Ένας Αντιναύαρχος ε.α γράφει για την κινητικότητα στο χώρο της κεντροαριστεράς

Του Νίκου Κρυονερίτη

Το πολιτικό σκηνικό σήμερα είναι ιδιαίτερα δύσκολο στον χώρο της κεντροαριστεράς και συγκεκριμένα τον πολιτικό χώρο που χαρακτηρίζεται από τη συνύπαρξη του κοινωνικού φιλελευθερισμού και της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή τη δυνατότητα συνύπαρξης την απέδειξε το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπαντρέου.
Οι δύο βασικοί μέτοχοι του χώρου είναι από την μία πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκπροσωπεί de facto κυρίως την σοσιαλδημοκρατική πλευρά, επειδή δεν έχει δικαιώσει τις «επιγραφές» τόσο του ριζοσπαστισμού όσο και της αριστεράς και από την άλλη το ΚΙΝΑΛ, (στην ουσία το ΠΑΣΟΚ), που σήμερα εκπροσωπεί περισσότερο την πλευρά του κοινωνικού φιλελευθερισμού.
Ο συγκεκριμένος χώρος δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα, όσο και αν ακούγεται περίεργο. Την αποχώρηση του Σημιτικού μπλοκ, που αποτελούσε ονομαστικά τον αυθεντικό εκφραστή του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Βέβαια στην ουσία, η ροπή του προς τον νεοφιλελευθερισμό, ήταν ορατή.
Αυτή η αποχώρηση δεν ήταν … τυχαία. Εκφράστηκε με την διαμαρτυρία και την αποχώρηση του Ευάγγελου Βενιζέλου από τα ψηφοδέλτια του ΚΙΝΑΛ, την προσφορά θέσεων διαχείρισης από τον πρωθυπουργό σε πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τις φραστικές μικροεπεμβάσεις Σημίτη στην πολιτική κατάσταση και το φλερτ Μητσοτάκη με την Διαμαντοπούλου, που οδηγεί σε πολιτικό γάμο ή ακόμη και στην πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της χώρας.
Η δεδομένη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και η δυνατότητα (που δόθηκε από τον λαό) για μια ακόμη ευκαιρία στο εγγύς μέλλον, θα πρέπει να ερμηνευτούν στη βάση της πολιτικής πρακτικής ενός κεντροαριστερού κόμματος, που στο μέλλον δεν θα προσπαθεί να πατήσει σε δύο βάρκες. Ο όρος αριστερά σήμερα, ως εφαρμοσμένη ιδεολογικά πολιτική πρακτική, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει εύκολα σε μια Ευρώπη βαθιά καπιταλιστική, με τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και πρακτική οικονομικής και κοινωνικής δυνάστευσης από τον βορρά προς το νότο. Αυτό το κατάλαβε ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά και ο Ελληνικός λαός με σκληρό τρόπο.
Το ΚΙΝΑΛ στις πρόσφατες εκλογές είναι αυτό που έχει υποστεί στρατηγική ήττα. Μετά την διάλυση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, τη συντριβή της Ένωσης Κεντρώων, αλλά και την αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κατάφερε να σταθεί καν στα πόδια του. Δυστυχώς οι πανηγυρισμοί ορισμένων στελεχών του δεν μπορούν να συγκινήσουν τον λαό, παρά μόνο αυτούς που πήραν έδρα.
Η σταδιακή αποδυνάμωση της Νέας Δημοκρατίας, θα έρθει πιο σύντομα από ότι περιμένουμε και η δυναμική επανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι βέβαιο ότι θα αλώσει το χώρο του κοινωνικού φιλελευθερισμού, διαλύοντας το ΚΙΝΑΛ.
Είναι ευκαιρία να αντιληφθούν τα στελέχη ότι η «πόρτα ευκαιρίας» είναι σήμερα, γιατί αργότερα θα γίνει απλά ένα διέξοδο που πιθανόν δεν θα χωράει πολιτική διαπραγμάτευση, αλλά μόνο το παζάρι για καρέκλες διαχείρισης στα μεγάλα στελέχη. Ας το αναλογιστούν τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και οι νέοι που πιστεύουν στη δυνατότητα αναβίωσης της καλύτερης κυβέρνησης του τόπου, την τετραετία 1981 -1985.
Αυτό το βήμα της ιστορικής συνένωσης δεν θα σώσει μόνο το ΠΑΣΟΚ από τη διάλυση, αλλά θα λυτρώσει και τον ΣΥΡΙΖΑ από την σκιά της ανίερης συμμαχίας με την λαϊκίστικη δεξιά του Καμένου.
Σήμερα η χώρα μας όντως διψάει για ανάπτυξη, όπως σωστά επισημαίνει με κάθε τρόπο η κυβέρνηση. Φοβάμαι όμως ότι ο αυτοσκοπός της ανάπτυξης χωρίς κοινωνικά φίλτρα, θα εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες, θα περιθωριοποιήσει την έκφραση των συλλογικών δράσεων και θα δημιουργήσει αντιδράσεις που δύσκολα καταστέλλονται.
Ας αναλογιστούμε όλοι, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, πόσο συμφέρον είναι για τη χώρα ο αποτελεσματικός έλεγχος της εξουσίας και η σύγκλιση τουλάχιστον στα Εθνικά θέματα. Αν παρατηρήσουμε την ερχόμενη συμφωνία για το κυπριακό ή την απευκταία σύγκρουση με τους γείτονες, είναι βέβαιο ότι θα αναζητήσουμε αυτή τη σύγκλιση κορυφής για να αποτραπεί οποιαδήποτε παρενέργεια στην ισορροπία της χώρας. Η χώρα αλλά ειδικά αυτή η συμφωνία, χρειάζεται δύο δυνατά πόδια και το δεξί και το αριστερό.