Επιστολή συγγνώμης στο παρελθόν προς τον Στρατιώτη Νικόλαο Καββαδία…

Αγαπητέ Νίκο (*),

Απευθύνομαι σε σένα αν και δεν είχα την τιμή να σε γνωρίσω….και πώς να γινόταν να σε γνωρίσω αφού υπήρξες πολύ πριν γεννηθώ εγώ.

Όμως αγαπημένε μου Έλληνα σε ξέρω καλά. Σε συνάντησα στα πεδία των ασκήσεων, στις βολές,στις πορείες, στην εκπαίδευση, σε είδα να ξενυχτάς στις ενέδρες μέσα στο κρύο, σε έζησα από κοντά στην κρίση του 87 και στην κρίση των Ιμίων το 1996.

Είσαι ο ίδιος, πανομοιότυπος με τους Μαραθωνομάχους, τους Σαλαμινομάχους και τους 300 του Λεωνίδα. Είσαι αδελφέ Νικόλα ο αδάμαστος Έλληνας Στρατιώτης, εσύ που πολέμησες με νύχια και με δόντια για τη Μακεδονία μας, εσύ που είδες τις «σειρούλες» σου να πέφτουν στο πεδίο της μάχης, καυτό αίμα στην ψυχή μας η θυσία τους για να μας παραδώσουν τη Μακεδονία μας ελεύθερη.

Εμείς αγαπητέ Νίκο δεν αξιωθήκαμε να συναντηθούμε με τους στρατιώτες μας στα πεδία των
μαχών, εκεί που ο άνδρας γίνεται ημίθεος, εκεί που η τιμή και η αξιοπρέπεια συναντούν την
ανδρεία και την αυτοθυσία. Μείναμε άκαπνοι, παρακολουθήσαμε άπραγοι την κατρακύλα της
Πατρίδας μας, αυτής που εσύ της χάρισες πέντε ολάκερα χρόνια της νιότης σου.
Είμαι σίγουρος πως και ο Λοχίας Βολονάκης(**) που κράτησε το όπλο σου στα χέρια του, το
τίμησε, όπως κάθε Έλληνας στρατιώτης.
Όμως Νίκο μου, εμείς οι σύγχρονοι φανήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων και γι αυτό σου οφείλω μια μεγάλη συγγνώμη. Αφήσαμε απάτριδες και επαίσχυντους να δώσουν χάρισμα τη Μακεδονία μας σε Σλάβους και Αλβανούς, διαγράφοντας τη δική σας θυσία.

Αναλάβατε τη σκυτάλη από τον Παύλο Μελά και την παραδώσατε στη άξια και ηρωική γενιά του 40 και εκείνοι την εμπιστεύτηκαν σε μας τους άχρηστους! Από προχθές η Μακεδονία μας, το ιερό αυτό όνομα, πέρασε επισήμως και με τη «δική μας» αναγνώριση σε ξένα χέρια. ..Τι ψιθυρίζεις αδελφέ; Τι δεν καταλαβαίνεις;

Εύχομαι ο Θεός να μας συγχωρέσει για τη δειλία μας που δεν αντιδράσαμε όπως οφείλαμε.
Ντρέπομαι για τα χρόνια μου στο στράτευμα, ντρέπομαι για τον βαθμό που κατέχω ως
απόστρατος, ένας άχρηστος χαρτογιακάς και τίποτε περισσότερο δεν είμαι.

Δεν μου αξίζει η συγχώρεσή σου.
Αθήνα, 27/01/19
Αναστάσιος Φαραντάτος.
———————————————————————————————————————-
Ο Λάμπης Ν. Βολονάκης (**), λοχίας του Α΄ Λόχου του 17ου Συντάγματος Πεζικού υπηρετούσε στη Μικρά Ασία το 1920. Αποσυναρμολογώντας και καθαρίζοντας το όπλο του, βρήκε ένα σημείωμα και μια πεντάρα. Τα φύλαξε μέχρι την επιστροφή του στην πατρίδα και τα κατέθεσε στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρία της Ελλάδος. Το σημείωμα είναι Νικολάου Καββαδία (*):

«Εν Μπιζανίω, 20 Φεβρουαρίου 1913
Αγαπητέ Συνάδελφε,
Σε χαιρετώ,

Συ, που θα έχης την τύχη να ανοίξης το πέλμα του όπλου αυτού, θα εύρης την πεντάρα αυτή και να πάρης ένα τσιγάρο, να το καπνίσης στην υγεία μου. Το όπλο αυτό το έφερα επί πέντε έτη. Το δόξασα και με δόξασε και τώρα αναγκάζομαι να το εγκαταλείψω, λόγω τραυματισμού μου. Πέρασα τόσες και τόσες στιγμές και δεν το εγκατέλειψα και εάν η Πατρίς σε χρειασθή, να το τιμήσης.

Νικ. Καββαδίας
Κοθρέα – Ένωσις Κεφαλληνίας»