Η Ελληνική εξωτερική πολιτική χρειάζεται τον Τούρκο της;

Του Παντελή Βούλικα 
[email protected]

Στις 2 Ιανουαρίου 2020 υπογράφεται η συμφωνία για την κατασκευή του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου EastMed  από την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Κύπρο προς την Ευρώπη.
Στις 30 Δεκεμβρίου 2019 έχει προγραμματιστεί συνάντηση Ελλήνων και Ιταλών εμπειρογνωμόνων στη Ρώμη για τον καθορισμό ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών. Αμέσως μετά θα γίνει αντίστοιχη συνάντηση με Αιγύπτιους αξιωματούχους στο Κάιρο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Αιγύπτου και Ελλάδας!
Για όλα τα παραπάνω σίγουρα υπήρχε κάποια προετοιμασία, όμως η επιτάχυνση των διαδικασιών και οι αναμενόμενες θετικές εξελίξεις είναι καταιγιστικές, σχεδόν εξωπραγματικές για την ελληνική γραφειοκρατία και αναβλητικότητα.
Όλα αυτά εξαιτίας της Τουρκίας;
Η Ελληνική εξωτερική πολιτική φαίνεται να αφυπνίστηκε ξαφνικά μετά τη συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον Τούρκο Πρόεδρο στο Λονδίνο στα πλαίσια της τελευταίας συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ όπου διαφάνηκε ότι η τουρκική πολιτική στην περιοχή θα συνέχιζε να κινείται εκτός διεθνούς νομιμότητας. Ακολούθησε το εξοργιστικό και πέρα από κάθε λογική μνημόνιο καθορισμού των θαλάσσιων ζωνών μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης (δύο χώρες που προφανώς δεν διαθέτουν θαλάσσια σύνορα), που ανέδειξε την προκλητικότητα, αδιαλλαξία και αδιαφορία του τουρκικού πολιτικού κατεστημένου σε κάθε έννοια λογικής.
Οι σχέσεις των κρατών όμως δεν βασίζονται πάντα στη λογική, αλλά στα συμφέροντα και μάλλον η συγκυρία ευνοεί την Ελλάδα.
Οι χώρες της βόρειας Ευρώπης αναζητούν εναγωνίως τρόπους απεξάρτησής τους από το ρωσικό φυσικό αέριο. Μελέτες βιωσιμότητας φαίνεται να καταλήγουν ότι ο αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου EastMed (ξεκινά από Ισραήλ και Αίγυπτο και καταλήγει μέσω Κύπρου και Ελλάδας στην Ιταλία) έχει τη δυνατότητα να καταστεί για την Ευρώπη η εναλλακτική πηγή τροφοδοσίας φυσικού αερίου σε λογικές τιμές. Έτσι το project υποστηρίζεται από όλες τις μεγάλες Ευρωπαϊκές οικονομίες.
Προϋπόθεση για την κατασκευή του αγωγού EastMed είναι η οριοθέτηση ΑΟΖ ανάμεσα σε όλες της χώρες που θα διέρχεται.
Η Ελλάδα έχοντας γνώση των παραπάνω ισορροπιών οφείλει να μετάσχει στο σχέδιο διασφάλισης της ενεργειακής επάρκειας της Ευρώπης, προβάλλοντας συγχρόνως τα δικά της εθνικά συμφέροντα τόσο στην ποσόστωση τροφοδοσίας του νέου αγωγού με φυσικό αέριο από κοιτάσματα που διαθέτει νότια της Κρήτης και στο Ιόνιο, όσο και με την τήρηση των αυστηρότερων περιβαλλοντικών όρων.