Γιατί το παραμύθι περί “καπέλου 200 δις” (!!!) από τον Βαρουφάκη δεν “βγαίνει”

Όσοι δεν είμαστε γνώστες της οικονομίας, ακούμε αριθμούς και εκδοχές για το πόσο κόστισαν στη χώρα οι περίπου εξάμηνες διαπραγματεύσεις του Γιάνη Βαρουφάκη. Τότε που κάθε μέρα που δεν έκλεινε συμφωνία τα χρέη μεγάλωναν, με μια λογική…αντιβίωσης!!! Αν δεν την πάρεις στην ώρα της ,χειροτερεύεις! Κάπως έτσι μας τα παρουσίαζαν…

Έχουν ακουστεί τεράστια νούμερα, απίθανα, εξωπραγματικά.Που ακόμη κι αν δεν τα πηγαίνεις καλά με την οικονομία και τους αριθμούς, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να ΄ναι αληθινά.

Ένας από τους πιο έμπειρους και έγκυρους οικονομικούς συντάκτες, ο Σωτήρης Καψώχας, μ΄ ένα κείμενό του στο facebook εξηγεί πολύ απλά και κατανοητά, ότι τα περί 200 δις που μας κόστισε η διαπραγμάτευση Βαρουφάκη είναι απλά ανοησίες.

Μπορεί οποιοσδήποτε να διαφωνεί έντονα με τον τρόπο που ο Βαρουφάκης διαπραγματεύθηκε. Αυτό δεν δικαιολογεί όμως “τερατολογίες”

Γράφει ο Σ.Καψώχας:

΄Ισως η μεγαλύτερη και χονδροειδέστερη βλακεία που περιφέρεται εσχάτως σε Ευρώπη και Ελλάδα, έχει να κάνει με την εμμονική ιδεοληψία του μέχρι πρότινος επικεφαλής του Euroworking Group Τόμας Βίζερ ότι το κόστος της διαπραγμάτευσης, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών ο Γιάνης Βαρουφάκης, στοίχισε στη χώρα 200 δισ. Ευρώ. Την εκτίμηση αυτή υιοθέτησαν ασμένως και την ενέταξαν στην εσωτερική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά, όσο και οι νοσταλγοί της παλινόρθωσης του «success story» Αντώνης Σαμαράς και ‘Αδωνις Γεωργιάδης.
Πρόκειται για μια «διαπίστωση» που δεν αντέχει σε καμία κριτική. Γιατί εάν δεν είναι αφελής οικονομική αγραμματοσύνη, τότε ο εμπνευστής της και όσοι τον συμμερίζονται, στην ουσία οικειοποιούνται τη βασική αρχή της προπαγάνδας ότι «όσο μεγαλύτερο το ψέμα, και όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται, τόσο πιο πιστευτό γίνεται», όπως έλεγε ο Γιόζεφ Γκέμπελς.
Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει «δράκος». Έτσι, με απλή οικονομετρία πρωτοετούς φοιτητή, η Ελλάδα συμφώνησε στο τρίτο μνημόνιο ένα δάνειο ύψους 86 δις. Ευρώ. Απ΄αυτά θα χρησιμοποιηθούν περίπου 60 δισ. ευρώ, εκ των οποίων μόλις 6-7 πήγαν για τις τράπεζες και τα υπόλοιπα για την αναχρηματοδότηση των παλαιών δανείων. Και όπως γνωρίζουν όλοι η αποπληρωμή των παλαιών δανείων δεν προσθέτουν καινούργια δάνεια.
Το «άλλο με τον Τοτό» έχει να κάνει με την δήθεν τεράστια πτώση του εθνικού εισοδήματος, σύμφωνα με τον Βίζερ και τους εγχώριους υιοθετημένους. Τα 200 δις. Ευρώ ερμηνεύονται σε 112 μονάδες του ΑΕΠ. Ακόμη και εάν υπολογίσουμε τη ζημιά σε βάθος τεραετίας, θα έπρεπε κάθε χρόνο να πετυχαίναμε αύξηση του ΑΕΠ κατά 28%. Ας μας πουν οι φωστήρες σε ποια χώρα στο διάβα της ιστορίας επιτεύχθηκε τέτοια ανάπτυξη. Μόνο ο Βίζερ και οι Σαμαράς – Μητσοτάκης μπορούν να το πετύχουν.