Ελληνοτουρκικά: «Μην προσπαθείς να διώξεις ένα σκύλο πετώντας του ψωμί»

Τον Φεβρουάριο του 1938 ο Χίτλερ σε ομιλία του στο Ράιχσταγκ επιχειρηματολογεί για την άμεση ανάγκη ενσωμάτωσης της Σουδητίας μιας γερμανόφωνης επαρχίας της Τσεχοσλοβακίας στην Γερμανία. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους λαμβάνει ένα έγγραφο από το υπ. Οικονομικών της Γερμανίας, το οποίο τον πληροφορεί ότι τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους αρκούν μόνο για ένα μήνα. Εκείνος απαντά: «Δεν πειράζει, εντάξτε στον προϋπολογισμό του Οκτωβρίου και τον προϋπολογισμό της Τσεχοσλοβακίας». Aμέσως μετά συγκαλεί μέσω του Μουσολίνι την διάσκεψη του Μονάχου κατά την οποία οι δύο μεγάλες δυνάμεις της πρώην Αντάντ, Μ.Βρετανία και Γαλλία ακολουθώντας την «πολιτική του κατευνασμού» συναινούν στην προσάρτηση της Σουδητίας.. Η Τσεχοσλοβακία δεν καλείται στη συνδιάσκεψη. Την επομένη της υπογραφής ο Χίτλερ σε συνάντησή του με τον Τσάμπερλαιν αυξάνει τις απαιτήσεις του και αξιώνει κατά παράβαση της συνθήκης την επιπλέον εκκένωση της Σουδητίας από τους μη Γερμανούς. Ο άγγλος πρωθυπουργός όχι μόνο συμφωνεί, αλλά και υπογράφει επιπλέον διμερές σύμφωνο φιλίας μεταξύ Μ. Βρετανίας και Γερμανίας. Τα ΜΜΕ της Αγγλίας και της Γαλλίας παρουσιάζουν τον Κλεμανσώ και τον Τσάμπερλαιν ως θριαμβευτές οι οποίοι απέτρεψαν τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο και οι ίδιοι τυγχάνουν υποδοχής ηρώων κατά την επιστροφή τους στις χώρες τους. Τον επόμενο μήνα η Βέρμαχτ εισβάλλει στη Σουδητία. Λίγους μήνες μετά καταλαμβάνει ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Οι ομοιότητες με την σημερινή ελληνοτουρκική κρίση είναι προφανείς, H Τουρκία βρισκόμενη στα πρόθυρα της χρεωκοπίας υπό τη ηγεσία ενός αρχομανούς μπλοφαδόρου φυρερίσκου, επιχειρεί να καταλάβει αφού πρώτα οριοθέτησε και στόχευσε εκείνον τον ζωτικό χώρο που θα της επιτρέψει να μείνει ζωντανή στην διεθνή οικονομική και γεωπολιτική σκακιέρα με όρους περιφερειακής υπερδύναμης. Σ’ αυτό το Lebensraum περιλαμβάνεται πέραν του Κουρδιστάν και της Αρμενίας, το μεγαλύτερο μέρος της Μεσογείου και του Αιγαίου, η Β. Αφρική, η Κύπρος και η Θράκη. Οι μεγάλες δυνάμεις ακολουθούν την «πολιτική του κατευνασμού» η δε Ελλάδα παίζει τον ρόλο της Τσεχοσλοβακίας μιας και δεν καλείται να συμμετάσχει στις συζητήσεις που την αφορούν. Το «ουκ ελάττω παραδώσω» της τελευταίας στιγμής απέτρεψε προσωρινά τα χειρότερα.
Ο ασκητής μοναχός Ιωάννης Σιναΐτης στο βιβλίο του «Κλίμαξ» γράφει: «Μην προσπαθείς να διώξεις ένα σκύλο πετώντας του ψωμί». Η πολιτική των παραχωρήσεων και του «κατευνασμού» που ακολουθούν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1995 αλλά και οι παραλυμένες από τον ιό του «laissez faire, laissez passé» μεγάλες δυνάμεις (ακριβώς όπως και το 1938), οδηγεί νομοτελειακά σε άνοιγμα της όρεξης του τουρκικού ιμπεριαλισμού και από κεί και πέρα στην περαιτέρω κλιμάκωση και εν τέλει γενίκευση της σύρραξης, η οποία στο τέλος δεν θα αφορά μόνο την Ελλάδα.. Ο ισλαμικός θρησκοφυλετικός φονταμενταλισμός όχι μόνο βρυχάται, αλλά και αργά όσο και σταθερά εσωτερικεύεται από τα λαϊκά στρώματα του συνόλου των ταλαιπωρημένων και απελπισμένων Αράβων σε όλες τις χώρες της Μ, Ανατολής και του Περσικού κόλπου.. Και η σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας η οποία φιλοδοξεί να ηγηθεί του ισλαμικού αυτού μπλοκ στον 21ο αιώνα, μας έδειξε ότι ο δυτικόφιλος κεμαλισμός ποτέ δεν υπήρξε καλοδεχούμενος στον τουρκικό λαό και παρά τα επανηλειμμένα στρατιωτικά πραξικοπήματα που έγιναν για την παλινόρθωσή του, στο τέλος πάντα υπέκυπτε στον ισλαμισμό των καθυστερημένων και θρησκόληπτων μάζών της Ανατολίας.
Η πολιτική ζωή του Ερντογάν δεν πρόκειται να διαρκέσει πάνω από 6 μήνες αν τα πράγματα παραμείνουν ως έχουν ειδικά στο Αιγαίο και τη Λιβύη. Το γνωρίζει και γι αυτό δεν πρόκειται να πέσει αμαχητί. Η Ελλάδα οφείλει να ακολουθήσει τα 3 βήματα που υποδεικνύει ο Σουν Τζου στην «Τέχνη του πολέμου»: 1. Αντιλαμβάνεσαι την στρατηγική του εχθρού και με μια δική σου στρατηγική προσπαθείς να την ακυρώσεις. 2. Διασπάς τις συμμαχίες του (τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της Τουρκίας). 3. Επιτίθεσαι στον στρατό του. Για το τελευταίο βέβαια καλό θα ήταν να θυμηθούμε τον Μακιαβέλι, ο οποίος έλεγε ότι σε έναν πόλεμο είναι προτιμότερο ένα λιοντάρι να οδηγεί χίλια πρόβατα, παρά ένα πρόβατο χίλια λιοντάρια.

Σ.Κ.