Για τους Ρώσους δεν αρκεί μόνο η στρατιωτική νίκη στην Ουκρανία

Του Χρήστου Καπούτση 

Η εικόνα που  μπορούμε να αντλήσουμε από τις φιλτραρισμένες πληροφορίες, που φτάνουν από το μέτωπο των επιχειρήσεων στην Ουκρανία, «σκιαγραφείται» ως  είναι: Οι ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις, διεξάγουν, ευρείας κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανική Επικράτεια, κυρίως με αερομεταφερόμενες ειδικές δυνάμεις και σφοδρούς αεροπορικούς Βομβαρδισμούς.  Σε προτεραιότητα  είναι η κατάληψη της Οδησσού που πολιορκείται και δέχεται έναν όγκο βομβών και ρουκετών, που εκρήγνυνται παντού στην πόλη,  δημιουργώντας  μια κόλαση πυρός, για τους εγκλωβισμένους κατοίκους της. 

Είναι σαφές , από την εξέλιξη των επιχειρήσεων,  ότι η Μόσχα,  επιδιώκει να ελέγξει την παράκτια ζώνη, αποκόπτοντας την Ουκρανία από τη Μαύρη Θάλασσα. Ταυτόχρονα,  επιχειρεί να περικυκλώσει τον ηρωικά αγωνιζόμενο Στρατό της Ουκρανίας, που μάχεται  στο μέτωπο του Ντονμπάς και  να τον αφοπλίσει.  Μάλλον, ο ρωσικός στρατός,  θα  τα καταφέρει  να καταλάβει το Χάρκοβο. Αυτή η εξέλιξη όμως σημαίνει ,  ότι θα  περισφίξει και άλλο, το ήδη περικυκλωμένο  Κίεβο, έτσι ώστε, η μόνη διέξοδος που θα έχει,  ΤΟ ΚΙΕΒΟ,  θα είναι,  να παραδοθεί. 

Από την άλλη πλευρά, από την Δυτική Συμμαχία,  ΟΛΟΙ συμφωνούν  ότι θα πρέπει να ενισχυθεί με σύγχρονο οπλισμό, κυρίως αντιαεροπορικά  και αντιαρματικά συστήματα  ο Στρατός της Ουκρανίας, ώστε να επιβραδύνει την προέλαση  του ρωσικού στρατού, να κερδηθεί πολύτιμος χρόνος, που θα  αξιοποιήσει η διπλωματία, για την κατάπαυση του πυρός και ειρηνική διευθέτηση της Ουκρανικής κρίσης.

 Πάντως, οι Αμερικανοί, ναι μεν  ξεκαθαρίζουν,  ότι δεν πρόκειται να εμπλακούν με στρατιωτικές δυνάμεις στον πόλεμο,  για να αποκρουστεί η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.  Όμως, μάλλον  γίνονται και δεύτερες σκέψεις,  καθώς εκτιμούν, το προφανές άλλωστε, ότι  η  Ουκρανία από μόνη της , δεν μπορεί να σταματήσει την ρωσική εισβολή. Βέβαια , η ουκρανική άμυνα αντιστέκεται ακόμα στη ρωσική εισβολή, αλλά η  ρωσική πολεμική μηχανή αποδεικνύεται αδίστακτα δολοφονική.  

Από την πλευρά του Κρεμλίνου,  εκτιμάται, ότι, Κάθε υποχώρηση θα ήταν βαρύ πλήγμα,  όχι μόνο προσωπικά για την ηγετική θέση του Πούτιν, αλλά και για τη Ρωσία ως μεγάλη δύναμη.

 Η απόφαση των αμερικανών,  για την αποστολή των σοβιετικής κατασκευής MIG-29 στην Ουκρανία, μάλλον επανεξετάζεται, διότι, θα μπορούσε να γυρίσει και σε μπούμεραγκ και να υποχρεώσει το ΝΑΤΟ,  σε απευθείας στρατιωτική εμπλοκή στην Ουκρανία.

Με την παραπάνω προσέγγιση, διαφαίνεται ότι, οι ρωσικές δυνάμεις, μπορεί  να μην έχουν επιτύχει τους αντικειμενικούς στόχους,  που είχαν τεθεί στην αρχή της εισβολής, αλλά η δεδομένη στρατιωτική ανωτερότητά τους , δείχνει ότι νωρίτερα ή αργότερα, με περισσότερους ή λιγότερους βομβαρδισμούς, η σθεναρή ουκρανική αντίσταση θα καμφθεί, εφόσον βεβαίως οι ουκρανοί αφεθούν στην τύχη τους.

Όμως, από την δυναμική  φορά των εξελίξεων προκύπτει και το έξης.  Το χάσμα ανάμεσα τη Μόσχα και στον Ουκρανικό ΛΑΟΥ , θα παραμείνει αγεφύρωτο. Ακόμη και ολόκληρη την Ουκρανία να καταλάβει ο Ρωσικός Στρατός και να εγκαθιδρύσει φιλορωσική Κυβέρνηση, το   αίμα που χύνεται κρουνηδόν,   ανοίγει ένα τεράστιο χάσμα,  μια βαθειά ρωγμή ,  που εκ των πραγμάτων λειτουργεί σαν βαθιά διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα σε Ρώσους και Ουκρανούς. Κι αυτό συνιστά ήττα, πολιτική ήττα φυσικά, για τη Ρωσία, που θα έχει μακροχρόνιες συνέπειες.