ΕΑΒ:”Μιλώντας για όνειρα”…

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΓΕΡΙΔΗΣ

Κάποτε έφθασα και στη θέση του Γενικού Διευθυντή Έρευνας, Ανάπτυξης και Στρατηγικών Δραστηριοτήτων, με 7 Διευθύνσεις από κάτω μου.

Μεγάλα λόγια και τίτλοι, που, όπως συμβαίνει συνήθως, στερούνται περιεχομένου.

Στις ελληνικές κρατικές επιχειρήσεις, άσχετα από το παρελθόν και την εμπειρία σου, άσχετα από τον τίτλο και τη βαθμίδα σου, παραμένεις απόλυτα υποτακτικός των κομματικά διορισμένων Διοικήσεων, χωρίς καμία δυνατότητα ανάπτυξης και εφαρμογής εταιρικής πολιτικής.

Από την πλευρά τους, οι Διοικήσεις αυτές είναι φυσικό να μην εμφανίζουν καμία στρατηγική συνέχεια, οπότε η εταιρεία πλέει σαν βαπόρι χωρίς συγκεκριμένη ρότα και, ουσιαστικά, χωρίς πηδάλιο. Άσε που οι Διοικήσεις αυτές, ακόμη και αν θα συνέβαινε να είναι εξαιρετικές (λέμε τώρα…), δεν έχουν ούτε αυτές το δικαίωμα να χαράξουν ρότα, διότι αυτό προϋποθέτει το επιχειρείν, άρα το “ρισκάρειν”, κάτι που συνεπάγεται ότι η δαμόκλειος σπάθη του εισαγγελέα θα κρέμεται από πάνω τους για ενδεχόμενη μη συνετή διαχείριση δημόσιου χρήματος.

Κάποτε ονειρεύτηκα η ΕΑΒ να κατασκευάσει WIGs (Wing In Ground effect, οι Σοβιετικοί και οι Γάλλοι τα έλεγαν εκρανοπλάνα, διότι οι πτέρυγές τους ήταν ορθογωνικές, μικρού λόγου διατάματος, σαν οθόνες / ecrans).

Ήταν απολύτως μέσα στις δυνατότητές της, ιδιαίτερα μετά την ανάπτυξη του εργοστασίου Συνθέτων Υλικών, και ακόμη πιστεύω ότι θα ήταν εξαιρετικά ως σκάφη εφόδου για την υπεράσπιση αρχιπελάγους, όπου δεν έχει νόημα η διασπορά των αμυντικών δυνάμεων αλλά αντίθετα είναι κρίσιμη η δυνατότητα άμεσης τοπικής συγκέντρωσης ισχύος.

Επέλεξα ένα γερμανικό σχέδιο, μίλησα κάποιες φορές με τον σχεδιαστή (ήταν αποτέλεσμα ερευνητικού προγράμματος χρηματοδοτημένου από το γερμανικό Υπουργείο Βιομηχανίας), κατασκεύασα μοντέλο από μπάλσα, το έβαψα, του έβαλα τα σήματα του Πολεμικού Ναυτικού και της ΕΑΒ, έγραψα μια πολυσέλιδη και εικονογραφημένη επεξηγηματική έκθεση και έφαγα τα μούτρα μου.

Μου έμεινε το μοντέλο.