Ένα ποίημα γραμμένο την επομένη των Ιμίων…

Οι πιο κάτω επίκαιροι στίχοι γράφτηκαν την επομένη
της ντροπής και του πένθους των Ιμίων, σ’ ένα νησάκι,
από τον Μιχάλη Στυλιανού, του Ιακώβου και της Μαρίας, δημοσιογράφο.

Κ Α Τ Α Λ Η Ξ Η

Εδώ στην άκρη τώρα μένω,
πυρπολικό παροπλισμένο,
στην άκρη, πέρα απ’ το λιμάνι
η αποφορά να μην το φθάνει.

Στις σκουριασμένες λαμαρίνες,
Μιαούληδες και Μπουμπουλίνες,
σε αποτυπώματα, λειχήνες,
από εικονίσματα χαμένα,
λησμονημένα, πεταμένα,
ιδανικά ξεπερασμένα

Έξω χορεύουν οι Σειρήνες:
μίζες, κομπίνες, λιμουζίνες
είναι τα νέα ιδεώδη.
Κλόουν, με στόματα γλοιώδη
και με στομάχια θηριώδη,
πίνουν, καπνίζουνε κοχίμπας
κι’ απ’ το τραπέζι της μπιρίμπας
πουλούν, παρτίδα με παρτίδα,
αυτή τη δύσμοιρη πατρίδα
σε νέους σουλτάνους παλλακίδα.

Νύχτα βαθειά και πυροφάνια,
τ΄αστέρια,στραφτερά γιορντάνια
και της Ψυττάλειας το φανάρι
στερνό της νιότης μας αχνάρι
επιλογής της Ιστορίας
αντί σημαίας ευκαιρίας.

Πέρα γλεντάει η πολιτεία:
Καζίνο, πρέζα κι’απιστία,
ενώ ευφραίνεται ο Αττίλας
με οσμή σαπίλας και ξεφτίλας.

Κι’ εγώ εδώ στην άκρη μένω,
παλιό σκαρί και στοιχειωμένο,
χωρίς μπαρούτι κι’ εξουσία
και τσούρμο για την ανταρσία.

Μια, μένει, ελπίδα στην ουσία:
Νάρθει η Δευτέρα Παρουσία…