Γιατί πράγματι “πρέπει να μαζέψουμε τα μυαλά μας” σε Αιγαίο και Κύπρο αλλά ΟΧΙ όπως το εννοεί ο Ακάρ

Ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης δήλωσε μετά από την συνάντησή του με τον Ακιντζί, την Παρασκευή, ότι “υπάρχει κοινή βάση για να αρχίσουν συνομιλίες”.
Λίγες ώρες μετά ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ από την κατεχόμενη Κύπρο μας συμβούλευσε να “μαζέψουμε τα μυαλά μας” και με αλαζονεία που δεν έλειψε ποτέ από τους Τούρκους, δήλωσε ότι τα τουρκικά στρατεύματα θα παραμείνουν στο νησί!

Δεν υπάρχει προφανώς καμία “κοινή βάση για συζήτηση”, όπως δήλωσε ο Κύπριος Πρόεδρος.

Στην Κύπρο, όπως και στο Αιγαίο, αμέσως μετά, η Τουρκία θέλει να επιβάλει λύσεις απειλώντας με τη χρήση στρατιωτικής βίας. Η Κύπρος είναι περικυκλωμένη από τουρκικά γεωτρύπανα και πολεμικά πλοία, μην το ξεχνάμε. Μην ξεχνάμε γενικώς…

Πρώτα απ΄ όλα μην ξεχνάμε ότι το Κυπριακό είναι πρώτα απ΄ όλα “πρόβλημα εισβολής και κατοχής από τους Τούρκους”. Είναι κάτι που το ακούμε όλο και πιο αραιά.
Συνεπώς η λογική λέει ότι δεν μπορεί να υπάρξει “καμία κοινή βάση για συζήτηση”, αν η Τουρκία προσέλθει στις όποιες συζητήσεις με τα “μυαλά του Ακάρ”.
Εκείνος και ο πρόεδρος του θα πρέπει να “μαζέψουν τα μυαλά τους”.

Ας μην γελιόμαστε… Όταν ο Ακάρ μας λέει ότι “πρέπει να δούμε τα πράγματα αντικειμενικά”, μας υπενθυμίζει ότι αυτοί είναι και αισθάνονται ισχυροί στρατιωτικά και ότι αν χρειαστεί θα επιβάλουν τις απόψεις τους.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας εικοσαετίας “αυτοπαραμυθιάστηκαν” με την “ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας”, με τον Ερντογάν, με τον μύθο του “κατευνασμού” μιας χώρας η οποία δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο. Ήταν πολύ βολικά όλα αυτά για πολιτικούς και πολιτικάντηδες οι οποίοι είχαν ως προτεραιότητα την επανεκλογή τους κι όχι το μέλλον τη χώρας. Άφησαν τη χώρα να κατρακυλά πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και επέτρεψαν την στρατιωτική αποδυνάμωσή της. Ντρέπονται να το παραδεχτούν, κάνουν κάθε τόσο εντυπωσιακές δηλώσεις, αλλά όλοι πια γνωρίζουν που έχουν φθάσει τη χώρα. Ευθύνες μεγάλες βεβαίως έχουν και οι ηγεσίες της Κύπρου, οι οποίες από τα μέσα της δεκαετίας του 90 δεν θέλησαν να εκμεταλλευθούν καμία από τις ευκαιρίες που υπήρχαν -δεν ήταν και πολλές- για να δημιουργηθεί μια αξιόπιστη “στρατιωτική ομπρέλα” που θα την κάλυπτε επαρκώς.

Κουραστικά θα επαναλάβουμε ότι, ακόμη και σήμερα υπάρχει ο χρόνος για να γίνουν οι κατάλληλες κινήσεις που θα δώσουν στον κ. Ακάρ και τον πρόεδρό του να καταλάβουν ότι συζητήσεις υπό την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας, δεν μπορούν καν να ξεκινήσουν.
Δεν χρειάζεται να γίνουν πολλά. Αυτό που είναι ανησυχητικό όμως είναι ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχουν ενδείξεις θέλησης για κάτι τέτοιο και από τη σημερινή κυβέρνηση. Νομίζουμε ότι και οι σημερινοί, όπως και οι προηγούμενοι κυβερνώντες ζουν τη ψευδαίσθηση της “εξωτερικής βοήθειας” που ακόμη και μικρά παιδιά, που λέει ο λόγος, έχουν καταλάβει ότι δεν πρόκειται να ΄ρθει.

Ας “μαζέψουμε τα μυαλά μας” λοιπόν, όχι όπως το εννοεί ο Ακάρ, αλλά όπως το απαιτεί το συμφέρον της χώρας.