Το «βαθύ κράτος» του Στρατού και οι ερασιτεχνικές ανακοινώσεις περί «μελλοντικής δομής δυνάμεων»! Κων Ζιαζιάς

Γράφει ο

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΙΑΖΙΑΣ

Επίτιμος Α/ΓΕΣ

Σε πρόσφατη συνέντευξη του ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας μεταξύ άλλων δήλωσε:

  «Στις Ένοπλες Δυνάμεις κάνουμε το μεγαλύτερο πρόγραμμα μεταρρύθμισης, στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους. Για να ετοιμάσουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις για τον 21ο αιώνα,…….στα οπλικά συστήματα, στη δομή,…….στη θητεία, στο δικό μας σημαντικό και έμψυχο προσωπικό, όλα πρέπει να αλλάξουν. Όλα πρέπει να αλλάξουν για να διατηρήσουμε ακριβώς τον ίδιο στόχο, τη δυνατότητα να προστατεύσουμε την κυριαρχία και την ανεξαρτησία μας» και νομίζω δεν διαφωνεί κανείς Έλληνας, πατριωτικά σκεπτόμενος.

Όμως με όλο τον σεβασμο προς τους θεσμούς της Πατριδος μας και ειδικα προς το πρόσωπο του νυν Υπουργού Εθνικής Αμύνης, ο οποίος είναι ένας από τους πλέον σοβαρούς και έντιμους πολιτικούς που διαθέτει η Χώρα μας, θα ήθελα να επισημάνω ότι η σύνταξη της Μελλοντικής Δομής Δυνάμεων, διότι σε αυτήν προφανώς αναφέρεται ο Υπουργός  με τους όρους «μεταρρύθμιση, αναδιοργάνωση των ΕΔ», είναι ενα κορυφαίο γεγονός για τις Ένοπλες Δυνάμεις  και επιβάλλεται να αντιμετωπίζεται από τους θεσμικούς παράγοντες με την ανάλογη σοβαρότητα, που δυστυχώς επί πολλά χρόνια δεν συμβαίνει αυτό.

Πρέπει να γνωρίζει η πολιτική ηγεσία  ότι η Μελλοντική Δομή Δυνάμεων, η «αναδιοργάνωση», η μεταρρύθμιση , όπως θέλετε ονομάστε την, γίνεται με προοπτική 15ετιας και όχι κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση, που αλλάζει Υπουργός, που αλλάζει Αρχηγός. Οι μεγάλης κλίμακος αλλαγές στις Ένοπλες Δυνάμεις , δηλαδή η Μελλοντική Δομή Δυνάμεων, εγκρίνεται από το ΚΥΣΕΑ.

Για την σύνταξη της νέας Δομής, η Στρατιωτική Ηγεσία στηρίζεται στην Πολιτική Εθνικής Άμυνας, που εκδίδεται από το ΥΠΕΘΑ.

Η Ηγεσία  εκτιμά την απειλή για τα επόμενα 15 έτη. Εκτιμά τις δυνατότητες και τα τρωτά σημεία του εχθρού.

Με βάση αυτή την εκτίμηση σχεδιάζει πως θα αντιμετωπίσει την απειλή τα προσεχή 15 έτη, δηλαδή τι επιχειρήσεις απαιτούνται, τι οπλικά συστήματα χρειάζονται, ποσό προσωπικό απαιτείται και τι είδος προσωπικού (μόνιμο – έφεδρο) απαιτείται για την στελέχωση των οπλικών συστημάτων και την λειτουργικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων.

Επίσης λαμβάνει υποψη της, τη γενική κατάσταση της Χώρας, πολιτική, οικονομική, κοινωνική, όπως και τις υφιστάμενες διεθνείς συμμαχίες.

Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις- προβλέψεις η Στρατιωτική Ηγεσία ζητά από την πολιτική ηγεσία, τι οπλικά συστήματα πρεπει να προμηθευτούν οι Ένοπλες Δυνάμεις, τι οροφή προσωπικού πρέπει να έχουν, άρα ποσό θα διαρκεί η θητεία, ποσά Στελέχη θα εξέρχονται από τις Στρατιωτικές Παραγωγικές Σχολές, πόσους Επαγγελματίες Οπλίτες πρέπει να προσληφθούν, πόσες Ειδικές Δυνάμεις θα έχουμε, ποιες οι οροφές των όπλων σε προσωπικό και μέσα . Όλα γίνονται με αναλυτικές επιχειρησιακές δικαιολογητικές σκέψεις και βέβαια καθορίζονται οι απαιτούμενες πιστώσεις για την εφαρμογή της Δομής.

Δεν προμηθεύονται οι Ένοπλες Δυνάμεις οπλικά συστήματα γιατί αυτά επιθυμεί ο Υπουργός ή αυτά του πρότειναν οι παρατρεχάμενοι και οι δήθεν σύμβουλοι για ίδιους λόγους……. Δεν προμηθεύονται με το δόγμα «κάτι άκουσα, κάτι είδα, κάτι μου είπαν». Δεν καθορίζεται η θητεία των οπλιτών με ψηφοθηρικούς όρους, δεν δημιουργούνται η καταργούνται μονάδες με βάση επιθυμίες τοπικών και όχι μόνο παραγόντων. Όλα γίνονται με καθαρά επιχειρησιακούς όρους από τις επιτροπές που προβλέπονται να συγκροτηθούν για την σύνταξη της μελέτης της Μελλοντικής Δομής Δυνάμεων, που διαρκεί τουλάχιστον έξι μήνες .

Η θεσμική τήρηση των κανόνων σύνταξης της μελέτης Μελλοντικής Δομής Δυνάμεων και προμήθειας οπλικών συστημάτων είναι η πλέον ενδεδειγμένη, για να αποφεύγονται καταστάσεις που εκθέτουν στα μάτια του λαού μας τόσο την πολιτική ηγεσία όσο και την Στρατιωτική, που στα μάτια της κοινωνίας μας βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο .

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Χώρας μας, από το 2000 επιχειρουν να εφαρμόσουν νέα Δομή Δυνάμεων, προσαρμοσμένη στην τωρινή απειλή, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, χωρίς εφαρμογή και περάτωση μιας ολοκληρωμένης μελέτης. Αυτό οφείλεται κατ’ αρχήν στη σφοδρή αντίδραση του πολιτικού κατεστημένου, που «ζει» και «αναπνέει» ακόμη με την διατήρηση του πελατειακού κράτους και βέβαια των τοπικών «παραγόντων και αρχόντων», οι οποίοι για καθαρά ψηφοθηρικούς, οικονομικούς και ενδεχομένως συναισθηματικούς λόγους, απαιτούν την διατήρηση σχηματισμών και μονάδων στις περιοχές τους, που δεν έχουν επιχειρησιακό λόγο ύπαρξης.

Το «βαθύ κράτος» του Στρατού μας, πίσω από τον Νέστο ποταμό, δυστυχώς δεν έχει εξαλειφθεί ακόμη, παρά τις προσπάθειες, διαχρονικά, των Στρατιωτικών Ηγεσιών να το περιορίσουν, επιβαρύνοντας σημαντικά τον περιορισμένο τα τελευταία χρόνια προϋπολογισμό των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων.