Υποστηριξε το militaire
Breaking News Άμυνα
14/06/2018 | 06:25 (ενημερώθηκε 6 έτη πριν)
Militaire News

Ένας στρατιωτικός ιατρός απαντά στο ερώτημα “γιατί παραιτούνται”

Ένας στρατιωτικός ιατρός απαντά στο ερώτημα

Ένας στρατιωτικός ιατρός αναλαμβάνει να απαντήσει στο ερώτημα που είχαμε θέσει σε άρθρο μας για τις πολλές παραιτήσεις που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια. Η απάντησή του:

Σε πρόσφατο άρθρο σας αναρωτηθήκατε «τι συμβαίνει με τους στρατιωτικούς γιατρούς;». Σαν στρατιωτικός ιατρός, επιτρέψτε μου να σας απαντήσω.

Αυτό που συμβαίνει είναι απογοήτευση και αγανάκτηση. Έχουμε εισέλθει στη στρατιωτική ιατρική σχολή με βαθμολογία κατά μέσο όρο υψηλότερη από τις υπόλοιπες ιατρικές σχολές, και έχουμε περάσει δύσκολα χρόνια συνδυάζοντας αναφορές, σκοπιές, εκπαιδεύσεις, καψώνια και τιμωρίες με το δύσκολο πρόγραμμα της ιατρικής. Η ανταμοιβή μας; Πολλά χρόνια (περίπου 3-5) σε μονάδες παραμεθορίου, πολεμικά πλοία κλπ, πριν και μετά την ειδικότητα, με τη συνεπαγόμενη επιστημονική στασιμότητα. Βλέπουμε τους πολίτες συναδέλφους να προοδεύουν στην ειδικότητά τους, όσο εμείς είμαστε ξεχασμένοι σε κάποιο νησάκι, ανίκανοι να προσφέρουμε ουσιαστικά. Λαμβάνουμε ειδικότητα όχι πάντα σύμφωνα με την επιθυμία και την κλίση μας, αλλά με βάση τις ανάγκες του στρατεύματος. Χάνουμε άσκοπα το χρόνο μας και ξοδεύουμε τις ικανότητές μας σε άπειρη γραφειοκρατία και σε δουλειές συχνά ανειδίκευτου εργάτη. «Αξιοποιούμε» τις γνώσεις που σκληρά αποκτήσαμε με το να καλύπτουμε ιατρικά βραδιές εξωστρέφειας σε στρατιωτικές λέσχες. Παριστάνουμε τις γλάστρες σε δράσεις «υπερηφάνειας» (εγώ πάντως δεν έχω δει ιδιαίτερη υπερηφάνεια από το προσωπικό, που συμμετέχει αναγκαστικά σε τέτοιες εκδηλώσεις). Καλύπτουμε hot spot υποχρεωτικά, επιπροσθέτως των λοιπών υποχρεώσεων. Τρέχουμε όπου μας στείλουν, ακολουθώντας διαταγές ανωτέρων που έχουν παρεξηγήσει το «προθύμως και άνευ αντιλογίας» με το «διατάζω όπως θέλω», χωρίς κανένα επιχειρησιακό νόημα, αλλά μάλλον για λόγους ευθυνοφοβίας, κακεντρέχειας προς τους ιατρούς ή απλά κακής νοοτροπίας. Όλα αυτά ενώ οι ανάγκες στα νοσοκομεία είναι μεγάλες και τα χειρουργεία καθυστερούν μήνες. Εν τέλει, αναγκαζόμαστε να λειτουργούμε καθημερινά σε ένα περιβάλλον που υπάρχουν έντονα η έλλειψη λογικής και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο (ελπιδοφόρα εξαίρεση οι μόνιμοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί που αποφοιτούν τα τελευταία χρόνια, οι οποίοι με τη σειρά τους αναλώνονται και απογοητεύονται σε ένα σύστημα που είναι καταδικασμένο στη μετριότητα).

