Σχετικά άρθρα
Τοξική Ηγεσία & περιβάλλον – Οφειλόμενη απάντηση
Γράφει ο
ΚΟΣΜΑΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ
Επίτιμος Α/ΓΕΝ
Πίστευε και μη, ερεύνα – καθόσον το αληθές υπερκαλύπτεται από το αληθοφανές
Δεν είχα πρόθεση να αρθρογραφήσω, αλλά ως Έλλην πολίτης και ακούγοντας τους πολίτες, αφ’ ενός οφείλω μία ηθική απάντηση όταν «χτυπιούνται» οι θεσμοί που υπηρέτησα πιστά επί δεκαετίες αφ’ ετέρου μία απάντηση στη προτροπή ηλεκτρονικής εφημερίδας: για όσους φόρεσαν ή φορούν καπέλα με εθνόσημο και «κλάρες» μάθετε να ακούτε τους πολίτες, μάθετε πώς σας αντιμετωπίζει η κοινωνία.
Είναι γνωστό ότι Τοξικοί ηγέτες και «πληρωμένα παπαγαλάκια» υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, και μάλιστα δεν ανθούν μόνο σε απολυταρχικά (ολιγαρχικά) καθεστώτα του σήμερα, αλλά δυστυχώς και σε Δημοκρατικά. Πολλές φορές δημοσιογράφοι ερευνητές παγιδεύονται (όπως και αρκετοί-δημοκρατικοί- πολιτειακοί λειτουργοί) στην «ψευδή πληροφόρηση» των κοινωνικών καταχραστών, με απλά λόγια των τοξικών ηγετών, χωρίς να επιβεβαιώνουν την πληροφορία (λόγω ταχύτητος) και καθόσον έχουν χρέος για την αληθή πληροφόρηση του λαού αδιαφορούν, σωστά, στο αν θα στενοχωρηθούν εχθροί ή φίλοι.
Σήμερα, με τις πολεμικές ιαχές των γειτόνων, η εξωτερική πολιτική και η άμυνα της χώρας μας στα Ελληνοτουρκικά, αποτελεί ύψιστο Εθνικό θέμα, άρα δεν μπορεί να είναι απόφαση προσωπική, πολιτικο-στρατιωτικών συμφερόντων διαδοχής ή διατήρησης της εξουσίας.
Δεν προτίθεμαι να μιλήσω εξ ονόματος του Αρχηγού του Στόλου (είναι δική του υπόθεση), αλλά η κακόβουλη επίθεση στον Αρχηγό του Στόλου μας, είναι πολλαπλώς επιζήμια και ειδικότερα κατά την χρονική αυτή στιγμή που οι πολεμικές κορώνες των γειτόνων αυξάνονται.
Γνωρίζω καλά τον Στόλαρχο, τον είχα Κυβερνήτη και Διοικητή, γνωρίζω τις απόψεις του και το όραμά του για το Ναυτικό μας, τα οποία δεν συμπλέουν στο ελάχιστο με το ανώνυμο άρθρο και την αξιοπιστία του. Το θέμα του «Αξιόμαχου Ναυτικού» το γνωρίζουν, σαφώς, καλύτερα όσοι έχουν αφιερώσει χρόνια στις γέφυρες των Πλοίων και όχι οι «κονδυλοφόροι» και οι χρήστες των προσομοιωτών. Τα ψευδοδίλημματα περί «μικρού ή μεγάλου» ναυτικού προέρχονται από άγνοια, αλαζονεία ή/και δόλο. Την αριθμητική σύνθεση κάθε αξιόμαχου Ναυτικού το υποδεικνύουν η αποστολή του, η φύση της απειλής, η γεωγραφία και οι οικονομικοί περιορισμοί.
Η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη ανατρέπει δόγματα, τακτικές και παρωχημένες νοοτροπίες άλλων εποχών, απαιτώντας καινοτόμα σκέψη και έγκαιρη προσαρμογή, προς αποφυγήν δυσάρεστων εκπλήξεων όπως άλλωστε μαρτυρούν πολλά ιστορικά παραδείγματα.
