Του Ιωάννη Ιντζέ *
Ζούμε σε μία εποχή που η λέξη ασφάλεια αποτελεί ζητούμενο στις περιοχές που διαδραματίζονται πολεμικά γεγονότα, τρομοκρατικές ενέργειες, περιβαλλοντικές ή υγειονομικές κρίσεις, αλλά και έκτακτες οικονομικές καταστάσεις.
Η Εθνική Ασφάλεια αναφέρεται συχνά σε πολιτικές εξαγγελίες και δηλώσεις αξιωματούχων και θα περίμενε κανείς να υπάρχει πλήρως διασαφηνισμένο θεσμικό πλαίσιο που να την καθορίζει.
Εάν αναζητήσει όμως κανείς την Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας της Ελλάδος θα διαπιστώσει με έκπληξη ότι δεν υπάρχει. Συνεπώς τα Υπουργεία, οι Ένοπλες Δυνάμεις, οι Υπηρεσίες και τα λοιπά όργανα και δομές του Ελληνικού Κράτους έχουν μία ασαφή και σίγουρα όχι κοινή αντίληψη περί Εθνικής Ασφαλείας και πως αυτή επιτυγχάνεται, ενώ οι ενέργειές τους είναι μερικές φορές και αντικρουόμενες σε αυτό το πολύ σοβαρό θέμα.
Τι εννοούμε όμως λέγοντας Εθνική Ασφάλεια; Ο σχετικός Νόμος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, ως Εθνική Ασφάλεια καθορίζει «μία κατάσταση στην οποία η Κυβέρνηση, η κυριαρχία, η ενότητα, η εδαφική ακεραιότητα, η ευημερία του λαού, η βιώσιμη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη και άλλα σημαντικά συμφέροντα του κράτους δεν αντιμετωπίζουν σχετικά κανένα κίνδυνο και δεν απειλούνται εσωτερικά ή εξωτερικά, καθώς και η δυνατότητα διατήρησης ενός σταθερού καθεστώτος ασφάλειας».
Όλα τα παραπάνω είναι πολύ σημαντικά και θα πρέπει να συμβάλλουν στην διαμόρφωση του Κυβερνητικού έργου. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που η έννοια της Εθνικής Ασφάλειας δεν λαμβάνεται υπόψη, λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων. Συγκεκριμένα:
– Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών αντί να παρακολουθεί τη δράση της ελληνικής μαφίας και τρομοκρατίας, χρησιμοποιείται για πολιτικές σκοπιμότητες και φτάνει να παρακολουθεί Έλληνες πολιτικούς αρχηγούς, Υπουργούς, ακόμη και τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ και ΓΕΣ.
– Η Τουρκία δεν καταγγέλλεται στην εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού και οι συνεχιζόμενες ροές παράνομων μεταναστών αποτελούν καθημερινότητα. Η κατασκευή κέντρων υποδοχής και δομών φιλοξενίας δεν αποτρέπει την παράνομη μετανάστευση, αλλά προσφέρει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και μεταχείρισης των λάθρα εισερχόμενων μεταναστών. Η ταυτοποίηση τους γίνεται χωρίς καμία διασταύρωση και έλεγχο των στοιχείων τους, με μοναδικό σκοπό να μπορούν να εντοπισθούν εάν μεταβούν σε άλλη χώρα της Ευρώπης και εφόσον δεν είναι χρήσιμοι εκεί να επιστρέφουν στην πρώτη χώρα εισόδου στην ΕΕ, δηλαδή την Ελλάδα. Έτσι δεν είναι απορίας άξιο ότι το σύνολο των εισερχόμενων παράνομων μεταναστών, αιτείται ασύλου για να απολαμβάνει τις ισχύουσες ευεργετικές διατάξεις και φιλοξενία και για να αποφεύγει τη διαδικασία της απέλασης.
– Η μαζική νομιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων παράνομων μεταναστών, με μόνο κριτήριο την εξασφάλιση φτηνών εργατικών χεριών, διαταράσσει την κοινωνική συνοχή και ανάπτυξη, επιτείνει την ανεργία των νέων και αποτελεί απειλή για την εσωτερική ασφάλεια, αφού στη διαδικασία νομιμοποίησης δεν εφαρμόζεται κανένας ουσιαστικός έλεγχος στα στοιχεία και τα μητρώα των μεταναστών.
