Δικαστήρια κατηγορούν Γενικά Επιτελεία για όργια αυθαιρεσίας κατά προσωπικού και ζητούν νομιμότητα!

Όπως έχουμε αναδείξει και στο παρελθόν, δυστυχώς αποτελεί κοινή παραδοχή ακόμα κι αν αυτό δεν αρέσει ότι στις ΕΔ παρουσιάζονται πάρα πολλά περιστατικά και πολλά είδη διοικητικής αυθαιρεσίας εις βάρος του προσωπικού.

Έκτακτες μεταθέσεις που γίνονται σαν τακτικές για να απορρίπτονται ευκολότερα οι ενδικοφανείς προσφυγές, αναφορές παραπόνων που δεν προωθούνται στα αρμόδια κλιμάκια Διοικήσεως και πολλά άλλα. Κι αν όλα αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου, υπό την έννοια ότι είναι σπάνιο φαινόμενο να διεκδικεί το δίκιο του ο θιγόμενος στις αίθουσες των δικαστηρίων, δεν ισχύει το ίδιο για τις αβάσιμες κι ατεκμηρίωτες αξιολογήσεις των Διοικητών, όπου εκεί η προσφυγή στα δικαστήρια αποτελεί μονόδρομο.

Κατ’ επανάληψη στο παρελθόν έχουν υπάρξει «οδηγίες» των Επιτελείων προς τους Διοικητές για πιστή εφαρμογή των προβλέψεων, προκειμένου να μην σύρεται στα δικαστήρια το προσωπικό, αφού αυτό έχει, μεταξύ άλλων, επίδραση και στο γόητρο των ΕΔ στα μάτια τρίτων. Ωστόσο είναι οι εσωτερικές διαδικασίες που «σηκώνουν πολλή κουβέντα»: Διοικητές οι οποίοι κινούνται στα όρια της αυθαιρεσίας (ίσως και έξω απ’αυτά), Γνωματεύοντες οι οποίοι υιοθετούν τις κρίσεις των Διοικητών αβίαστα, διορθώσεις που γίνονται με τρόπο τέτοιο που να μην αδειάσουν εντελώς το Διοικητή αλλά εξακολουθούν να δημιουργούν πρόβλημα στο προσωπικό: είναι προφανές ότι εδώ δεν μιλάμε για ένα απλό σφάλμα αλλά για εσφαλμένη λειτουργία ενός ολόκληρου μηχανισμού.

Άραγε πόσο τιμητικό είναι να επιδίδονται αποφάσεις στα Επιτελεία, οι οποίες να ακυρώνουν εντελώς τις κρίσεις Διοικητών και Γνωματεύοντων, συμπεριλαμβανομένων και των Ανωτάτων Συμβουλίων; Πόσο τιμητικό είναι μια ακυρωτική απόφαση να αναγράφει (απευθυνόμενο σε Ανωτάτους Αξιωματικούς) ότι «μη νομίμως παρέλειψε να πράξει» ή ότι υπάρχουν «αντιφάσεις» ανάμεσα στα σχόλια και τις βαθμολογίες, ή ότι το Ανώτατο Συμβούλιο δεν προέβη στις ορθές ενέργειες αποκατάστασης της αδικίας «ως όφειλε»;

Μια αίτηση ακύρωσης κατά έκθεσης αξιολόγησης σε διοικητικό εφετείο απαιτεί περί τα 1.000 € και τουλάχιστον δύο έως τρία έτη μέχρι να βγει η απόφαση του δικαστηρίου. Χρειάζονται, δηλαδή, πόροι, υπομονή αλλά και… προσευχές μην έρθει στο ενδιάμεσο η λάθος μετάθεση, αφού οι αξιολογήσεις, εκτός από τη σταδιοδρομική εξέλιξη, επηρεάζουν και τους πίνακες μοριοδοτήσεως.

Το militaire έχει στα χέρια του δύο αποφάσεις που αφορούν τον ίδιο Αξιωματικό με τον ίδιο Διοικητή και δύο διαφορετικούς α’ Γνωματεύοντες.

