Σχετικά άρθρα
Όταν ο Μάνος Χατζιδάκις συνέθετε, πίσω στο 1961, εν τάχει τη μελωδία για την ταινία τα Χαμένα Όνειρα κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τότε ότι αφενός η μελωδία αυτή, Το βαλς των χαμένων ονείρων, θα θεωρείται η καλύτερη μελωδία του στον κινηματογράφο, αφετέρου ότι θα χρησιμοποιούταν κατά περίπτωση στο διηνεκές ως έκφραση απογοήτευσης, μαρασμού για τις φρούδες υποσχέσεις, ενδοσκοπικής κριτικής με ατυχή αποτελέσματα και μελαγχολικής διάθεσης για το μέλλον.
Όσο η λυρικότητα και η αρτιότητα της μελωδίας συναγωνίζονταν τότε την υποκριτική δεινότητα του Παπαμιχαήλ και της Βαλάκου, άλλο τόσο και σήμερα για τα στελέχη του ΠΝ οι προσδοκίες τους διαψεύδονται, ενδεχομένως με την ίδια «λυρικότητα», ως απότοκος των χαμένων ελπίδων, των χαμένων υποσχέσεων και εν τέλει όπως αποδείχθηκε των χαμένων Αρχηγών , των χαμένων οραμάτων …
Η πρόσφατη ΚΥΑ η οποία περιγράφει με τον παραπλανητικό τίτλο, τους όρους και τις προϋποθέσεις της χορήγησης της προσαύξησης του επιδόματος ιδιαιτέρων συνθηκών, για αμφότερα τα πληρώματα των πολεμικών πλοίων και για το προσωπικό των ΕΔ που εκτελεί ειδική αποστολή ήρθε να επιβεβαιώσει τον τίτλο του άρθρου και να επισημοποιήσει με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι δυστυχώς, οι ρομαντικοί στην υπόθεση αυτοί είναι πρώτα οι «Χατζιδάκιδες» ( Μάνος και Νιόνιος ) και εν συνεχεία τα πληρώματα των πολεμικών πλοίων.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ως άνθρωποι, πρώτα με τους εαυτούς μας και στη συνέχεια με τους ανθρώπους που ορίζουμε τις τύχες τους και σ’αυτό το σημείο το άρθρο απευθύνεται άμεσα στους Αρχηγούς των Επιτελείων, οφείλουμε να αντιπαραβάλουμε τις ομιλίες από την ημέρα παραλαβής των καθηκόντων ως Αρχηγών με τις ενέργειες τους και δράσεις πριν την ομιλία παραδόσεως των καθηκόντων. Είναι ουσιαστικά προτιμότερο οι πράξεις να ομιλούν δυνατότερα από τα λόγια.
Ο απερχόμενος Αρχηγός ΓΕΝ την ημέρα της ανάληψης των καθηκόντων του, τον Ιαν 2020 ανέφερε μεταξύ άλλων ότι : «προτεραιότητες στην κρίσιμη περίοδο που ακολουθεί θα αποτελέσουν: … β. Το προσωπικό και η βέλτιστη αξιοποίηση του, με πνεύμα δικαιοσύνης και αξιοκρατίας, με ενδιαφέρον στις ανάγκες και στα προβλήματα του, χωρίς όμως εκπτώσεις σε θέματα πειθαρχίας, επαγγελματισμού, και αφοσίωσης στο καθήκον, που επηρεάζουν άμεσα την αποστολή του Πολεμικού Ναυτικού».
Οι άοκνες και το τονίζουμε άδολες και ρομαντικές προσπάθειες του ΝΑΥΑΡΧΟΥ Χατζηδάκη ευοδώθηκαν και έφεραν καρπούς οδηγώντας τον Πρωθυπουργό να εξαγγείλει από τη ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη τον Σεπ 22, την χορήγηση στα πληρώματα των πολεμικών πλοίων στου Στόλου, ενός επιδόματος συνολικής δαπάνης σε ετήσια βάση περί τα 19 εκατ ευρώ, ως επιβράβευση και εκτίμηση αρχικά σε όλους αυτούς που το καλοκαίρι του 20 αντιμετώπισαν επιτυχώς την τουρκική προκλητικότητα και εν συνεχεία ως ανάχωμα στο επί τριετίας μπαράζ παραιτήσεων που είχε ξεσπάσει με Αρχηγό ΓΕΝ τον Ναύαρχο Πετράκη. Το επίδομα τιτλοφορείται Επίδομα Πληρωμάτων Πολεμικών Πλοίων και αφορά αποκλειστικά τα πληρώματα αυτών όπως είχε καταδείξει και το militaire .
