Η Ελλάδα ξέχασε τη “γειτονιά” της και τώρα τρέχει να χτίσει τις γέφυρες που γκρέμισε

Όταν η Ελλάδα τη δεκαετία του ΄80 ήταν προνομιακός συνομιλητής του Μουαμάρ Καντάφι, ο τότε πρωθυπουργός Α.Παπανδρέου δεχόταν σκληρή κριτική από την αντιπολίτευση. Ποιος να ΄λεγε ότι τόσα χρόνια μετά θα τρέχαμε να ξαναβρούμε τις επαφές μας στη Λιβύη. Παράδοξο της ιστορίας ότι ο κλήρος γι΄ αυτή τη προσπάθεια επανασύνδεσης πέφτει στο κόμμα της ΝΔ που τότε χλεύαζε τον Παπανδρέου για τις επιλογές του.

Ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας ορθώς ταξιδεύει σήμερα για τη Λιβύη, κάτι που θα ΄πρεπε να ΄χει γίνει νωρίτερα. 

Δυνατότητες υπάρχουν ακόμη και σήμερα που φαίνεται ότι έχουμε αργήσει. Μόνο τους Λίβυους στρατιωτικούς που έχουμε εκπαιδεύσει στις στρατιωτικές μας σχολές να “κινητοποιήσουμε” είναι αρκετό για να επανεκκινήσουμε έστω, τις “ξεχασμένες” σχέσεις μας με τη Λιβύη.

Εδώ και πολλά χρόνια η Ελλάδα και η διπλωματία της έχει χάσει την επαφή όχι μόνο με τη Λιβύη, αλλά και με τον αραβικό κόσμο. Δεν έχουν την δυναμική του παρελθόντος οι σχέσεις μας και γι΄ αυτό πρώτα απ΄ όλα ευθυνόμαστε εμείς.

Η επιλογή μας να αποδεικνύουμε πάντα ότι είμαστε πιο Ευρωπαίοι και από τους Ευρωπαίους, μετέτρεψε απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις -όπως η εξομάλυνση των σχέσεων μας με το Ισραήλ- σε πλήρη στροφή της πολιτικής μας, η οποία οδήγησε στη χαλάρωση των δεσμών μας με χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Είναι κάτι που τώρα φαίνεται.

Το να ανατρέχουμε στο παρελθόν και να μιλάμε για τα λάθη που ενδεχομένως κάναμε είναι χρήσιμο, μόνο αν έχουμε αποφασίσει να τα διορθώσουμε. Για να γίνει αυτό απαιτείται πρώτα απ΄ όλα να αποκτήσουμε μια σταθερή στρατηγική την οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα ακολουθούν. Ακούγεται απλό και αυτονόητο αλλά για λόγους που όλοι πια ξέρουμεδεν το ΄χουμε καταφέρει ποτέ. Επίσης θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι “γειτονιά” μας δεν είναι η κεντρική και βόρεια Ευρώπη, αλλά τα Βαλκάνια και η Μέση Ανατολή. Και στις δύο περιοχές θα ΄πρεπε διαρκώς να πρωταγωνιστούμε, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες και έχοντας δική μας ατζέντα για όλα τα θέματα. Δεν το ΄χουμε κάνει προσπαθώντας να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι με το να ασχολούμαστε με τη “γειτονιά” αυτόνομα κι όχι πάντα συντασσόμενοι πίσω από τους “συμμάχους” και “εταίρους” μας, μας έκανε λιγότερο …Ευρωπαίους.

Κάπως έτσι τσακωνόμασταν ευχαρίστως για τη …Βενεζουέλα και το Μαδούρο, τη Βολιβία και τον Μοράλες, αλλά μας διέφυγε τι συνέβαινε δίπλα μας. Στη Λιβύη…