Ελληνοτουρκικά: Τα δύσκολα μόλις ξεκίνησαν…

Του Κυριάκου Δημάγγελου* 

«Η καταδίκη της τουρκικής προκλητικότητας στην Ανατολική Μεσόγειο υπήρξε απολύτως σαφής». Με αυτά τα λόγια, υποδέχτηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης την προχθεσινή απόφαση της Συνόδου Κορυφής για το ζήτημα της τουρκικής προκλητικότητας και της επιβολής κυρώσεων εις βάρος της Τουρκίας. Μάλιστα, ο Έλληνας πρωθυπουργός, την μη απόφαση για επιβολή κυρώσεων και εμπάργκο όπλων προς την Άγκυρα, την χαρακτήρισε ως «ένα βήμα- προειδοποίηση που θα οδηγήσει τον Ερντογάν να αλλάξει συμπεριφορά».

Δυστυχώς, για την σημερινή κυβέρνηση, οι διθύραμβοι ακόμα και μετά από μια ήττα δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Πολλές φορές στο παρελθόν, το Μέγαρο Μαξίμου έχει επιχειρήσει να αντιστρέψει την πραγματικότητα, παίζοντας με την νοημοσύνη όλων ημών.

Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα αρκούν: 

-Όταν ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας παραδεχόταν πως το Oruc Reis έκοβε βόλτες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα κατεβάζοντας ακόμα και καλώδια, η κυβέρνηση τον εξώθησε σε παραίτηση… διαψεύδοντας τον.

-Όταν ο Γιένς Στόλτενμπεργκ μας ενημέρωνε για συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση το διέψευδε, κατηγορώντας τον Γ.Γ του ΝΑΤΟ ότι λέει ψέματα… αλλά μετά από δυο εβδομάδες το επιβεβαίωνε με διθυράμβους.

-Όταν αποκαλύπτονταν οι κρυφές τριμερείς του Βερολίνου μεταξύ Καλίν-Σουρανή και Γερμανίας, στην αρχή διαψεύδονταν και μετά επιβεβαιώνονταν άρον-άρον.

-Όταν στην προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου, μιλούσαν για κυρώσεις που θα δαγκώνουν… και μετά ισχυρίζονταν πως οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός.

Το ζήτημα όμως σήμερα υπερβαίνει κατά πολύ την κριτική προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού, την αξιοπιστία της κυβέρνησης ή την στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι πανηγυρισμοί του Κυριάκου Μητσοτάκη, μετά τη χθεσινή ηχηρή διπλωματική ήττα είναι πρωτίστως ζήτημα ασφαλείας για την χώρα. 

Ο Ερντογάν ως ορθολογικός παίκτης

Ο Ρετζεπ Ταγίπ Ερντογάν έχει αποδείξει πως είναι ένας απόλυτα ορθολογικός παίκτης, ο οποίος κινείται με ιδιαίτερα προσοχή στην διεθνή σκακιέρα… και πάντα μετρώντας αντιπάλους και διεθνείς παίκτες.

Γι’ αυτό τον λόγο, εισέβαλε στην Συρία, αφού πρώτα πήρε το πράσινο φως από τις Η.Π.Α και συμφώνησε με την Ρωσία για το πως θα διαμοιραστούν τα εδάφη της περιοχής.

Γι’ αυτό το λόγο, εισέβαλε στην Λιβύη σταθεροποιώντας την κυβέρνηση του Σαράτζ, αλλά ποτέ δεν επιχείρησε να αλλάξει το status quo της Ανατολικής Λιβύης, προκαλώντας την Αίγυπτο σε μια πολεμική σύρραξη.

Γι’ αυτό το λόγο, εισέβαλε στον πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ στηρίζοντας τις δυνάμεις των Αζέρων, αφού όμως πρώτα είχε «συμφωνήσει» με τον Πούτιν ότι μια τέτοια ενέργεια δεν θα συνιστούσε πρόκληση κατά των ρωσικών συμφερόντων.

Γι’ αυτό το λόγο, ποτέ δεν αναμείχθηκε ουσιαστικά στο παλαιστινιακό ζήτημα, διότι εκεί ήξερε πως η απάντηση που θα έπαιρνε από το Ισραήλ θα ήταν συντριπτική.

Γυρνώντας στα ελληνοτουρκικά

Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Μα πολύ απλά πως ο Ερντογάν ξέρει να διαβάζει τους περιφερειακούς συσχετισμούς και να προχωρά σε κινήσεις, μονάχα όταν αυτές έχουν εγγυημένο κέρδος και μικρό κόστος.

Στην Ανατολική Μεσόγειο, ο Ερντογάν έχει καταλάβει πως η Ελλάδα έχει κάνει την στρατηγική επιλογή να μην διαφυλάξει τα κυριαρχικά της δικαιώματα μέσω του στρατού της αλλά μονάχα μέσα από την πίεση της Ε.Ε και της Γερμανίας προς την Τουρκία

Επειδή ο Ερντογάν φοβάται την Ευρώπη, τραβάει το σκοινί αργά και σταθερά, κάνοντας κάθε φορά ένα μικρό βήμα και περιμένοντας να «δει» αντιδράσεις.

Μονάχα που αυτές οι αντιδράσεις δεν έρχονται ποτέ…και ο Σουλτάνος σήμερα μπορεί να πανηγυρίζει πως «η κοινή λογική επικράτησε στην Ευρώπη». Με άλλα λόγια, πως η Ε.Ε του δίνει εμμέσως το πράσινο φως να συνεχίσει την πολιτική των προκλήσεων και των παραβιάσεων.

Τώρα ξεκινάνε τα δύσκολα

Δυστυχώς, τα δύσκολα για την Ελλάδα μόλις ξεκίνησαν. Η στρατηγική επιλογή της μετατροπής της ελληνοτουρκικής κρίσης σε ευρώ-τουρκικό ζήτημα έχει αποτύχει. Και για αυτή την αποτυχία η σημερινή κυβέρνηση έχει τις δικές της ευθύνες. 

Ενδεικτικά:  

-Δεν επένδυσε ουσιαστικά στο κάλεσμα της Γαλλίας για στενότερες στρατιωτικές και αμυντικές σχέσεις.

-Δεν πίεσε τις χώρες του Νότου να αλλάξουν στάση εις βάρος της Τουρκίας.

-Δεν ενεργοποίησε το ελληνικό λόμπι στην μάχη επιρροής του Λευκού Οίκου. 

-Παρέμεινε σταθερός και προβλέψιμος σύμμαχος για το Βερολίνο.

Μετά το προχθεσινό φιάσκο, μια κυβέρνηση, η οποία θα επέμενε στην ουσία και όχι στους τύπους και την επικοινωνία, αντί για πανηγυρισμούς θα αναθεωρούσε ήδη την στρατηγική της απέναντι στην Τουρκία.

Μια κυβέρνηση, η οποία θα επέμενε στην ουσία, θα είχε ήδη καταλάβει πως τους επόμενους καυτούς μήνες θα βρεθεί μόνη της, και ο μόνος τρόπος να αποφύγει τετελεσμένα εις βάρος της είναι  η αποκατάσταση της αποτρεπτική της ισχύος, η οποία τους τελευταίους μήνες έχει κουρελιαστεί. 

*Δημοσιογράφος