Η ρεαλιστική οπτική αποκαλύπτει τον πανικό εκείνων που καλούνται να διαχειριστούν την κρίση, πράγμα που δεν τους επιτρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Η κατάσταση θα χειροτερέψει, για αυτό απαιτείται η συνοχή του Ελληνικού πολιτικο-στρατιωτικού συστήματος και η συγκέντρωση σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, αποφεύγοντας τις ψεύτικες εντάσεις και τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Ήρθε η στιγμή όλοι να επιδείξουν σοβαρότητα, να αντικρύσουν την πραγματικότητα, να αναλογιστούν την ιστορία αυτού του τόπου και να απαντήσουν στην Τουρκική αλαζονεία με ετοιμότητα.
Πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω, πρέπει να γίνει δεκτό αξιωματικά, ότι η άμυνα της χώρας πρέπει να προσεγγίζεται με ολιστικό τρόπο, όχι αποσπασματικά. Με γνώμονα πάντα τη φύση της τουρκικής απειλής και τους περιορισμένους πόρους, πρέπει κάθε μια παράμετρος της να αναλύεται με στόχο την εξεύρεση του βέλτιστου, με όρους αποτελέσματος και κόστους, τρόπου αντιμετώπισης της.
Όσο πιο «σφικτά δεμένη» είναι αυτή η ομάδα (όχι κλίκα/καμαρίλα), δηλαδή, όσο καλύτερη συνεννόηση έχει πετύχει, τόσο καλύτερη θα είναι και η τύχη της χώρας. Κατά συνέπεια, μεγάλη ευθύνη έχει και η πολιτική ηγεσία, που οφείλει να καθιστά σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν θα γίνεται ανεκτή οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτό τον κανόνα.
Η αποκαλούμενη «μικροδιαχείριση», δηλαδή, η ενασχόληση των επικεφαλής με ασήμαντες λεπτομέρειες, είναι χάρισμα και των τοξικών ηγετών και συνιστά κολοσσιαίο σφάλμα. Η ευθύνη για τη διασφάλιση των ανωτέρω βαρύνει καθοριστικά την πολιτική ηγεσία, η οποία πρέπει να παρεμβαίνει για να θεραπεύσει τα προβλήματα προτού εξελιχθούν σε «συστημικά αποστήματα».
Και στην ερώτηση πως αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά η τοξική, αλαζονική, αυτάρεσκη και νάρκισση ηγεσία, η Αγγλοσαξωνική βιβλιογραφία προτείνει δύο «δημοκρατικά» μονοπάτια. Το ένα είναι η αδιαφορία (ωτοασπίδες) και η προσήλωση στις αξίες του ΠΝ και στους δημοκρατικούς θεσμούς με τα οποία έχουν σφυρηλατιστεί τα στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού. Η πράξη έχει δείξει ότι σε τοξικά περιβάλλοντα με τοξικούς ηγέτες τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου είναι αμφισβητούμενα και όχι αποτελεσματικά. Η άλλη (δημοκρατική) οδός είναι η προσφυγή στη «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη για θέματα προσβολής προσωπικότητας. Αυτό έχει μεν κόστος, αλλά είναι αποτελεσματικότερη μέθοδος για την αντιμετώπιση των τοξικών ηγετών. Κυρίως, όμως, είναι η παρακαταθήκη που αφήνουμε για τις μελλοντικές γενεές ώστε να μάθουν να αντιμετωπίζουν, χωρίς φόβο, την εκάστοτε τοξική τους ηγεσία.
Εν κατακλείδι, για αντιμετώπιση τέτοιων τοξικών περιστατικών θα πρέπει, από μικρό βαθμό, να ενστερνιστούμε τη ρήση «με τους κύριους-κύριος και με τους μόρτες-μόρτης».
«Χρη σιγάν ή κρείσσονα σιγής λέγειν» (ή γράφειν), Πυθαγόρας