Το αναμφισβήτητο γεγονός της απόδοσης των πληρωμάτων του Στόλου εξήρε ο ίδιος ο απερχόμενος Α/ΓΕΝ στη διαταγή παράδοσης των καθηκόντων του ,όταν ανάφερε mot-a-mot : «Παρά τις δυσχέρειες το Πολεμικό Ναυτικό ανταποκρίθηκε με επιτυχία σε κάθε πρόκληση με αποκορύφωμα το θέρος του 2020, χάρη στα στελέχη του».
Άρα είναι εύκολα κατανοητό από εμάς και πολύ περισσότερο από τα πληρώματα του Στόλου, ότι ο Αρχηγός του Ναυτικού δεσμευόμενος από τις δηλώσεις του, βοηθούμενος από την άριστη απόδοση αυτών και συνεπικουρούμενος από τη βοήθεια του Ναυάρχου Χατζηδάκη θα κράδαινε το ξίφος που του ενεχείρισε η πατρίδα ως δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα δικαιώματα του προσωπικού του, την προσπάθεια των οποίων επιβράβευσε επίσημα από βήματος ΔΕΘ και ο Πρωθυπουργός.
Μάταια όμως…
Και το μάταια αναφέρεται πρωτίστως ως φρούδα απογοήτευση στα μάτια του προσωπικού των πολεμικών πλοίων και ακολούθως ως έλλειψη ηγεσίας. Θα παρακαλούσαμε να μην ερωτηθούμε τι είναι πιο στενάχωρο…
Η καθημερινότητα μας βομβαρδίστηκε τηλεοπτικά από τη χρήση μιας λέξης , αυτή της παθογένειας, μιας ελληνικής λέξης που όλο και περισσότερο τη χρησιμοποιούμε για να δικαιολογήσουμε τις αμέλειες , τις ατολμίες και τις υποχωρήσεις των λειτουργών της δημόσιας διοίκησης. Αντιγράφοντας τη ρήση του μακαρίτη Φρεντυ Γερμανού θα πούμε ότι η ελληνική παθογένεια έχει δυο κακά , ότι είναι παθογένεια και ότι είναι ελληνική…
Είναι πλέον παρωχημένο και τελείως άκομψο να προσπαθούν να δικαιολογηθούν όλα στην οποιαδήποτε παθογένεια του κράτους , του επιτελείου ή της φυλής μας. Δημιουργεί αδράνεια , ραθυμία και σίγουρα συμβιβασμό. Οποιαδήποτε μελλοντική αναφορά στο ρητό του Αγάθωνα που δεσπόζει σε περίοπτή θέση στη ΣΝΔ : «Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει» θα αποτελεί επιβεβαίωση όλων των ανωτέρω.
Ας αφήσουμε τα έργα , τις πράξεις και τα ΟΧΙ να ομιλούν δυνατότερα από τα λόγια και τα ΝΑΙ.
Ας δημιουργήσουμε μια κουλτούρα ζωής των επόμενων λειτουργών , αξιωματικών ,ηγετών, ανθρώπων που θα ενστερνίζονται το ρητό του Καζαντζάκη «Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».
Ερωτήματα εύλογα μπορούν ανασυρθούν ως προς τις ευθύνες και τα πεπραγμένα της απερχόμενης ηγεσίας και τον τρόπο διαχείρισης των δικαιωμάτων του προσωπικού των πληρωμάτων των πολεμικών πλοίων. Οι απαντήσεις καταγράφονται στα μάτια των Κυβερνητών , των πληρωμάτων .
Ο καθένας μας σε μια συμβιβαστική διάθεση με τον εαυτό του μπορεί στη ζωή του να δεχθεί πολλούς ρόλους όπως τυχαία μπορεί να αναφερθεί αυτός του σταβλάρχη για τα άλογα, του αυλάρχη και ενίοτε του ….σταθμάρχη επιτελείου.
Αρχηγό θεσμικά σε κάνει το ΚΥΣΕΑ και συνειδησιακά κατοχυρώνεσαι ως ΑΡΧΗΓΟΣ στα μάτια του προσωπικού με την αποστρατεία και αυτό δυστυχώς είναι ένα δικαίωμα αναφαίρετο από τα στελέχη των Ενόπλων δυνάμεων.
Παραφράζοντας τη ρήση It takes two to tango, it takes two to waltz . Σ’ αυτό τον χορό η εκάστοτε ηγεσία διαλέγει πλευρά για να χορέψει….
Αυτοί που με τη σιωπηρή ενοχή και υποτέλεια ελπίζουν να διατηρηθούν στην εξουσία εις βάρος του «ποιμνίου» τους ως άλλοι ισόβιοι «Μητροπολίτες» μάλλον ξεχνούν το τρίτο ρητό που συχνά μνημονεύουν, ήτοι ότι ουκ αεί άρχει..