Η πρώτη απόφαση ΕΔΩ

Η δεύτερη απόφαση ΕΔΩ

Οι βαθμολογίες του Αξιωματικού (ο οποίος όλα τα χρόνια πριν αλλά και μετά αξιολογείται με άριστα, κάτι που ελήφθη υπόψη από το δικαστήριο), το λιγότερο που μπορούμε να πούμε ότι ήταν στερήσιμες, πιθανώς έως και λίγο πριν τα όρια της έκθεσης αποατρατείας. Και στις δύο περιπτώσεις το αρμόδιο Ανώτατο Συμβούλιο διαπίστωσε το «σφάλμα» των εκθέσεων, αλλά όπως είθισται να πράττει σε τέτοιες περιπτώσεις, ακολούθησε τη μέση γραμμή της διόρθωσης και όχι τη διόρθωση με βάση τα πραγματικά στοιχεία και την εμφανή έλλειψη τεκμηρίων.

Και στις δύο περιπτώσεις ο θιγόμενος Αξιωματικός ακολούθησε όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες και τελικά έφτασε μέχρι τα δικαστήρια, όπου και δικαιώθηκε πανηγυρικά. Σε μια τέτοια περίπτωση, η δικαίωση προφανώς έχει πολλά «πρόσωπα»: ηθική, σταδιοδρομική, ακόμα οικονομική. Όμως αρκούν, για έναν άνθρωπο που βίωσε την αδικία σε τέτοιο βαθμό;

Από την έρευνα που κάναμε διαπιστώσαμε ότι ο «επίμαχος» Διοικητής έχει, πλέον, πάει στο σπίτι του, όμως ήταν Διοικητής σε διάφορες υπηρεσίες για περίπου 10 έτη και η αλήθεια είναι ότι δεν είχε, γενικά, και το καλύτερο όνομα. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι το αρμόδιο Επιτελείο κατά το παρελθόν «άδειασε» από διοικητικής απόψεως πολλές φορές το συγκεκριμένο Διοικητή, παρά ταύτα τον διατηρούσε σε αντίστοιχες θέσεις. Σε αυτό το σημείο εγείρονται πολλά ερωτήματα, όπως:

• Με ποιες διαδικασίες και ποια κριτήρια επιλέγονται οι Διοικητές;
• Τι κάνουν τα Επιτελεία και οι Αρχηγοί προσωπικά, όταν αποδεικνύεται με αποφάσεις δικαστηρίων ότι υπάρχουν Διοικητές που δεν τηρούν τις νομικές προβλέψεις για δίκαιη, αντικειμενική και αμερόληπτη κρίση;
• Πόσο δίκαιο είναι για το προσωπικό να τίθεται αντιμέτωπο με τέτοιες διαδικασίες και την οικονομική και ψυχική φθορά που επιφέρουν;
• Πόσο δίκαιο είναι για τους σωστούς Διοικητές να τίθενται στο ίδιο «καζάνι» με τους άδικους Διοικητές;
• Και το σημαντικότερο επειδή το φαινόμενο δεν είναι τωρινό: ποια είναι τα μέτρα που έχουν λάβει τα Επιτελεία για να αντιμετωπίζουν τέτοια φαινόμενα διοικητικής αυθαιρεσίας; Διότι προφανώς η τακτική υπενθύμιση των προβλέψεων μάλλον δεν επαρκεί.

Ζούμε σε μία εποχή που οι εξελίξεις τρέχουν με επικίνδυνους ρυθμούς, ενώ το προσωπικό των ΕΔ βρίσκεται ήδη εδώ και πολλά χρόνια διαρκώς στο προσκήνιο.

Μιλάμε με για ένα προσωπικό, στο οποίο η Πολιτεία χρωστάει ακόμα πολλά, τόσο σε επίπεδο χρημάτων (πχ νυκτερινή αποζημίωση), όσο και σε παροχές (σε σχέση με άλλους εργαζόμενους, πχ των Σωμάτων Ασφαλείας), το οποίο διαρκώς αποκαλείται (και είναι) πολλαπλασιαστής ισχύος. Μήπως θα έπρεπε οι αρμόδιοι να αξιολογήσουν καλύτερα και σοβαρότερα ότι στον «πολλαπλασιαστή ισχύος» δεν συμπεριφέρεσαι καθ’αυτόν τον τρόπο, στέλνοντάς τον να βρίσκει το δίκιο του στα δικαστήρια και προβαίνοντας σε περιττά έξοδα τα οποία στερεί από την οικογένειά του;