– Η συνδρομή στη φύλαξη των συνόρων μας από αλλοδαπούς αστυνομικούς της Frontex και όχι κατ΄ αποκλειστικότητα από την Ελληνική Αστυνομία και τον Ελληνικό Στρατό.
– Η κατάργηση της υποχρέωσης έκδοσης άδειας VISA για επισκέψεις Τούρκων πολιτών σε 10 ελληνικά νησιά, με κριτήριο μόνο την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας, εγείρει σημαντικά θέματα ασφαλείας, αφού είναι γνωστό ότι στην Τουρκία βρίσκουν καταφύγιο σημαίνοντα πρόσωπα της διεθνούς ισλαμικής τρομοκρατίας, τα οποία είναι πιθανό να διαθέτουν Τουρκικά διαβατήρια.
– Η απαξίωση της Ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, έχει οδηγήσει σε μία επικίνδυνη εξάρτηση από εξωτερικές πηγές, τόσο για την προμήθεια αμυντικού υλικού, όπως πυρομαχικά, όσο και για την συντήρηση οπλικών συστημάτων μας, κυρίως της Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού. Η κατάσταση αυτή σε μία ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη θα δημιουργήσει σοβαρό θέμα ασφάλειας.
– Η αδικαιολόγητη αδράνεια στην ανάπτυξη και κατασκευή ελληνικών Μη Επανδρωμένων Αεροχημάτων (UAVs) που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε πολλαπλούς ρόλους ασφάλειας (συνόρων, δασών, θαλασσών, κλπ) και η ταυτόχρονη πανάκριβη μίσθωση ξένων UAVs τα οποία ελέγχονται από τρίτους.
– Η αγορά πανάκριβων οπλικών συστημάτων, όπως τα Α/Φ F-35, τα οποία φαίνεται μεν να ενισχύουν σημαντικά το αμυντικό μας οπλοστάσιο, δεν συμβάλλει όμως στην Εθνική Ασφάλεια, αφού η πτητική ικανότητα και χρήση τους θα εξαρτάται «απόλυτα» από την κατασκευάστρια εταιρεία μέσω του παρεχόμενου λογισμικού και της υποστήριξης σε κάθε επίπεδο. Στην πράξη δεν θα μπορούν να πετούν εάν δεν έχουμε έγκριση.
– Η μη επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. λόγω της «απειλής πολέμου» από την Τουρκία και η μη διακήρυξη-οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, αποτελούν ενέργειές που θέτουν σε αμφισβήτηση την εθνική μας κυριαρχία και την εδαφική μας ακεραιότητα.
Και σε όλα αυτά έχουμε την κατασκευή του αποτρεπτικού φράκτη στον Έβρο. Ας θυμηθούμε λίγο πως φτάσαμε στην κατασκευή του.
Η Κυβέρνηση της ΝΔ ήρθε στην εξουσία το 2019, υποσχόμενη ότι θα διορθώσει πολλά από τα κακώς ψηφισθέντα της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με σημαντικότερα αυτά της προδοσίας της Μακεδονίας και της ακολουθούμενης μεταναστευτικής πολιτικής. Συνέχισε όμως σχεδόν την ίδια πολιτική και ούτε την Συμφωνία των ΠΡΕΣΠΩΝ κατήγγειλε, αλλά και κατασκεύασε νέες κλειστές δομές σε παραμεθόριες περιοχές και νησιά (όπως Λέσβο, Χίο, Έβρο, κλπ) αγνοώντας τις ανησυχίες των τοπικών κοινωνιών, επιβάλλοντας μάλιστα τις αποφάσεις της με σκληρά μέτρα αστυνομικής καταστολής με δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ που προωθήθηκαν από την Αθήνα.
Λίγο αργότερα, την 28η Φεβ 20, ήρθε ένα «ανέλπιστο δώρο» στον Πρωθυπουργό. Η Τουρκία προώθησε εκατοντάδες μετανάστες στην περιοχή της Βύσσας, όπου υπάρχει χερσαίο σύνορο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, ενώ την επομένη το σύνολο των μεταναστών επιχείρησε να εισέλθει από ένα και μόνο σημείο στις Καστανιές Έβρου.