Κατόπιν των παραπάνω η σωστή ερώτηση μάλλον είναι «γιατί ΔΕΝ παραιτούνται οι στρ. Ιατροί;» Η απάντηση βέβαια είναι το δυσβάσταχτο πρόστιμο της παραίτησης, συνέπεια του νόμου 3257/2004, που παραδείγματος χάριν για έναν ιατρό που μόλις έχει πάρει ιατρική ειδικότητα (περίπου 33-35 ετών) ξεπερνά τα 100.000 ευρώ. Και επειδή το απαιτούμενο ποσό δεν το βγάζει ένας νέος γιατρός στην Ελλάδα, αναγκαστική συνέπεια της παραίτησης είναι και η αυτοεξορία σε χώρες με μεγαλύτερους μισθούς. (Εδώ να αναφέρω ότι ο μισθός ενός στρ. Ιατρού είναι μικρότερος από τον αντίστοιχο ενός πολίτη ιατρού, ωστόσο δε νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος της παραίτησης για τους περισσότερους, μάλλον απλά συμβάλλει στο αίσθημα αγανάκτησης)

Το λυπηρό είναι ότι έχουμε εισέλθει στη σχολή με συνειδητή επιλογή και με μεγάλη προσπάθεια, για να υπηρετήσουμε την επιστήμη και την πατρίδα (προσφέροντας ουσιαστικά σε αυτή και όχι για να «εξυπηρετήσουμε»). Έχουμε αποφοιτήσει με τη στρατιωτική συνείδηση και πνεύμα που μόνο μια παραγωγική σχολή μπορεί να σου δώσει, και μπορούμε να αντεπεξέλθουμε άριστα και στα διοικητικά μας καθήκοντα. Ο στρατός έχει την πρώτη ύλη, όλους εμάς, για να δημιουργήσει μια υγειονομική υπηρεσία που θα ζήλευαν χώρες του εξωτερικού. Αντ’ αυτού, σπαταλά τις δυνατότητες και τις εργατοώρες μας και μας καταδικάζει στην μετριότητα.

Σκέφτομαι ορισμένους συναδέλφους που παραιτήθηκαν τους οποίους γνωρίζω προσωπικά, με τι όνειρα μπήκαν στη σχολή, με τι πατριωτικά ιδανικά, τι ικανότητες είχαν και τι πάθος να τις προσφέρουν. Ο στρατός τους απογοήτευσε όπως και τους περισσότερους από εμάς (αναφέρομαι και στους αποφοίτους των υπόλοιπων στρατιωτικών σχολών). Δεν είναι ότι δεν άντεξαν τις δυσκολίες. Στις χώρες που συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες από το να κάθεσαι σε ένα πεδίο βολής ή σε μια αίθουσα εκδηλώσεων παρέα με ένα σάκο πρώτων βοηθειών περιμένοντας να περάσει η ώρα.

Τους σκέφτομαι και στεναχωριέμαι γι αυτούς, αλλά και για εμένα, τα μέλη της οικογενείας μου, και όλο το υπόλοιπο προσωπικό, που δεν έχει πρόσβαση πια στις υπηρεσίες τους. Το θέμα των στρατιωτικών ιατρών δεν αφορά μόνο τους ίδιους, αλλά όλη τη στρατιωτική οικογένεια.

Με δεδομένο τους μειωμένους αριθμούς στρατιωτικών γιατρών των τελευταίων χρόνων (περίπου 20 απόφοιτοι ανά έτος και για τους 3 κλάδους), πλησιάζει ο καιρός που η Ηγεσία θα πρέπει να αξιολογήσει εκ νέου τις πραγματικές υγειονομικές ανάγκες. Να περιορίσει τη σπάταλη χρήση προσωπικού, και να επενδύσει στην αξιοποίηση και την εξέλιξη στο έπακρο των δυνατοτήτων που έχει το ιατρικό προσωπικό. Προς όφελος όλων.

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο Facebook Twitter LinkedIn Email Pinterest
booksandtoys

Δείτε επίσης