένας από τους “μεγάλους” να ασχολείται πλέον. Στην Λευκωσία φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν το θέμα λίγο χαλαρά. Γι΄ αυτή τη χαλαρότητα γράφει ο Αρίστος Μιχαηλίδης στον Φιλελεύθερο της Κύπρου:

Ευτυχώς, δηλαδή, που έμεινε στη Λευκωσία ο Πρόδρομος Προδρόμου να χειρίζεται τα πράματα, αλλιώς η κυβέρνηση του βουνού θα ήταν ως τελούσα εντελώς εν υπνώσει. Χαλαρά. Οι Τούρκοι στήνουν σενάρια, στήνουν φυλάκια και προελαύνουν, αλλά εμάς οι διακοπές μας είναι ιερές. «Επίτηδες δεν μπαίνουμε στη λογική της ρητορικής της έντασης, την οποία φαίνεται να επιλέγει η Τουρκία», έλεγε προχτές ο κ. Προδρόμου. Σωστά. Γιατί να μπούμε στη λογική της έντασης και να της δώσουμε υπόσταση; Ένταση οι Τούρκοι, χαλαρά εμείς. Ίσως να νομίζουμε κιόλας πως αν δεν μπούμε στη λογική της έντασης δεν θα υπάρχει ένταση.

Ήταν προχτές Παρασκευή και η επέτειος ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας για να μας θυμίσει από πού ξεκίνησε η… χαλαρότητα. 16 Αυγούστου ανακηρύχθηκε το κράτος, αλλά το γιορτάζουμε 1η Οκτωβρίου. Ε, μα είναι μήνας ο Αύγουστος να οργανώνεις εορτασμούς με παρελάσεις και πανηγύρια; Τον Αύγουστο των διακοπών; Άσε να βάλουμε μια βολική ημερομηνία και δεν πειράζει αν δεν είναι η σωστή. Χαλαρά όλα.

Ανακηρύσσαμε κράτος πανηγυρικά και περήφανα, έβαζαν τις υπογραφές τους ο Μακάριος και ο Κουτσιούκ, πρώτος Πρόεδρος και πρώτος (και τελευταίος) Αντιπρόεδρος, αλλά την ίδια ώρα ήξεραν και οι δυο (χωριστά, όχι μαζί, όχι κοινά, ποτέ δεν ήταν κοινές οι σκέψεις μας) ότι από τη μια οι αντάρτες της ΕΟΚΑ κατέβαιναν από τα βουνά και παρέδιδαν τα όπλα τους και από την άλλη, στην τουρκοκυπριακή κοινότητα κατέφθαναν όπλα και Τούρκοι στρατιωτικοί εκπαιδευτές για να προετοιμάσουν τους Τουρκοκύπριους για την ανατροπή. Ναι, την ώρα που ανακηρυσσόταν το νέο δικοινοτικό κράτος, η μια κοινότητα σκεφτόταν πόσο άδικο ήταν να πνίξει το όραμα της Ένωσης και η άλλη ετοιμαζόταν για την ένοπλη επίθεση, που θα έφερνε τη διχοτόμηση. Χαλαρά εμείς, όμως. Το ίδιο χαλαρά και όλη η συνέχειά μας. Μέχρι που ξεκίνησαν οι σκοτωμοί μόνο λίγοι είχαν αντιληφθεί ότι μας έστησαν ένα κράτος καταδικασμένο εξαρχής να αποτύχει. Μετρημένοι στα δάκτυλα όσοι προειδοποιούσαν. Έβλεπαν όλοι την τουρκική απειλή, αλλά πίστευαν ότι μπορούσαν να ευημερήσουν ακόμα κι έτσι, ακόμα και με ένα κράτος, που δεν ήταν δυνατό να λειτουργήσει με τις πρόνοιες, τις ασάφειες, τους φυλετικούς διαχωρισμούς, που επέβαλαν οι Βρετανοί για να φύγουν από την Κύπρο ριζώνοντας για πάντα.

