Άκης Τσοχατζόπουλος: Ένας αποχαιρετισμός χωρίς υποκρισία….

Γράφει ο ΚΡΙΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

Γνώρισα για πρώτη φορά από κοντά τον Άκη σε μια Συνδιάσκεψη της ΠΑΜΚ το 1984.

Και τον είδα για τελευταία φορά ένα απόγευμα στο προαύλιο της Βουλής,λίγες εβδομάδες προτού να ξεσπάσει η «θύελλα».

Είδα εκείνο το απόγευμα μπροστά μου έναν άνθρωπο που κανείς πια δεν τον πλησίαζε,κανείς δεν έτρεχε να τον χαιρετήσει όπως στα χρόνια της παντοδυναμίας του και έσπευσα να του πω μια καλησπέρα, να ανταλλάξουμε δυό λόγια ανθρώπινα,όχι «πολιτικά».

Δεν είχε άλλωστε πλέον νόημα να του πω αυτό που είχα μέσα μου.

Ότι μας αδίκησε όλους και πάνω από όλους τον Ανδρέα.

Γιατί είχε προλάβει να αδικήσει ανεπανόρθωτα τον εαυτό του.

Και δεν εννοώ μόνο τις κατηγορίες που του αποδόθηκαν και για τις οποίες καταδικάστηκε.

Αυτές ήταν το αποτέλεσμα της άλλης,της μεγαλύτερης αδικίας.

Αυτής που τον οδήγησε να προδώσει πολιτικά όλους όσοι τον εμπιστεύθηκαν και του ανέθεσαν έναν ρόλο στον οποίο, όπως αποδείχθηκε,δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί.

Αλλά επειδή σήμερα και τις επόμενες ημέρες θα ξεχειλίσει πάλι η υποκρισία και θα περισσέψουν η διαστρέβλωση και η υπεκφυγή,καλό είναι να θυμόμαστε κάποια πράγματα.

Ο Άκης υπήρξε Υπουργός Δημοσιών Έργων και Υπουργός Εσωτερικών στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου.

Επικεφαλής δηλαδή σε δύο υπουργεία με κατεξοχήν τεράστιο «ταμείο».

Ούτε η παραμικρή υπόνοια δεν υπήρξε για την προσωπική του εντιμότητα όσο ήταν Πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ακόμα και στην εποχή που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης,ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Λεωνίδας Κύρκος «ανακάλυπταν» καθε μέρα «σκάνδαλα»,λέξη δεν ειπώθηκε για τον Άκη.

Αλλά και για όσους ειπώθηκε, η συντριβή της συκοφαντίας υπήρξε απόλυτη.

Αντιθέτως, η προδοσία του Άκη προς τον εαυτό του και προς όλους εμάς.αρχίζει από τη στιγμή που βρέθηκε στη θέση του πρωθυπουργού ο Κώστας Σημίτης.

Δεν κατηγόρησα ποτέ τον Σημίτη προσωπικά για διαφθορά.

Όμως η πραγματικότητα είναι ότι η διακυβέρνησή του ήταν το θερμοκήπιο της μεγαλύτερης διαφθοράς που γνώρισε η Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση.

Το «κλίμα» της περιόδου 1996-2004 ήταν αυτό που κατέστρεψε και τον Άκη και άλλους και, τελικά, το ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα λοιπόν, η θλίψη που νιώθω για έναν άνθρωπο που τον γνώρισα από κοντά χωρίς ποτέ να γίνουμε φίλοι.είναι μεγάλη.

Θλίψη γιατί η πολιτική επιλογή του να αποδοκιμάσει ο ίδιος τον προηγούμενο εαυτό του και να υποκύψει στην δύναμη της εξουσίας τον οδήγησε σε αυτό το άδοξο τέλος.

Αλλά υπήρξε και εκείνος ο προηγούμενος εαυτός του και η προσφορά του στο ΠΑΚ και στο ΠΑΣΟΚ 

Και γι αυτά,του αξίζει τιμή.

Και κάτι τελευταίο: κάποιοι πίστεψαν ότι μετατρέποντας τον Άκη στον «αποδιοπομπαίο τράγο» για όλη την διαφθορά του πολιτικού συστήματος,«ξέπλυναν» τους εαυτούς τους.

Γελιούνται.

Ακόμα κι αν δεν είχαν ή δεν θα έχουν την «τύχη» του, ο Λαός ξέρει και διαισθάνεται και το εύρος και το βάθος της σήψης.

Και η Δικαιοσύνη της Ιστορίας που δεν εξαρτάται από τα πρόσκαιρα ανταλλάγματα της μιας εξουσίας προς την άλλη, θα βγάλει τη σωστή απόφαση για όλους.