Η άμεση αντίδραση του Στρατού και της Αστυνομίας και η μεταφορά ενισχύσεων από το εσωτερικό αποσόβησε την εισβολή στο ελληνικό έδαφος. Τρεις ημέρες αργότερα, σύσσωμη η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης «παρέλασε» από τις Καστανιές του Έβρου, για να απονείμει τα συγχαρητήρια στον πρωθυπουργό που «προασπίζει τα σύνορα της Ευρώπης». Το γεγονός αυτό, με την ανάλογη δημοσιότητα, έδωσε σημαντικές ανάσες εθνικής υπερηφάνειας στον Πρωθυπουργό και τον αποκατέστησε στα μάτια του Ελληνικού λαού ως έναν πολιτικό που αντιμετωπίζει τα εθνικά θέματα με σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα.
Έτσι στις 31 Μαρ 23, στήθηκε ένα μεγάλο τηλεοπτικό show δίπλα στο Έβρο ποταμό, προκειμένου ο Πρωθυπουργός να ανακοινώσει πανηγυρικά την υπογραφή νέας συμφωνίας κατασκευής αποτρεπτικού φράκτη, μήκους 35 χιλιομέτρων, από τους Ψαθάδες Διδυμοτείχου μέχρι την Κορνοφωλιά Σουφλίου, συνολικού κόστους 100 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ το κόστος κατασκευής φράκτη σε όλο το μήκος του Έβρου ποταμού, θα φτάσει τα 500 εκατομμύρια ευρώ.
Εδώ όμως υπάρχουν κάποια πολύ σημαντικά ερωτήματα.
– Γιατί κατασκευάζεται ένας φράκτης εντός ελληνικού εδάφους και σε σημείο που απέχει σημαντικά, ανάλογα με την χάραξη που θα επιλεγεί, από το επίσημο Ελληνοτουρκικό σύνορο που είναι η «μέση κοίτη του Έβρου ποταμού»; Μήπως έτσι δημιουργούμε μία νέα γκρίζα ζώνη; Πως θα ασκείται ο έλεγχος στο ελληνικό έδαφος ανατολικά του φράκτη και ιδιαίτερα στις νησίδες ελληνικής κυριότητας; Πως θα εξασφαλισθεί η παρατήρηση; Πως θα διεξαχθεί η άμυνα επί του Έβρου ποταμού σε περίπτωση πολεμικών επιχειρήσεων;
– Τι θα κάνουν οι αρμόδιες αρχές εάν μία ομάδα παράνομων μεταναστών με μικρά παιδιά και γυναίκες περάσει το ποτάμι και παραμείνει πίσω από τον φράκτη στο ελληνικό έδαφος; Θα πούμε δεν μας ενδιαφέρει ή θα τους περισυλλέξουμε και θα τους προσφέρουμε ανθρωπιστική βοήθεια; Τότε ποια είναι η χρησιμότητα του φράκτη;
– Στην περιοχή κατασκευής του φράκτη, θα έχουν πρόσβαση στο ποτάμι οι Έλληνες ψαράδες, οι κυνηγοί αλλά και οι κτηνοτρόφοι που πότιζαν τα ζώα τους; Δεν θα επηρεάσει αυτό την ήδη ισχνή, οικονομική δραστηριότητα της περιοχής;
Στην πράξη ο φράκτης χρησιμοποιείται επικοινωνιακά για να καλύψει την έλλειψη Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο.
Η Ελλάδα έχει Στρατηγική για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ, αλλά δεν έχει Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας, όπως δεν έχει Στρατηγική για την Παιδεία, το Δημογραφικό, την διατροφική αυτάρκεια, την ανάπτυξη της Γεωργοκτηνοτροφικής παραγωγής και φυσικά την ανάταξη της Εθνικής μας Οικονομίας.
Όπως μας θυμίζει και ο Θουκυδίδης, «η ισχύς της πόλης είναι οι άντρες και όχι τα τείχη».
* Ο Ιωάννης Ιντζές είναι Υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το Κίνημα ΝΙΚΗ. Είναι Αντιστράτηγος ε.α. Επιστημονικός Συνεργάτης του Προέδρου της ΝΙΚΗΣ, Τομεάρχης στα θέματα Εθνικής Άμυνας της ΝΙΚΗΣ και κάτοχος ΜΑ στην Στρατηγική και τη Διεθνή Ασφάλεια.