Από το 1959 μέχρι το ‘63 η τουρκοκυπριακή ηγεσία ροκάνιζε το κράτος αναζητώντας αφορμή για να το διαλύσει και να φέρει εδώ την Τουρκία, αλλά εμείς χαλαρά. Μόνο όταν άρχισαν οι σφαγές στον Άγιο Κασιανό, στην Ομορφίτα, στην Πάφο, στη Λεύκα, στον Πενταδάκτυλο ξύπνησαν μερικοί Ελληνοκύπριοι κι έκαναν ομάδες να αντιδράσουν. Κι αυτοί σήμερα κατηγορούνται γιατί επιτέθηκαν στους Τουρκοκύπριους. Η πλύση εγκεφάλου έκανε τη δουλειά της. Δεν σκέφτεται κανένας πλέον ότι εκείνες οι ομάδες έγιναν από την ανάγκη άμυνας και όχι επίθεσης. Δεν σκέφτεται κανένας πού βρέθηκαν ξαφνικά τα πολυβόλα στα χέρια των Τουρκοκυπρίων, που τα έστηναν στους μιναρέδες και γάζωναν αδιακρίτως αθώους ανθρώπους.

Ψάχνουν επιχειρήματα να δικαιολογήσουν τις επιθέσεις των Τουρκοκυπρίων, αλλά όχι την άμυνα των Ελληνοκυπρίων. Δεν τηρούσαμε, λέει, την πρόνοια της Ζυρίχης για χωριστούς δήμους στις μεγάλες πόλεις. Αλλά, κανένας δεν μελετά την πραγματική ιστορία. Οι «εποικοδομητικές ασάφειες» ήταν το πρόβλημα. Διότι, οι Τουρκοκύπριοι ερμήνευαν τις πρόνοιες με γεωγραφικό διαχωρισμό των δήμων και οι Ελληνοκύπριοι μόνο με διοικητικό. Μάλιστα, όταν ακόμα Μακάριος και Κουτσιούκ διαπραγματεύονταν για τον διαχωρισμό των δήμων, οι Τουρκοκύπριοι στην Πέγεια άρχισαν να κτίζουν τείχος να χωρίσουν την περιοχή τους. Έκτιζαν τείχος μέσα στο κοινό μας κράτος! Χαλαρά, όμως, εμείς. Να μην μπούμε στη λογική της έντασης. Όπως και σήμερα. Μέχρι που έστησαν ένα πολυβόλο πάνω στο μιναρέ στο Κτήμα και γάζωναν Ελληνοκύπριους…

Ακόμα και στη δημιουργία κοινού κυπριακού στρατού φάνηκαν οι προθέσεις. Όταν οι Τουρκοκύπριοι απαιτούσαν χωριστούς λόχους. Να έχουμε κοινό στρατό, αλλά χώρια οι λόχοι Ελληνοκυπρίων, χώρια Τουρκοκυπρίων. Κι ας ήταν Τουρκοκύπριος ο πρώτος υπουργός Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το βέτο του Κουτσιούκ τερμάτισε και την προσπάθεια του κοινού κυπριακού στρατού. Που θα ήταν χωρίς αμφιβολία το πιο δημιουργικό κομμάτι της πραγματικής ένωσης των δυο κοινοτήτων.
Δεν μάθαμε τίποτα, όμως, από τη φοβερή μας ιστορία. Αν μαθαίναμε κι εμείς και οι Τουρκοκύπριοι θα προσπαθούσαμε να μην επαναλάβουμε τα ίδια. Αλλά, στα ίδια πάμε. Η Τουρκία δεν είναι μόνο μέσα στη χώρα μας, αλλά προελαύνει μέχρι να τα πάρει όλα και να μας εξαφανίσει από προσώπου γης, κι εμάς και τους Τ/κ. Χαλαρά, όμως, εμείς. Μην μπούμε στη λογική της ρητορικής της έντασης.

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο Facebook Twitter LinkedIn Email Pinterest
booksandtoys

Δείτε επίσης